Σήμερα το πρωί έφτασα πια στο Λονδίνο. Μια λέξη μόνο μπορεί να περιγράψει το ταξίδι μου αυτό: “Ξεπατώθηκα”. Είχα 3 τσάντες βάρους τουλάχιστον 30 κιλών απο της οποίες μόνο η μία είχε ροδάκια. Η άλλη που υποτίθεται οτι θα την κουβαλούσα στην πλάτη, έσπασε το ένα λουρί στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη και το άλλο μετά το πρώτο τραίνο στο Λονδίνο (Σημείωση για εαυτό: Πάντα να φοράς την τσάντα μια φορά απο το σπίτι, όχι την τελευταία στιγμή, για να δεις αντοχή).
Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής πέταγε 7 η ώρα και αν και με κατσάδιασαν γιατι είχα υπερβεί το επιτρεπόμενο βάρος μόνο με τις 2 τσάντες (πάλι καλά που δεν με έβαλαν να ζυγίσω και την τρίτη) δεν με χρέωσαν παραπάνω. Η Οδύσσεια όμως άρχισε αφότου έφτασα στο αεροδρόμιο Gatwick και άφησα το καροτσάκι. Τώρα έπρεπε να πάω με συγκοινωνίες μέχρι το Sidcup.
Μέχρι το πρώτο τραίνο που θα με πήγαινε London Bridge δεν υπήρξε πρόβλημα, αν και με δυσκόλεψαν λίγο οι κυλιόμενες σκάλες. Τα γλέντια άρχισαν καθώς απεβιβάστηκα απο το τραίνο και προχωρούσα αγκομαχόντας προς τον κεντρικό σταθμό. Λίγο πριν το check του εισιτηρίου το μοναδικό λουρί που είχε απομείνει στον σάκο που κουβάλαγα στην πλάτη έσπασε και μετά ξόδεψα ένα χαριτωμένο μισάωρο προσπαθόντας να βρώ ένα τρόπο να κουβαλήσω 3 τσάντες με 2 χέρια. Λίγο αφ’οτου απέρριψα την εξαγωγή της οδοντοστοιχίας μου με το να κουβαλήσω μια με τα δόντια, πρόσεξα οτι τα 2 σπασμένα λουριά του σάκου ήταν απο αντίθετες κατευθύνσεις (πάνω & κάτω) οπότε τα έδεσα με ένα σούπερ κόμπο – ο οποίος παρεπιπτόντως πολύ όμορφα μου μου έχει εναποθέσει το μήλο του αδάμ 2 χιλιοστά πιο πίσω, μετά την πρώτη προσπάθεια μου – ξεκίνησα το ταξίδι μου πάλι.
Σύντομα συνειδητοποίησα οτι δεν ήξερα προς τα πια κατεύθυνση να πάω και μετά απο ένα αποτυχημένο tour του σταθμού (και ‘γω σαν θερμόαιμος μεσογειακός άντρας δεν ήθελα να ρωτήσω) πήγα στο γκισσέ εισιτηρίων όπου με θάρρος, τόλμη και πολλά αγκομαχητά εξήγησα
‘Excuse me, I already have a ticket but I’m kind of lost. Can you tell me what destination to take to Sidcup?’
Μου είπε αλλα εγώ είδα το μειδίασμα που έκανε. γκρρρ…
Τεσπά, με τα πολλά κουτρουβάλησα μέχρι την πλατφόρμα 4 και περίμενα το δεύτερο τραίνο. Τα καθάρματα την έχουν βάλει πολύ μακριά. Επίτηδες είμαι σίγουρος. Είχε μέχρι και ανηφόρα.
Έφτασα στον προορισμό μου τελικά και, αφότου σταμάτησα κάπου 85 φορές στο δρόμο για να ξαναποκτήσω αίσθηση στα χέρια, κατέληξα στο σπίτι του ξαδελφού μου ο οποίος μου είχε αφήσει τα κλειδιά στον μηχανικό απο κάτω. Τελικά ανέβασα τις αποσκευές επάνω (ναι έχει και σκαλιά πανάθεμά τον) ξεράθηκα στον καναπέ και κοιμήθηκα μερικές ώρες (ακόμα δεν ξέρω πόσες, μπέρδεψα τα timezones μου).
Τώρα ξύπνησα και τώρα γράφω την πρώτη εγγραφή στο ιστολόγιο μου από το μέρος που θα μένω για τα, ελπίζω, επόμενα χρόνια.
Cheers Mates!