Αυπνίες

Σήμερα δεν κοιμήθηκα καλά. 2 ώρες για να είμαι ακριβής. Ο λόγος είναι κάτι κλασσικό για εμένα, κάτι που μου έχει συμβεί αρκετές φορές ώστε να μπορώ να το αναγνωρίζω και να το καταπολεμώ, αλλά αυτή την φορά δεν ήθελα. Διείσδησα μέσα στην αιτία της αϋπνίας μου και αν μη τι άλλο, τάισα τις ρίζες της.

Απόλαυσα τις σκέψεις μου…

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει για ένα νέο είδος φόρου, ο οποίος θα βασιζόταν πάνω την ενεργή συμμετοχή του πληθυσμού μιας χώρας. Αυτό ήταν άλλη μια σκέψη της νύχτας την οποία θέλησα να καταγράψω ώστε, κυρίως, να μην την ξεχάσω εγώ. Οι σκέψεις που έκανα χθες το βράδυ, ξεκίνησαν με τον ίδιο απλοϊκό τρόπο αλλά ο ειρμός τους με ταξίδεψε σε περίπλοκες μορφές που απλά φαινόντουσαν τόσο σωστές που δεν ήθελα να κοιμηθώ πριν διερευνήσω αυτό το μονοπάτι παραπάνω.

Αρχικά μου ήρθε η ιδέα για μια ιστοσελίδα η οποία θα αναλάμβανε τον ρόλο να παρέχει ένα κεντρικό σημείο οπού θα μπορούσαν να γίνονται δωρεές σε έργα Open Source. Θα είναι Web 2.0 στυλάκι, και θα καταγράφει το πόσο πολύ ένα μέλος έχει προσφέρει, με την μορφή ενός καρμικού συστήματος. Δηλαδή, ανάλογα με το το ποσό που θα έχει δώσει ένα άτομο σε δωρεές, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το kharma του. Γενικά μια απλοϊκή ιδέα της στιγμής η οποία ίσως να βοηθούσε τους υποστηρικτές του ελεύθερου λογισμικού να έχουν μια καλύτερη ιδέα για το πόση δυνατή είναι η κίνηση.

Ένα ποσό από αυτά τα χρήματα, ίσως ένα 1% από κάθε δωρεά να διατιθεται στην μη-κερδοσκοπική οργάνωση με κάποιο ανάλογο όνομα όπως donations.org και εάν άρχιζε να έχει μεγάλη κίνηση να μπορούσα να προσληφθώ από την οργάνωση full-time. Φυσικά θα χρειαζόμουν αρχικά και κάποιον web 2.0 designer για να σχεδιάσει την σελίδα σύμφωνα με τις οδηγίες μου.

Μετά σκέφτηκα ότι ίσως μια πιο σωστή λύση θα είναι το κάρμα να υπολογίζεται με βάση μιας διαίρεσης των χρημάτων που έχεις δώσει με τα χρήματα που βγάζεις μηνιαίως, ώστε κάποιος ο οποίος κερδίζει πολλά χρήματα αλλά δίνει ένα ελάχιστο ποσοστό, που παρ’ όλ’ αυτά είναι μεγαλύτερο από κάποιον που βγάζει “τρεις κι’ εξήντα” , να κερδίζει λιγότερο συνολικά κάρμα από τον άλλο, τον οποίο αυτά που δίνει τον πονάνε περισσότερο. Φυσικά για να γίνει αυτό θα χρειαζόταν το σύστημα να έχει κάποιο τρόπο με τον οποίο να ξέρει πόσα χρήματα βγάζει κάποιος. Αυτό σκέφτηκα θα ήταν εφικτό μόνο εάν το κάθε μέλος δήλωνε πόσα χρήματα βγάζει. Αυτό όμως θα άνοιγε την πόρτα για να παίξει κάποιος το σύστημα δηλώνοντας μικρότερο εισόδημα από το πραγματικό του, με σκοπό να κερδίσει περισσότερο κάρμα. Η λύση σε αυτή την περίπτωση θα ήταν να έπρεπε να δώσει κάποιες προσωπικές πληροφορίες ώστε να μπορέσει να εξακριβωθεί η ταυτότητα του και (αυτό το σκέφτηκα μόλις τώρα) να τον εγκρίνει ένα μέλος το οποίο τον γνωρίζει προσωπικά ή απλά μπορεί με κάποιο τρόπο να επιβεβαιώσει το αληθές της ταυτότητάς του.

