Μόλις μου ήρθε μια τρελή ιδέα.
Τι θα γινόταν εαν κάθε άτομο μπορούσε να διαλέξει που θα πήγαιναν τα χρήματα που έδινε σε φόρους; Με κάποιο τρόπο για να το παρακολουθήσει δεν θα έκανε την Δημοκρατία πιο δημοκρατική;
Πες δηλαδή οτι έχω να πληρώσω 500 ευρώ σε φόρους. Δηλώνω λοιπόν κάπου οτι θέλω:
- 30% να πάει στην εκπαίδευση
- 20% να πάει στην υποδομή της πόλης μου
- 0% να πάει στην Eurovision
- 10% να διατεθεί για δημόσια θεάματα
κλπ…
Τώρα σκέψου ένα σύστημα που μέσω δικτύου θα μπορεί κάθε εργαζόμενος να κάνει αυτόματα τις επιλογές του. Εδω πιστεύω οτι θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, δηλαδή οι επιλογές που κάνει ο κάθε πολίτης θα πρέπει να είναι δημόσια αναγνώσιμες ωστε να μπορεί να υπάρχει έλεγχος, απο οποιονδήποτε, για τυχών παρσπονδίες απο αυτούς που έχουν τον τελικό έλεγχο των πόρων (με λίγα λόγια, να μην δηλώνω εγώ οτι θέλω το 30% να πάει στην παιδεία και τελικά να πάει το 20%)
Μετά θα πρέπει να μπορεί ο καθένας να δεί πόσα χρήματα τελικά διατίθονται στον συγκεκριμένο κλάδο και που πηγαίνουν.
Πχ, εαν λέμε για την παιδεία έχουν μαζευτεί 1000 ευρώ (λέμε τώρα). Τα 500 πάνε για μισθούς εργαζομένων. Τα 100 για διατήρηση των σχολικών χώρων. Τα 100 για άνοιγμα νέων χόρων, τα 100 για έρευνα & ανάπτυξη κλπ. (πάλι μιλάω γενικά εδώ). Έτσι θα μπορεί ο οποιοσδήποτε να παρατηρήσει που διατίθονται τα χρήματα ωστε να μην υπάρχει κανένας φόβος οτι χρησιμοποιούνται κάπου που δεν επιλέχτηκε.
Επίσης Θα πρέπει, όχι μόνο να λέει γενικά που πηγαίνουν τα χρήματα, αλλα όποιος θέλει περισσότερες λεπτομέρειες να μπορεί να τις έχει. Πχ:
Σύνολο Πόρων: Α ευρώ
—
Δημιουργία 4 Σχολείου Κολοπετινίτσας: Χ ευρώ
1000 εκπαιδευτικοί 1 χρόνου x Ψ ευρώ το μήνα = 1000Ψ το μήνα.
…
Διαθέσιμοι πόροι για ανάπτυξη
Α-(Χ+1000Ψ+…)
(Καλά εδώ θα λέει το τελικό αποτέλεσμα μόνο)
κλπ.
Οπότε έχουμε ένα σύστημα στο οποίο ο ίδιος ο πολίτης αποφασίζει τι είναι πιο σημαντικό γι’αυτον και μπορεί ανα πάσα στιγμή να ελέγξει τι συμβαίνει με τα χρήματα που διαθέτει, υποτίθεται, για την καλυτέρευση της ζωής του.
Φυσικά όλο αυτό το σύστημα προϋποθέτει οτι όλος ο κόσμος θα έχει πρόσβαση και διάθεση νανει αυτές τις κινήσεις. Η απάθεια είναι ο εχθρός μας.
Η σωστώτερη λύση θα ήταν να είναι απαραίτητο να γίνει τουλάχιστον μία φορά (οι ρυθμίσεις θα διατηρούνται εφόσων δεν αλλαχθούν). Ακόμα και τα στα άτομα τα οποία δεν είναι γνώριμα με υπολογιστές, θα έπρεπε να μπορούν να κατευθυνθούν σε ειδικά σημεία ωστε να τους βοηθήσουν ειδικοί. ‘Η μια άλλη λύση είναι το κάθε άτομο να μπορεί να ψηφίσει και για το πώς να διατεθούν τα χρήματα τα οποία δεν έχουν ταξινομήσει οι “ιδιοκτήτες” τους και να χρησιμοποιείτω ο μέσος όρος των ψήφων. Αυτό ίσως να χρησιμεύσει και σαν έξτρα καταλύτης για αυτούς που δεν βαριούνται να ασχοληθουν. Ποιός άλλωστε θέλει να ξέρει οτι άλλοι διαχειρίζονται τα χρήματα του.
Αυτά για την ώρα