Επιτέλους βρήκα μέρος για να μείνω μόνος μου. Βρίσκεται στο Peckham και είναι 5 λεπτά απο το σταθμό τραίνου.
Είναι το δεύτερο σπίτι που βλέπω και σε σχέση με το πρώτο, στο οποίο η αντζέντης ούτε καν εμφανίστηκε, είναι πολύ χλιδή. Είναι στη σοφίτα απο μονόροφο σπίτι και έχω το κλασσικό κεκλινώμενο ταβάνι ωστε να νιώθω σαν φτωχός ζωγράφος. Θα συζώ με άλλους 3 και θα έχω όλα τα κομφόρ – κουζίνα, μπάνιο, και όλα τα έξοδα ήδη μέσα στο νοίκι. Το δωμάτιο μου είναι αρκετά μεγάλο ωστε να χωράει διπλό κρεβάτι, γραφείο και ίσως και ένα δεύτερο τραπέζι για παιχνίδια.
Καλά ο αντζέντης που με ανέλαβε ήταν αστέρι…στην δουλειά του. Ο τύπος συμφωνούσε σε ότι και να έλεγα, αρκεί να μου φαινόταν καλό το σπίτι. Σκεφτόμουν να του πετάξω καμία καφρίλα για να δω εαν θα την επικροτήσει και αυτή.
‘Ναι, ναι, πολύ ωραίο μου φαίνεται το δωμάτιο. Είναι ό,τι πρέπει για να κάνω εξάσκηση στην εξπερμάτωση απόστασης απο το παράθυρο.’
‘Μα ναι, και η θέα θα είναι καταπληκτική καθώς θα το κάνεις. Ίσως και η κοπελιά απένταντι να σε χειροκροτάει κιόλας.’
Τέλος πάντων, το μανίκι είναι £425, καθόλου άσχημα για το δωματιάκι δίπλα στο σταθμό. Υπολογίζω οτι με την δουλειά που έχω αυτή τη στιγμή θα μου περισσεύουν £400 το μήνα για τα έξοδα μου. Βγάζοντας φαϊ και μεταφορικά, θα πρέπει να έχω καμία 100-200 το μήνα για να καταναλώνω.
Το πρόβλημα είναι οτι πρέπει να βρω λεφτά για τα 2 πρώτα νοίκια, καθώς και να αγοράσω μια νέα οθόνη για τον υπολογιστή μου, ο οποίος ελπίζω να δουλέυει ακόμα, και μετά να εγκαταστήσω μια broadband, για να είμαι OK. Οπότε, εαν σας περισσεύει τίποτις… 😉