Tag: vision

Help Drigg

Db0

Just for your information y’all, Drigg, the wonderful software that can give us the power of Digg not only in a way that anyone can use it but also more ethical, is having resource issues. Simply, the current (and only) developer is fastly approaching burnout and the development could reach a halt.

Honestly, I think that would abe a significant loss as the drigg software (and generally the digg idea) promises so much more capability and when paired with the Open Source model, we can make it so much better.

For example, I was just thinking how great an idea it would be to merge together the Atheist Blogroll, Planet Atheism and The Atheist Spot while also twisting the concept in a more interesting way. The ultimate goal would be to allow people to be able to read and vote on the best stories of the day from all atheist blogs without having to submit everything and hopefully without having to visit a specific place to vote (More on this in a future post).

To that end I was hoping that I could start off with Drigg but now that I see that the development might end, I am saddened.
Unfortunately, I also do not have any real programming skills so I can’t really take over that duty 🙁

So if you are a developer and want to help with a promising project, head over and volunteer some of your time and perhaps we can create the ultimate place for atheist content.

Capitalism for Socialism through Collaboration in the spirit of Open Source

Db07 Comments

Μόλις διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι απο τον Σπύρο και μου φάνηκε delightfully περίεργο καθώς πρόσφατα είχα μια παρόμοια ιδέα. Είχα σκοπό να blog-άρω για αυτήν αλλά κλασσικά το ξέχασα. Ευτυχώς, το κείμενο του Σπύρου όμως μου έδωση την κινητήρια σπρωξιά για να το κάνω…

Αρχικά πιστεύω οτι πρέπει να διαβάσετε το κείμενο καθώς δίνει την αρχική ιδέα την οποία συμμερίζομαι και πάνω στην οποία θα βασίσω το παρακάτω.

…

Το διαβάσατε; Ωραία:

Πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη της συνεργασίας για να ενδυναμώσουμε την κοινωνική και περιβαλλοντολογική αφύπνηση.

Το πρόβλημα που εμφανίζεται, όπως αναφέρεται στο άρθρο, είναι οτι η επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην κοινωνία που επιφέρει μια (μεγάλο-)επιχείρηση δεν περνάνε στην κοινή γνώση, περνάνε σε αμελητέο βαθμό ή απλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για αυτό.
Είναι δυστυχώς μεγάλη κατάντια της σημερινής κοινωνίας (καθώς και το αποτέλεσμα της Μαϊμουδόσφαιρας) το γεγονώς οτί παρ’ότι μπορεί μια επιχείρηση να εκμεταλεύεται παιδάκια στην Ινδονησία για να φτιάξει φτηνά παπούτσια, παρ’ολ’αυτά οι καταναλωτές στην άλλη άκρη του κόσμου, ακόμα και εαν το ξέρουν θα τα αγοράσουν γιατί είναι φτηνότερα.

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι ανθρώποι έτσι, όπως και με αρκετό peer-pressure η δράση αυτή μπορεί να αλλάξει – αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρξει μεγάλη και ευκολοπροσβάσιμη ενημέρωση στους καταναλωτές. Πρέπει να υπάρξει ένας τρόπος ο καταναλωτής με δύο κλικ του ποντικιού να μπορεί να βρεί, όχι μόνο τα χημικά ενώς προιόντως ή γενικές πληροφορίες για μια εταίριά αλλά και τα αποτελέσματα που έχει η πολιτική της εταιρίας αυτής στην κοινωνία και στο περιβάλλον.

Μου έκανε πραγματική εντύπωση, όταν η κοπέλα μου μου έδειξε ένα Γερμανικό περιοδικό το οποίο ασχολείται κυρίως με κριτικές προϊόντων με βάση, όχι μόνο το πόσο βλαβερά είναι για τον καταναλωτή, αλλά και για το περιβάλλον (Δεν ξέρω εαν υπάρχει και κάτι ανάλογο στην Ελλάδα). Αμέσως σκέφτηκα ότι η ιδέα αυτή είναι πραγματικά πολύ καλή αλλά καθώς και πολύ λίγη, για τους εξής λόγους.

