Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…
Αυτό είναι το κύριο νόημα που βγαίνει απο το blog στο οποίο έγραφε μέχρι πρόσφατα η Αμαλία, μέχρι που έχασε την μάχη για την ζωή, κυρίως του κακού χειρισμού της ασθένειας της απο τους…αλμπάνηδες.
Το κείμενο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το, κλασσικό πια πιστεύω, “Εξαιτίας σου γιατρέ μου” καί είχα πολύ ενδιαφέρον να δω τι θα ακολουθήσει. Πραγματικά έλπιζα η ιστορία να έχει καλό τέλος αλλά απ’οτι φαίνεται, η ζωή ήθελε να μας αποδείξει για ακόμα μια φορά οτι δεν ζούμε σε ταινία του hollywood. Δεν υπήρξε ριζική ανάρρωση μέσω της σούπερ-ντούπερ θεραπείας. Οι Φαρμακοτρίφτες δεν έχασαν την δουλειά τους μέσα απο τις κατακραυγές του κόσμου (και κάτα πάσα πιθανότητα ούτε πρόκειται.). Δεν δημιουργήθηκε ένας Ράμπο για να κάνει ντου στα καθάρματα και πολεμόντας μέσα από ιπτάμενες σύριγγες και βρώμερες πάπιες να καθαρίσει τα κατακάθια.
Όχι, η Αμαλία απλά πέθανε, πάνω που μια θεραπία – επιτέλους – πέρασε μέσα απο την βρωμερη γραφειοκρατεία που τρέφει τους πανταχού καρεκλοκέντραυρους του Ελληνικού κράτους. Πολύ λίγο, πολύ αργά…
Ελπίζω μόνο αυτό το γεγονός να ξυπνήσει -κάτι- τουλάχιστον στους συμπολίτες μου, που ζουν ακόμα στην Ψαροκώσταινα, μπας και αλλάξει τίποτα. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε λέμε οτι η Blogοσφαιρα, και ένας θάνατος, υπήρξε η αιτία για κάτι πραγματικά θετικό.
For my non-greek readers, here’s what this is about in german and english