Τότε, εάν κάποιο άτομο άλλαζε το μηνιαίο εισόδημά του προς το χαμηλότερο, τα άτομα που τον ξέρουν προσωπικά θα μπορούσαν, εάν ήξεραν ότι έλεγε ψέματα, να του δώσουν μια ψήφο μη-εμπιστοσύνης και να αναγκάσουν το άτομο να αποδείξει τον εισόδημα του, εάν δεν θέλει να χάσει τα δικαιώματα του μέλους ή να έχει μια ποινή στο κάρμα.

Και μετά άρχισε το πανηγύρι του μυαλού…

Φαντάσου τώρα, ότι αυτή η οργάνωση δεν περιορίζεται μόνο στο ελεύθερο λογισμικό, αν και εκεί είναι το πιο πρόσφορο μέρος για να ξεκινήσει, αλλά άρχιζε να έχει κίνηση στην “Πραγματική Ζωή”. Για παράδειγμα, πες ότι η οργάνωση μπορούσε κάποιος να κάνει δωρεές όχι μόνο σε σχέδια ελεύθερου λογισμικού αλλά και σε φάσεις όπως ανθρωπιστική βοήθεια ή ότι μπορείς να κερδίσει κάρμα παίρνοντας μέρος σε ενέργειες που διευθύνει η ίδια η οργάνωση, πχ την κατασκευή ενός κτιρίου ή κάποια άλλη εργασία η οποία γίνεται για το κοινό καλό.

Τώρα λοιπόν, το κάθε μέλος έχει διάφορους τρόπους να μαζέψει κάρμα, γιατί να μην μπορεί να το “ξοδέψει” επίσης;

Πες ότι κάποιος χρειάζεται ένα μέρος για να μείνει αλλά δεν έχει χρήματα. εάν η οργάνωση είχε νοικιάσει ή αγοράσει με δωρεές ένα διαμέρισμα θα μπορούσε αυτό το άτομο να κατοικήσει εκεί και να πληρώνει με κάρμα, το οποίο θα μπορούσε να ανανεώνει κάνοντας εργασίες που ανταμείβουν με αυτό. Αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλες ενέργειες φυσικά, παραδείγματος χάρη στα τρόφιμα. Μια εταιρία θα μπορούσε να χαρίσει τρόφιμα στην οργάνωση κερδίζοντας κάρμα στο όνομα της και τα τρόφιμα αυτά θα μπορούσαν να διατίθονται είτε σε άτομα / περιοχές που τα έχουν ανάγκη (άστεγους, τριτοκοσμικές χώρες κλπ) ή να τα “αγοράσουν” με κάρμα. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με απλές δωρεές φυσικά, όπως μια δωρεά για συγκέντρωση τροφίμων. Δεν χρειάζεται να κάνει το πρώτο βήμα κάποια εταιρία, αλλά όποια το κάνει θα φαίνεται. Ίσως κάποια στιγμή, οι εταιρίες με καμάρι θα διαφημίζουν το κάρμα τους.

Ένα βήμα παραπέρα: Πες ότι έχει προχωρήσει πολύ το θέμα και η οργάνωση έχει αρκετά μέλη και συχνές δωρεές, θα μπορούσε να αρχίσει να βοηθάει πιο ενεργά, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, ίσως κοινωφελούς χαρακτήρα, σχεδιασμένες για ανειδίκευτα άτομα και πληρώνοντας με κάρμα ή ίσως με ένα συνδυασμό κάρμα-χρημάτων. Ο σκοπός αυτών των εργασιών δεν είναι να πλουτίσει η οργάνωση (που έτσι και αλλιώς είναι μη-κερδοσκοπική) αλλά να προσφέρει σε ανθρώπους μια λύση.

Οι καρποί από αυτές τις εργασίες θα διατίθονται στην οργάνωση και, όπως και πριν, θα διατίθονται είτε σε άτομα με ανάγκη, ή σε μέλη με κόστος σε κάρμα.

Πχ, πες ότι είναι ένας άστεγος. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει εύκολο τρόπο για να ξαναεισχωρήσει σε μια αγορά εργασίας που προϋποθέτει ότι ο εργαζόμενος έχει ήδη μια κάποια ζωή. Δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά όταν είσαι άπλυτος και με ξεσκισμένα ρούχα και ούτε μπορείς να βρεις ρούχα και μπάνιο όταν δεν έχεις λεφτά που φυσικά δεν έχεις όταν δεν έχεις εργασία. Ένας αέναος φαύλος κύκλος ο οποίος σαν δίνη καταπίνει τα άτομα που είναι αρκετά άτυχα να μπλεχτούν μέσα του.