  1. Ένα περιοδικό έχει μια αναγνωσιμότητα που περιορίζεται λόγω του κόστους, της διάδοσης και τους χρόνου.
    • Κάποιος που δεν έχει πολλά χρήματα μπορεί να μην θεωρήσει οτι το περιοδικό αξίζει τόν κόπο και να προτιμήσει να πάει στην φθηνώτερη λύση. Ειδικά εαν δεν έχει την ανάλογη γνώση για να ξέρει τι κερδίζει με μια τέτοια ενημέρωση
    • Κάποιος που δεν έχει χρόνο, απλά δεν θα έχει χρόνο να αγοράσει το περιοδικό κάθε εβδομάδα/μήνα και να το διαβάσει για να ενημερωθει. Επίσης ακόμα και εάν έχεις κρατήσει τα προηγούμενα τέυχη αλλά δεν θυμάσαι κάποια κριτική, το να βρείς σε ποιό βρισκόταν είναι πολύ δύσκολο.
    • Κάποιος μπορεί απλά να μην ξέρει για το εν λόγω περιοδικό η/και να μην έρχεται στην περιοχή του λόγο μικρών πωλήσεων
  2. Κάθε τέτοιο περιοδικό πρέπει να βγάλει κέρδος ώστε να μπορεί να συνεχιστεί η αρκετά ακριβή διαδικασία της τύπωσης και διανομής. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσει διαφημήσεις ή χορηγούς, κάτι το οποίο μπορεί να ρίξει μία σκιά στην αντικειμενικότητά του
  3. Η έρευνα που μπορεί να κάνει σε ένα προιόν περιορίζεται με τον χρόνο και τον αριθμό των συνεργατών που έχει. Άσχετα με το γεγονώς οτι δεν μπορεί πάντα κάποιος να ξέρει τα συμφέροντα των συντακτών, υπάρχουν απλά τόσα πολλά προϊόντα που είναι δύσκολο με πατροπαράδοτους τρόπους να κριθούν όλα.
  4. Τέλος μια τέτοια προσπάθεια, απλά λόγω λογιστικών, δεν μπορεί να πάρει υπόψιν και κριτήρια όπως επιπτώσεις στην κοινωνία κλπ, πράγμα που μειώνει τα δεδομένα τα οποία ο καταναλωτής μπορεί να χρησιμοποιήσει για να πάρει μια απόφαση.

Η προηγούμενη εμπειρία μου με το ελεύθερο λογισμικό και την θεωρία του όπως και με άλλες παρόμοιες ιδέες μου έδωσε την ιδέα για το πως μια τέτοια ιδές μπορεί να υλοποιηθεί με την μέγιστη χρηστικότητα για τον καταναλωτή. Πρέπει να γίνει με ανοιχτή συνεργασία απο τους καταναλωτές για τους καταναλωτές με ένα τρόπο παρόμοιο της Βικιπέδιας. Αν μη τι άλλο, το άνοιχτό λογισμικό Mediawiki είναι το τέλειο μέσο για να βασιστεί το εγχείρημα.

Τα προτερήματα του να υπάρχει μια τέτοια διαδικτυακή βάση δεδομένων, αφιερομένη στον σκοπό αυτό, στην οποία οι ίδιοι οι καταναλωτες θα έχουν τον ρόλο του συντάκτη είναι σημαντικά.

  • Πληροφορίες για οποιοδήποτε προϊόν ή εταιρία μπορεί να βρεθεί μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Όχι μόνο αυτό αλλά με αρκετούς συμμετάσχοντες, οι πληροφορίες αυτές θα βρίσκονται πάντα ανανεωμένες. Σε σχέση με τα περιοδικά συγκριτικά review απο περιοδικά, αυτό είναι μεγάλη βελτίωση.
  • Ο φόβος για την επίδραση συμφερώντων μικραίνει σημαντικά, ειδικά εαν οι συμμετάσχοντες είναι πολλοι. Με τις κατάλληλες δικλείδες ασφαλείας (πχ Πηγές, έλεγχος εκδόσεων σελίδας κλπ) η πιθανότητα κατάχρησης μικραίνουν δραματικά.
  • Δεν υπάρχει όριο στον αριθμό πληροφοριών που μπορεί να υπάρχει για κάθε θέμα. Υπάρχουν πολλά δεδομένα για ένα προϊόν; Κανένα πρόβλημα, όχι μόνο μπορούν να καταγραφούν όλα με ένα βολικά οργανωμένο τρόπο, αλλά μπορούν να υπάρχουν και οι κατάληλοι σύνδεσμοι για κάθε χημικό (πχ) που εξηγούν επακριβώς τι επιπτώσεις έχει στον άνθρωπο. Ανώνυμες καταγγελίες για μια εταιρία; Σε καινούργια σελίδα με προειδοποίηση. Συζήτηση με ανεκδοτικά γεγονότα; Έγινε. Συγκριτικά τεστ μεταξύ όλων των προϊόντων (αντι για των πιο γνωστών) όσα και αν είναι αυτά; Κανένα πρόβλημα.

Έχω σκεφτεί ότι εαν η αρχική ιδέα γίνει σωστά και αποκτήσει κύρως τότε μπορεί να επιφέρει μεγάλη αλλαγή. Αρχικά σκέφτηκα οτι το κάθε τι που γράφεται στην κεντρική σελίδα θα πρέπει να είναι βασισμένο σε κάποια επίσημη πηγή. Με λίγα λόγια θα χρειάζεται αυτός που το προσθέτει να αναφέρει που το βρήκε και πως μπορούν να το εξακριβώσουν οι υπόλοιποι αναγνώστες εαν χρειάζεται. Αυτό πιστεύω οτι θα είναι αρκετό για να καταλαγιάσει τις περισσότερες αντιρρήσεις επί αντικειμένικότητας.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να το ξεκινήσω μόνος. Διόρθωση: Μπορώ αλλά δεν θα έχει νόημα να το κάνω εαν δεν υπάρξει η ανάλογη μάζα συμμετασχόντων για να το αξιοποιήσουν. Αυτό που θέλω να μάθω, ιδιαίτερα από αυτούς που σχολίασαν θετικά στο κείμενο του Σπύρου: Εαν το χτίσω, θα έρθετε;

Family names

Db02 Comments

I always wondered what was the point in having a family name in the modern age. I sincerely cannot understand why family names survived the feudal ages where there was an actual point (having a known family name, meant being part of the noblesse).

