Έ ρε Γιώργο, ντάξ, σωστά όλα αυτά που λές αλλα θα διαφωνήσω σε 2 σημεία.
Το μαγαζί θα το καθαρίζεις κάθε στιγμή που ο πιο περίεργος πελάτης μπορεί να θεωρήσει ότι είναι βρώμικο
Δηλαδή κάτσε, εαν κατάλαβα καλά εννοείς οτι όταν ο κάθε υποχόνδριος χαλαστεί που έχει λίγη βρωμιά ανάμεσα στις χαραμάδες απο τα πλακάκια, θα πρέπει το προσωπικό να καθαρίζει; Δεν νομίζω οτι ένα κατάστημα θα πρέπει να τρέχει για τα κόμπλεξ του καθ’ενός.
Δεύτερον, δεν πιστέυω είναι σωστό να χάνεις την πίστη σου στους υπαλλήλους. Εαν θέλει φοβέρα για να δουλέψει, ίσως θα πρέπει να αλλαχθεί. O άλλος καημένος, ο οποίος είναι σωστός στην δουλειά του και πρέπει να δουλέβει με αφεντικά μπαμπούλες, τι φταίει;
Έχω δουλέψει με αφεντικά-μαλάκες οι οποίοι νόμιζαν οτι επειδή με πλήρωναν (και μάλιστα άσχημα) τους έδινε το δικαίωμα να μου φέρονται όπως γουστάρουν. Ε όταν κατάλαβα την κατάσταση και είδα οτι δεν διορθώνεται τότε άρχισα να ακολουθώ το ρητό “κάνω ότι δουλέβω, κάνουν ότι με πληρώνουν” μέχρι να μαλώσουμε και να φύγω απο εκεί. Αντιθέτως, σε αυτούς οι οποίοι μου φέρθηκαν σωστά, έκανα και το μεταφορικό έξτρα μίλι.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σκοπός δεν είναι να γίνεις εσύ μπαμπούλας αλλά να μετατρέψεις τους υπαλλήλους σου σε σωστούς επαγγελματίες και εν αποτυχία αυτού, να βρείς άλλους υπαλλήλους. Μόνο τότε το κατάστημα θα δουλεύει αυτόνομα γιατί μην ξεχνάς οτι ο ρόλος του μπαμπούλα λειτουργεί μόνο όσο είναι αυτός εκεί.
Εαν τους φοβερίζεις για να δουλέψουν, να περιμένεις ότι όσο λείπεις τα “ποντίκια” θα χορεύουν.