εάν τώρα αυτός ο άνθρωπος έβλεπε μια αγγελία για δωρεάν κατοικία δεν θα υπήρχε λόγος να μην την πάρει; Εφόσον λοιπόν μένει εκεί, η οργάνωση μπορεί να του ζητήσει να κάνει κάποια εργασία για να το καλύψει και θα πληρώνετε σε κάρμα, ένα μέρος του οποίου θα δίνεται πίσω για την διαμονή και την διατροφή ενώ το υπόλοιπο μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει ή να το διατηρήσει.

Τώρα θα μου πει κάποιος ότι αυτό δεν αφήνει αρκετές επιλογές στο άτομο για να απολαύσει την ζωή βουτώντας στον καταναλωτισμό όπως όλος ο κόσμος, στο οποίο απαντάω:

Δεν είναι αυτός ο σκοπός του να δουλεύεις για την οργάνωση. Το κάνεις για να προσφέρεις στον υπόλοιπο κόσμο και να καλυτερέψεις το βιοτικό επίπεδο της Γης. εάν κάποιο άτομο πιστεύει ότι δεν ανταμείβεται αρκετά για τις προσπάθειες του, τότε τίποτα δεν τον εμποδίζει να ξαναμπεί στο παιχνίδι του καπιταλισμού. Όταν δουλεύεις για κάρμα, πάντα θα δίνεις περισσότερα απ’ οσα παίρνεις αλλά επίσης θα έχεις πάντα αρκετά για να ζήσεις άνετα, όποιος και αν είσαι. Η ευκαιρία για ζωή πάντα θα υπάρχει.

Ακόμα παραπέρα….

Οι τριτοκοσμικές χώρες έχουν μεγάλα προβλήματα στον χώρο της εργασίας, της υγείας και της ασιτίας. Τι θα γινόταν εάν η οργάνωση άνοιγε κέντρα διανομής φαγητού και η πληρωμή που χρειαζόταν ήταν κάποια εργασία, πχ η δημιουργία κάποιου καταφυγίου για τους άστεγους ή η δημιουργία μιας φάρμας για τοπική παραγωγή φαγητού. Τα άτομα, θα μπορούσαν φυσικά να πάρουν τρόφιμα αρχικά αλλά θα είχαν και κάποιο τρόπο να προσφέρουν πίσω στην οργάνωση και στον υπόλοιπο κόσμο. Το νόημα δεν είναι να δίνεις φαγητό ή στέγη σε άτομα τα οποία θα την δούνε κηφήνες, αλλά να κάνεις αυτά τα άτομα να ενεργηθούν και να τους παρέχεις μέθοδο για να αξιοποιήσουν αυτή την ενέργεια.

Γιατί τώρα ξεκίνησα με τις τριτοκοσμικές χώρες; Γιατί εκεί η τιμές είναι πολύ μικρές. Με μια σχετικά μικρή δωρεά θα μπορούσε να αγοραστεί, πχ ένα οικόπεδο ή κάποια στρέμματα τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα από τον τοπικό πληθυσμό, μειώνοντας την ανεργία ή τουλάχιστον την ασιτία. εάν σε μια τέτοια τριτοκοσμική χώρα δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα από άτομα που ζουν…ανθρώπινα ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Εντάξει λοιπόν με την εργασία, αλλά τι γίνεται με τα άτομα που η εργασία τους δεν είναι πιο πνευματική, όπως καλλιτέχνες, μουσικοί, φιλόσοφοι κλπ; Σκέφτηκα ένα φοβερό τρόπο ώστε να έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει, εφόσον αυτό που κάνουν δεν είναι για κερδοσκοπικούς σκοπούς αλλά για την βελτίωση της πνευματικής κληρονομιάς μας.

Πες ότι δημιουργώ ένα τραγούδι, εάν το διαθέσω στον κόσμο χωρίς να διατηρήσω την πνευματική ιδιοκτησία (πες μέσω των creative commons) τότε ουσιαστικά το τραγούδι διατίθεται στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Ένα τραγούδι ή γενικά οποιαδήποτε δημιουργία, θα μπορούσε να διατεθεί στην οργάνωση για “κρίση” η οποία δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα δημόσιο, ανοιχτό δημοψήφισμα το οποίο θα δείχνει πόσο καλή είναι αυτή η δημιουργία. από εκεί και πέρα το άτομο που δημιούργησε το τραγούδι θα μπορεί είτε να κερδίζει ένα πόσο από κάρμα κάθε φορά που ένα μέλος ψηφίζει ίσο με είτε με τον μέσο όρο ή με το νούμερο που ψήφισε το άτομο (πάντα μέσα σε μια συγκεκριμένη κλίμακα, πχ 1-10) ή θα μπορούσε στην αρχή κάθε μήνα να κερδίζει κάποιο κάρμα ίσο με τον μέσο όρο του δημοψηφίσματος επί κάποιο σταθερό νούμερο το οποίο θα πέφτει μήνα με μήνα ως ένα κατώτατο σημείο. Τέλος πάντων ιδέες είναι αυτές.