But what is the reason today? It certainly does not act as a way to distinguish people and having the same family name with someone almost never means you are from the same family or even heard of them.
Not only that but family names do not mean almost anything for the real life as well. The was a time where your surname was “Smith” because you were one, and the same was true in many languages as well. Now it’s completely irrelevant.

I am thinking of at some point changing my name to something of my own choosing. My current name does not actually mean anything to me (Other than having the names of two dead people I never knew) and I’d like my call name to be something I actually enjoy and/or means something.

Unfortunately I just know that they are going to require me to give them a surname when I decide to do it. Can I, you know, not have one? I don’t really need it as I’m certain that my passport number is enough to identify me. I have no interest in passing it down to my children anyway as it won’t make a whiff of difference.

It all comes down to silly tradition. Things that people just hold on to without any real reason, just because they’re used to it. Like the woman getting her husband’s family name. What’s up with that? Does it actually mean anything else except submission? I really wish society would once wisen up and discard these obsolete relics from the medieval ages.

  • We do not need family names
  • We do not need to be given out life name by our parents, especially if they’re going to name us from their own parents (WTF is up with that as well? Is our name a reward?)
  • Names would be so much more interesting if they actually meant something that fitted our person.

We already have aliases and nicknames on the internet – nevermind that many sites require a ” real name” before you can register (That needs to include a surname of course). This means that we already have a mentality to choose something of our own online. Most of the time, if you exclude the no-imagination people who try choose an alias like “Giorgos”, you see exactly what I write about: Interesting names that actually mean something to the person choosing it.
Why can’t we expand that to the real life?

To tell you the truth, I like a system where names are chosen after people became of age (18 for modern society I guess). The parents cold give the child a temporary name until then. The final name could be earned (Rite of passage? Naming rite?) or chosen. But anything is better than what we have now

Public Venture, Public Content

Db01 Comment

We live in an age where worldwide communication and access to information is easier than ever. The audience that utilizes it has been steadily growing with the thing that allowed it to happen, the internet, in a never-ending self-sustained cycle. These people, these millions of internet users have also demonstrated that they want content now and they want it for free; not by a dubious voting or by “statistics” but by their deeds only. Just a look at the growth of Peer to Peer traffic and the widespread disregard for the copyright laws is all the proof that is needed.

The copyright laws as we now know them, something that was put to use barely a century ago, have not yet become a part of our ethics and we have already reached a stage where they do more harm than good to the public interest. It is no wonder that most people either disregard them or consider them outdated and outright irrelevant. Still, the publishers, the only ones who ever truly gain from copyrights, are fighting with tooth and claw to see them enforced in the digital age. They can see that the internet will make their role obsolete as it allows widespread distribution, without cost, of most types of entertainment content. Movies, music, games, comics, books, all can be copied and spread around by the user himself now.

However, there is still one problem that will never truly allow creative works to become inherently free.

Cost.

Yes artists, musicians, game designers, actors, cameramen and every other little gear in the master plan must still eat to live. The current business model allows that by using the so called venture capital. Someone (which can mean a person or a major publisher), usually quite rich, is presented the idea for a new work. If he decides to pursue it, then he funds the project with the ultimate goal of making the famous ROI. The Return of Investment.

Unfortunately this leads to a few problems as the last years have exemplified wonderfully.

First of all, the goal of funding such a project, is to for the venture capitalist to make money and as such the resulting work must be proprietary, patented, copyrighted and as locked down as it can be. This is the main reason why expensive projects will never be allowed to be released to the public freely, either through Creative Commons or the GPL. For how can the funder make the ROI when everyone will just simply copy the work and go on his merry way? It is unfathomable…at least for the behemoths that provide the venture capital. As a result, we get outdated methods of distributions that are deemed “safer” or crap-filled content that, in the best case, takes away our basic rights.

Then, we have the classic case of the money controlling the vision. It is not at all uncommon for the one who provides the funds to try and control the direction of the work. Regarding works of art, this can be disastrous. Either the artist will bow down, castrate his ideas and release something deemed as safe-for-consumption or the whole thing may break up (Firefly anyone?). This is of course for the case where the idea is even picked up in the first place, for let us not forget the hundreds of musicians that are doomed to obscurity (good for them I say) because the blue shirts could not understand their style. Or how about the classic problem with video games, where a novel idea is not even considered unless proposed by someone like Will Wright, and even he had to fight for it.
Of course, the winner here is not the artist or creator but the venture capitalist, who most often than not is a publisher as well. RIAA, MPAA, EA and all the rest. The creator, even if he IS given copyrights to his work (something that does not happen in the game industry at all) has to follow strict rules because he has sold his soul of the strict contract he signed, or the rights are transferred to the publisher. This is why, for example, RIAA can sue fans of artist who do not condone such action. Furthermore, the creator gets the scraps from any work he produces which, unless he becomes insanely famous, does not even allow him to live off his work [1]. Those publishers then use these money, this ROI to either fund more works or to sue p2p users, lobby for laws that protect only their interests and search for ways to limit what we have access to on the net.

Solution

This problem, as I see it, can only be solved in one way; take the distributor-provided venture capital out of the equation. The ones that should be giving the money for the project are not the ones that are motivated by greed the ROI, but the ones that want to enjoy new content. The people themselves.