Όπως και να έχει, αυτό το σύστημα μπορεί μεν να μην κάνει τους καλλιτέχνες πλούσιους αλλά σίγουρα τους επιτρέπει, εφόσον έχουν δημιουργήσει αρκετά έργα, να ζούνε από τις δημιουργίες τους. Χρησιμοποιώντας το κάρμα που κερδίζουν για να βρουν στέγη και τροφή από την οργάνωση. εάν θέλουν να γίνουν πλούσιοι (γιατί η δόξα, εφόσον είναι καλοί είναι σίγουρη) τότε μπορούν να γίνουν σκλαβάκια των καπιταλιστικών εταιριών και να ελπίζουν…

Το αστείο με όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι δεν προσπαθεί να κάνει κάτι ριζοσπαστικό αλλά αντιθέτως, δουλεύει μαζί με το καπιταλιστικό σύστημα. Βασίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν καλύτερα όταν προσφέρουν χωρίς αντάλλαγμα και ότι δημιουργούν χωρίς να περιμένουν να γίνουν πλούσιοι. Αυτή η οργάνωση θα προσπαθήσει να εξομαλύνει τον κατώτατο παρονομαστή ώστε, το λιγότερο να έχεις ο καθένας μας μια αξιοπρεπή ζωή. εάν όμως κάποιος παρ’ ολ’ αυτά θέλει να γίνει πλούσιος, μπορεί να ακολουθήσει τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης και να το επιχειρήσει, δεν τον σταματάει κανείς. Απλά δεν θα κερδίζει κάρμα.

Αναγνωρίζω ότι η πλεονεξία που κινεί τον καπιταλισμό ήταν και ο κυριότερος μοχλός ανάπτυξης που υπήρχε μέχρι τώρα. Ο κόσμος δημιουργούσε καινούργια πράγματα για να βγάλει χρήματα. αλλά λόγο αυτής ακριβώς της πλεονεξίας τώρα η πρόοδος έχει αρχίσει να χάνει ταχύτητα. Όταν οι καινοτομίες πια δεν προέρχονται από μεμονωμένα άτομα με “αστέρια στα μάτια τους” αλλά από μεγαλοεταιρίες οι οποίες χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να κλειδώσουν τον ανταγωνισμό (πατέντες, “πνευματική ιδιοκτησία” κλπ) τότε ο καπιταλισμός δεν εξυπηρετεί πια την πρόοδο, αλλά τον εαυτό του.

Φαντάσου τώρα έναν άνθρωπο ο οποίος έχει τόσο αξόδευτο κάρμα. Τι σκέψεις θα κάνεις για αυτόν, που ξέρεις ότι αυτό είναι κάτι χειροπιαστό, το έχει κερδίσει όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Δεν είναι αυτός το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση; Ζει ανθρώπινα και σύγχρονος όλος ο κόσμος τον αγαπάει για την προσφορά του. Γιατί όχι;

Όλα αυτά λοιπόν σκεφτόμουν προχθές (Γιατί μου πήρε 2 μέρες να το γράψω αυτό) και δεν μπορούσαν να κοιμηθώ. Συνέχισα να το σκέφτομαι εδώ και εκεί, στο λεωφορείο ή στο φαγητό και όλο και καλύτερη μου φαίνεται σαν ιδέα.

Εγώ σκοπεύω να το προσπαθήσω πάντως. Αρχικά με την δημιουργία της σελίδας για τις δωρεές στα προγράμματα ανοιχτού λογισμικού και αργότερα ίσως με κάποια αρχική επένδυση από κάποιον που έχει τα ίδια αλτρουιστικά ιδανικά. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν έχω πολλή γνώση από web design, ειδικά για ένα τόσο μεγάλο project και μόνος μου δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα καταφέρω και σκέφτομαι να βρω κάποιον να με βοηθήσει στο πρώτο στάδιο. Έχω σκεφτεί ήδη την αγγελία που θα βάλω.

Ζητείται ιδεαλιστής Web Designer για να αλλάξει τον κόσμο