This, in turn leads to two problems. Coordination and Gathering.

Like I said before, the world has millions of people using the internet at the time and they grow by the second. If a number of them donated an insignificant number, say 2$ for a specific project, even the money for a major-budget movie should be easy to gather, and the more people that are aware of this, the less the cost for each individual donor.

In the past, coordinating such an effort, making all the millions of people donate money to a specific entity which in turn dealt with the game/movie/recording studios to create the content would be impossible. Not any more however, and we can thank technology for that.

There is a problem with donations of course. Most people donate after the work is done, depending on the quality. This works for many Free Software programs and websites that do not strictly depend on them, but cannot work for projects that need funds from the start. This is why I propose another donation scheme. The Public Venture or Up-front donations.

Vision

Imagine a website where various artists or studios have proposed projects or ideas along with the expected cost in detail. People from all over the world can see what has been proposed and donate money to whichever ones they would like to see produced. These funds are not immediately transferred to the creator but instead stored, or rather held electronically in the site, and available for withdrawal from the owner at any time he happens to change his mind.
If a project reaches it’s expected cost however, then the money is transferred to the creator who is free to begin his work. Furthermore the creator is also required to release the resulting work in the public domain, or perhaps under the Creative Commons or GPL and has a legal binding to finish the work he has been paid to do.

The site could gather contributors by word of mouth, the Free Software community already has a few hundred thousand people that contribute because they like it, and many more who just donate money. The P2P network is filled with people who dislike the Recording Industry and would love nothing less than to see an alternative method to it. Artist and creators can be reached as well. Just word of mouth again. Tell someone who knows someone…

I believe the benefits of such an approach, where the public provides the capital are evident but just for the record let me name some that come to mind.

  • The artist retains his copyrights in a way which does not limit what the public may do to his work. He is also paid adequately and someone truly talented will be capable of living off his work.
  • The public domain is enriched and people have access to much more content at a lower price.
  • Since there is no need to sell a product, there is no need to spoon-feed the people with advertisements and direct them on what to enjoy. What is worthwhile is created, and what isn’t cannot gather the funds to do so. Original ideas have a chance to flourish as people have a chance to see them in the drawing board and the risk of failure is minimal for each person involved.
  • Quality is increased. There isn’t some publisher pushing for a Christmas deadline. There is no need to drive developers to the limit.
  • No more DRM, no more rookits in our content. No more lawsuits. No more payola, No more guilt. Artists are rewarded

Just imagine. How much would you donate if Josh Whendon offered to continue Firefly and release it on the public domain. If he wanted to gather $500.000 per episode, wouldn’t you give $5? The number of visitors to a medium popularity site would be enough to do it. The Digg’s visitors per day could donate 10 cents each and do it. And let’s not even talk about the numbers of the P2P pirate network.
What about Starcraft 2? Wouldn’t you give some money do finally see it and GPLed no less?

Epilogue

With this I’ll close this already lengthy post.
The power to change the world is already within our grasp, if only we realized it. As long as we keep twiddling our thumbs and let the powers that be lead us, we’ll continue to be handicapped and lose more of our rights with every day that passes. Fairplay, Vista and the “Treacherous Computing” are only the beggining…

PS: I wish to see this attempt happen and I’m certain it can be made to work. That said, if anyone wants to help me to attempts it, he or she is welcome to get in contact with me.

Αυπνίες

Db02 Comments

Σήμερα δεν κοιμήθηκα καλά. 2 ώρες για να είμαι ακριβής. Ο λόγος είναι κάτι κλασσικό για εμένα, κάτι που μου έχει συμβεί αρκετές φορές ώστε να μπορώ να το αναγνωρίζω και να το καταπολεμώ, αλλά αυτή την φορά δεν ήθελα. Διείσδησα μέσα στην αιτία της αϋπνίας μου και αν μη τι άλλο, τάισα τις ρίζες της.

Απόλαυσα τις σκέψεις μου…

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει για ένα νέο είδος φόρου, ο οποίος θα βασιζόταν πάνω την ενεργή συμμετοχή του πληθυσμού μιας χώρας. Αυτό ήταν άλλη μια σκέψη της νύχτας την οποία θέλησα να καταγράψω ώστε, κυρίως, να μην την ξεχάσω εγώ. Οι σκέψεις που έκανα χθες το βράδυ, ξεκίνησαν με τον ίδιο απλοϊκό τρόπο αλλά ο ειρμός τους με ταξίδεψε σε περίπλοκες μορφές που απλά φαινόντουσαν τόσο σωστές που δεν ήθελα να κοιμηθώ πριν διερευνήσω αυτό το μονοπάτι παραπάνω.

Αρχικά μου ήρθε η ιδέα για μια ιστοσελίδα η οποία θα αναλάμβανε τον ρόλο να παρέχει ένα κεντρικό σημείο οπού θα μπορούσαν να γίνονται δωρεές σε έργα Open Source. Θα είναι Web 2.0 στυλάκι, και θα καταγράφει το πόσο πολύ ένα μέλος έχει προσφέρει, με την μορφή ενός καρμικού συστήματος. Δηλαδή, ανάλογα με το το ποσό που θα έχει δώσει ένα άτομο σε δωρεές, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το kharma του. Γενικά μια απλοϊκή ιδέα της στιγμής η οποία ίσως να βοηθούσε τους υποστηρικτές του ελεύθερου λογισμικού να έχουν μια καλύτερη ιδέα για το πόση δυνατή είναι η κίνηση.

Ένα ποσό από αυτά τα χρήματα, ίσως ένα 1% από κάθε δωρεά να διατιθεται στην μη-κερδοσκοπική οργάνωση με κάποιο ανάλογο όνομα όπως donations.org και εάν άρχιζε να έχει μεγάλη κίνηση να μπορούσα να προσληφθώ από την οργάνωση full-time. Φυσικά θα χρειαζόμουν αρχικά και κάποιον web 2.0 designer για να σχεδιάσει την σελίδα σύμφωνα με τις οδηγίες μου.

Μετά σκέφτηκα ότι ίσως μια πιο σωστή λύση θα είναι το κάρμα να υπολογίζεται με βάση μιας διαίρεσης των χρημάτων που έχεις δώσει με τα χρήματα που βγάζεις μηνιαίως, ώστε κάποιος ο οποίος κερδίζει πολλά χρήματα αλλά δίνει ένα ελάχιστο ποσοστό, που παρ’ όλ’ αυτά είναι μεγαλύτερο από κάποιον που βγάζει “τρεις κι’ εξήντα” , να κερδίζει λιγότερο συνολικά κάρμα από τον άλλο, τον οποίο αυτά που δίνει τον πονάνε περισσότερο. Φυσικά για να γίνει αυτό θα χρειαζόταν το σύστημα να έχει κάποιο τρόπο με τον οποίο να ξέρει πόσα χρήματα βγάζει κάποιος. Αυτό σκέφτηκα θα ήταν εφικτό μόνο εάν το κάθε μέλος δήλωνε πόσα χρήματα βγάζει. Αυτό όμως θα άνοιγε την πόρτα για να παίξει κάποιος το σύστημα δηλώνοντας μικρότερο εισόδημα από το πραγματικό του, με σκοπό να κερδίσει περισσότερο κάρμα. Η λύση σε αυτή την περίπτωση θα ήταν να έπρεπε να δώσει κάποιες προσωπικές πληροφορίες ώστε να μπορέσει να εξακριβωθεί η ταυτότητα του και (αυτό το σκέφτηκα μόλις τώρα) να τον εγκρίνει ένα μέλος το οποίο τον γνωρίζει προσωπικά ή απλά μπορεί με κάποιο τρόπο να επιβεβαιώσει το αληθές της ταυτότητάς του.

Τότε, εάν κάποιο άτομο άλλαζε το μηνιαίο εισόδημά του προς το χαμηλότερο, τα άτομα που τον ξέρουν προσωπικά θα μπορούσαν, εάν ήξεραν ότι έλεγε ψέματα, να του δώσουν μια ψήφο μη-εμπιστοσύνης και να αναγκάσουν το άτομο να αποδείξει τον εισόδημα του, εάν δεν θέλει να χάσει τα δικαιώματα του μέλους ή να έχει μια ποινή στο κάρμα.

Και μετά άρχισε το πανηγύρι του μυαλού…

Φαντάσου τώρα, ότι αυτή η οργάνωση δεν περιορίζεται μόνο στο ελεύθερο λογισμικό, αν και εκεί είναι το πιο πρόσφορο μέρος για να ξεκινήσει, αλλά άρχιζε να έχει κίνηση στην “Πραγματική Ζωή”. Για παράδειγμα, πες ότι η οργάνωση μπορούσε κάποιος να κάνει δωρεές όχι μόνο σε σχέδια ελεύθερου λογισμικού αλλά και σε φάσεις όπως ανθρωπιστική βοήθεια ή ότι μπορείς να κερδίσει κάρμα παίρνοντας μέρος σε ενέργειες που διευθύνει η ίδια η οργάνωση, πχ την κατασκευή ενός κτιρίου ή κάποια άλλη εργασία η οποία γίνεται για το κοινό καλό.

Τώρα λοιπόν, το κάθε μέλος έχει διάφορους τρόπους να μαζέψει κάρμα, γιατί να μην μπορεί να το “ξοδέψει” επίσης;

Πες ότι κάποιος χρειάζεται ένα μέρος για να μείνει αλλά δεν έχει χρήματα. εάν η οργάνωση είχε νοικιάσει ή αγοράσει με δωρεές ένα διαμέρισμα θα μπορούσε αυτό το άτομο να κατοικήσει εκεί και να πληρώνει με κάρμα, το οποίο θα μπορούσε να ανανεώνει κάνοντας εργασίες που ανταμείβουν με αυτό. Αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλες ενέργειες φυσικά, παραδείγματος χάρη στα τρόφιμα. Μια εταιρία θα μπορούσε να χαρίσει τρόφιμα στην οργάνωση κερδίζοντας κάρμα στο όνομα της και τα τρόφιμα αυτά θα μπορούσαν να διατίθονται είτε σε άτομα / περιοχές που τα έχουν ανάγκη (άστεγους, τριτοκοσμικές χώρες κλπ) ή να τα “αγοράσουν” με κάρμα. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με απλές δωρεές φυσικά, όπως μια δωρεά για συγκέντρωση τροφίμων. Δεν χρειάζεται να κάνει το πρώτο βήμα κάποια εταιρία, αλλά όποια το κάνει θα φαίνεται. Ίσως κάποια στιγμή, οι εταιρίες με καμάρι θα διαφημίζουν το κάρμα τους.

Ένα βήμα παραπέρα: Πες ότι έχει προχωρήσει πολύ το θέμα και η οργάνωση έχει αρκετά μέλη και συχνές δωρεές, θα μπορούσε να αρχίσει να βοηθάει πιο ενεργά, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, ίσως κοινωφελούς χαρακτήρα, σχεδιασμένες για ανειδίκευτα άτομα και πληρώνοντας με κάρμα ή ίσως με ένα συνδυασμό κάρμα-χρημάτων. Ο σκοπός αυτών των εργασιών δεν είναι να πλουτίσει η οργάνωση (που έτσι και αλλιώς είναι μη-κερδοσκοπική) αλλά να προσφέρει σε ανθρώπους μια λύση.

Οι καρποί από αυτές τις εργασίες θα διατίθονται στην οργάνωση και, όπως και πριν, θα διατίθονται είτε σε άτομα με ανάγκη, ή σε μέλη με κόστος σε κάρμα.

Πχ, πες ότι είναι ένας άστεγος. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει εύκολο τρόπο για να ξαναεισχωρήσει σε μια αγορά εργασίας που προϋποθέτει ότι ο εργαζόμενος έχει ήδη μια κάποια ζωή. Δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά όταν είσαι άπλυτος και με ξεσκισμένα ρούχα και ούτε μπορείς να βρεις ρούχα και μπάνιο όταν δεν έχεις λεφτά που φυσικά δεν έχεις όταν δεν έχεις εργασία. Ένας αέναος φαύλος κύκλος ο οποίος σαν δίνη καταπίνει τα άτομα που είναι αρκετά άτυχα να μπλεχτούν μέσα του.

εάν τώρα αυτός ο άνθρωπος έβλεπε μια αγγελία για δωρεάν κατοικία δεν θα υπήρχε λόγος να μην την πάρει; Εφόσον λοιπόν μένει εκεί, η οργάνωση μπορεί να του ζητήσει να κάνει κάποια εργασία για να το καλύψει και θα πληρώνετε σε κάρμα, ένα μέρος του οποίου θα δίνεται πίσω για την διαμονή και την διατροφή ενώ το υπόλοιπο μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει ή να το διατηρήσει.

Τώρα θα μου πει κάποιος ότι αυτό δεν αφήνει αρκετές επιλογές στο άτομο για να απολαύσει την ζωή βουτώντας στον καταναλωτισμό όπως όλος ο κόσμος, στο οποίο απαντάω:

Δεν είναι αυτός ο σκοπός του να δουλεύεις για την οργάνωση. Το κάνεις για να προσφέρεις στον υπόλοιπο κόσμο και να καλυτερέψεις το βιοτικό επίπεδο της Γης. εάν κάποιο άτομο πιστεύει ότι δεν ανταμείβεται αρκετά για τις προσπάθειες του, τότε τίποτα δεν τον εμποδίζει να ξαναμπεί στο παιχνίδι του καπιταλισμού. Όταν δουλεύεις για κάρμα, πάντα θα δίνεις περισσότερα απ’ οσα παίρνεις αλλά επίσης θα έχεις πάντα αρκετά για να ζήσεις άνετα, όποιος και αν είσαι. Η ευκαιρία για ζωή πάντα θα υπάρχει.

Ακόμα παραπέρα….

Οι τριτοκοσμικές χώρες έχουν μεγάλα προβλήματα στον χώρο της εργασίας, της υγείας και της ασιτίας. Τι θα γινόταν εάν η οργάνωση άνοιγε κέντρα διανομής φαγητού και η πληρωμή που χρειαζόταν ήταν κάποια εργασία, πχ η δημιουργία κάποιου καταφυγίου για τους άστεγους ή η δημιουργία μιας φάρμας για τοπική παραγωγή φαγητού. Τα άτομα, θα μπορούσαν φυσικά να πάρουν τρόφιμα αρχικά αλλά θα είχαν και κάποιο τρόπο να προσφέρουν πίσω στην οργάνωση και στον υπόλοιπο κόσμο. Το νόημα δεν είναι να δίνεις φαγητό ή στέγη σε άτομα τα οποία θα την δούνε κηφήνες, αλλά να κάνεις αυτά τα άτομα να ενεργηθούν και να τους παρέχεις μέθοδο για να αξιοποιήσουν αυτή την ενέργεια.

Γιατί τώρα ξεκίνησα με τις τριτοκοσμικές χώρες; Γιατί εκεί η τιμές είναι πολύ μικρές. Με μια σχετικά μικρή δωρεά θα μπορούσε να αγοραστεί, πχ ένα οικόπεδο ή κάποια στρέμματα τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα από τον τοπικό πληθυσμό, μειώνοντας την ανεργία ή τουλάχιστον την ασιτία. εάν σε μια τέτοια τριτοκοσμική χώρα δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα από άτομα που ζουν…ανθρώπινα ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Εντάξει λοιπόν με την εργασία, αλλά τι γίνεται με τα άτομα που η εργασία τους δεν είναι πιο πνευματική, όπως καλλιτέχνες, μουσικοί, φιλόσοφοι κλπ; Σκέφτηκα ένα φοβερό τρόπο ώστε να έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει, εφόσον αυτό που κάνουν δεν είναι για κερδοσκοπικούς σκοπούς αλλά για την βελτίωση της πνευματικής κληρονομιάς μας.

Πες ότι δημιουργώ ένα τραγούδι, εάν το διαθέσω στον κόσμο χωρίς να διατηρήσω την πνευματική ιδιοκτησία (πες μέσω των creative commons) τότε ουσιαστικά το τραγούδι διατίθεται στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Ένα τραγούδι ή γενικά οποιαδήποτε δημιουργία, θα μπορούσε να διατεθεί στην οργάνωση για “κρίση” η οποία δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα δημόσιο, ανοιχτό δημοψήφισμα το οποίο θα δείχνει πόσο καλή είναι αυτή η δημιουργία. από εκεί και πέρα το άτομο που δημιούργησε το τραγούδι θα μπορεί είτε να κερδίζει ένα πόσο από κάρμα κάθε φορά που ένα μέλος ψηφίζει ίσο με είτε με τον μέσο όρο ή με το νούμερο που ψήφισε το άτομο (πάντα μέσα σε μια συγκεκριμένη κλίμακα, πχ 1-10) ή θα μπορούσε στην αρχή κάθε μήνα να κερδίζει κάποιο κάρμα ίσο με τον μέσο όρο του δημοψηφίσματος επί κάποιο σταθερό νούμερο το οποίο θα πέφτει μήνα με μήνα ως ένα κατώτατο σημείο. Τέλος πάντων ιδέες είναι αυτές.

Όπως και να έχει, αυτό το σύστημα μπορεί μεν να μην κάνει τους καλλιτέχνες πλούσιους αλλά σίγουρα τους επιτρέπει, εφόσον έχουν δημιουργήσει αρκετά έργα, να ζούνε από τις δημιουργίες τους. Χρησιμοποιώντας το κάρμα που κερδίζουν για να βρουν στέγη και τροφή από την οργάνωση. εάν θέλουν να γίνουν πλούσιοι (γιατί η δόξα, εφόσον είναι καλοί είναι σίγουρη) τότε μπορούν να γίνουν σκλαβάκια των καπιταλιστικών εταιριών και να ελπίζουν…

Το αστείο με όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι δεν προσπαθεί να κάνει κάτι ριζοσπαστικό αλλά αντιθέτως, δουλεύει μαζί με το καπιταλιστικό σύστημα. Βασίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν καλύτερα όταν προσφέρουν χωρίς αντάλλαγμα και ότι δημιουργούν χωρίς να περιμένουν να γίνουν πλούσιοι. Αυτή η οργάνωση θα προσπαθήσει να εξομαλύνει τον κατώτατο παρονομαστή ώστε, το λιγότερο να έχεις ο καθένας μας μια αξιοπρεπή ζωή. εάν όμως κάποιος παρ’ ολ’ αυτά θέλει να γίνει πλούσιος, μπορεί να ακολουθήσει τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης και να το επιχειρήσει, δεν τον σταματάει κανείς. Απλά δεν θα κερδίζει κάρμα.

Αναγνωρίζω ότι η πλεονεξία που κινεί τον καπιταλισμό ήταν και ο κυριότερος μοχλός ανάπτυξης που υπήρχε μέχρι τώρα. Ο κόσμος δημιουργούσε καινούργια πράγματα για να βγάλει χρήματα. αλλά λόγο αυτής ακριβώς της πλεονεξίας τώρα η πρόοδος έχει αρχίσει να χάνει ταχύτητα. Όταν οι καινοτομίες πια δεν προέρχονται από μεμονωμένα άτομα με “αστέρια στα μάτια τους” αλλά από μεγαλοεταιρίες οι οποίες χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να κλειδώσουν τον ανταγωνισμό (πατέντες, “πνευματική ιδιοκτησία” κλπ) τότε ο καπιταλισμός δεν εξυπηρετεί πια την πρόοδο, αλλά τον εαυτό του.

Φαντάσου τώρα έναν άνθρωπο ο οποίος έχει τόσο αξόδευτο κάρμα. Τι σκέψεις θα κάνεις για αυτόν, που ξέρεις ότι αυτό είναι κάτι χειροπιαστό, το έχει κερδίσει όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Δεν είναι αυτός το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση; Ζει ανθρώπινα και σύγχρονος όλος ο κόσμος τον αγαπάει για την προσφορά του. Γιατί όχι;

Όλα αυτά λοιπόν σκεφτόμουν προχθές (Γιατί μου πήρε 2 μέρες να το γράψω αυτό) και δεν μπορούσαν να κοιμηθώ. Συνέχισα να το σκέφτομαι εδώ και εκεί, στο λεωφορείο ή στο φαγητό και όλο και καλύτερη μου φαίνεται σαν ιδέα.

Εγώ σκοπεύω να το προσπαθήσω πάντως. Αρχικά με την δημιουργία της σελίδας για τις δωρεές στα προγράμματα ανοιχτού λογισμικού και αργότερα ίσως με κάποια αρχική επένδυση από κάποιον που έχει τα ίδια αλτρουιστικά ιδανικά. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν έχω πολλή γνώση από web design, ειδικά για ένα τόσο μεγάλο project και μόνος μου δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα καταφέρω και σκέφτομαι να βρω κάποιον να με βοηθήσει στο πρώτο στάδιο. Έχω σκεφτεί ήδη την αγγελία που θα βάλω.

Ζητείται ιδεαλιστής Web Designer για να αλλάξει τον κόσμο

web log free

Φόροι

Db0

Μόλις μου ήρθε μια τρελή ιδέα.

Τι θα γινόταν εαν κάθε άτομο μπορούσε να διαλέξει που θα πήγαιναν τα χρήματα που έδινε σε φόρους; Με κάποιο τρόπο για να το παρακολουθήσει δεν θα έκανε την Δημοκρατία πιο δημοκρατική;

Πες δηλαδή οτι έχω να πληρώσω 500 ευρώ σε φόρους. Δηλώνω λοιπόν κάπου οτι θέλω:

  • 30% να πάει στην εκπαίδευση
  • 20% να πάει στην υποδομή της πόλης μου
  • 0% να πάει στην Eurovision
  • 10% να διατεθεί για δημόσια θεάματα

κλπ…

Τώρα σκέψου ένα σύστημα που μέσω δικτύου θα μπορεί κάθε εργαζόμενος να κάνει αυτόματα τις επιλογές του. Εδω πιστεύω οτι θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, δηλαδή οι επιλογές που κάνει ο κάθε πολίτης θα πρέπει να είναι δημόσια αναγνώσιμες ωστε να μπορεί να υπάρχει έλεγχος, απο οποιονδήποτε, για τυχών παρσπονδίες απο αυτούς που έχουν τον τελικό έλεγχο των πόρων (με λίγα λόγια, να μην δηλώνω εγώ οτι θέλω το 30% να πάει στην παιδεία και τελικά να πάει το 20%)
Μετά θα πρέπει να μπορεί ο καθένας να δεί πόσα χρήματα τελικά διατίθονται στον συγκεκριμένο κλάδο και που πηγαίνουν.

Πχ, εαν λέμε για την παιδεία έχουν μαζευτεί 1000 ευρώ (λέμε τώρα). Τα 500 πάνε για μισθούς εργαζομένων. Τα 100 για διατήρηση των σχολικών χώρων. Τα 100 για άνοιγμα νέων χόρων, τα 100 για έρευνα & ανάπτυξη κλπ. (πάλι μιλάω γενικά εδώ). Έτσι θα μπορεί ο οποιοσδήποτε να παρατηρήσει που διατίθονται τα χρήματα ωστε να μην υπάρχει κανένας φόβος οτι χρησιμοποιούνται κάπου που δεν επιλέχτηκε.
Επίσης Θα πρέπει, όχι μόνο να λέει γενικά που πηγαίνουν τα χρήματα, αλλα όποιος θέλει περισσότερες λεπτομέρειες να μπορεί να τις έχει. Πχ:

Σύνολο Πόρων: Α ευρώ
—
Δημιουργία 4 Σχολείου Κολοπετινίτσας: Χ ευρώ
1000 εκπαιδευτικοί 1 χρόνου x Ψ ευρώ το μήνα = 1000Ψ το μήνα.
…
Διαθέσιμοι πόροι για ανάπτυξη
Α-(Χ+1000Ψ+…)
(Καλά εδώ θα λέει το τελικό αποτέλεσμα μόνο)

κλπ.

Οπότε έχουμε ένα σύστημα στο οποίο ο ίδιος ο πολίτης αποφασίζει τι είναι πιο σημαντικό γι’αυτον και μπορεί ανα πάσα στιγμή να ελέγξει τι συμβαίνει με τα χρήματα που διαθέτει, υποτίθεται, για την καλυτέρευση της ζωής του.

Φυσικά όλο αυτό το σύστημα προϋποθέτει οτι όλος ο κόσμος θα έχει πρόσβαση και διάθεση νανει αυτές τις κινήσεις. Η απάθεια είναι ο εχθρός μας.
Η σωστώτερη λύση θα ήταν να είναι απαραίτητο να γίνει τουλάχιστον μία φορά (οι ρυθμίσεις θα διατηρούνται εφόσων δεν αλλαχθούν). Ακόμα και τα στα άτομα τα οποία δεν είναι γνώριμα με υπολογιστές, θα έπρεπε να μπορούν να κατευθυνθούν σε ειδικά σημεία ωστε να τους βοηθήσουν ειδικοί. ‘Η μια άλλη λύση είναι το κάθε άτομο να μπορεί να ψηφίσει και για το πώς να διατεθούν τα χρήματα τα οποία δεν έχουν ταξινομήσει οι “ιδιοκτήτες” τους και να χρησιμοποιείτω ο μέσος όρος των ψήφων. Αυτό ίσως να χρησιμεύσει και σαν έξτρα καταλύτης για αυτούς που δεν βαριούνται να ασχοληθουν. Ποιός άλλωστε θέλει να ξέρει οτι άλλοι διαχειρίζονται τα χρήματα του.

Αυτά για την ώρα