Το πόσο με έχουν ξεχάσει οι περισσότεροι φίλοι όσο είμαι στο εξωτερικό δεν το περίμενα. Ζήτημα είναι εαν 6 άτομα μου έχουν στείλει ένα απλό μήνυμα.
Είναι λίγο απογοήτευση η όλη υπόθεση, ειδικά όταν στέλνω εγώ ένα μήνυμα και ούτε απάντηση δεν λαμβάνω.
Πάρε τώρα την κοπέλα με την οποία είχα μια σύντομη σχέση πριν φύγω απο την Ελλάδα. Αυτή η κοπέλα το ήξερε οτι φεύγω απο την πρώτη μέρα που την γνωρισα (για να μην λέει κανεις οτι την κοροϊδεψα) και όταν έφυγα είχαμε ακόμα πολύ καλή σχέση. Εκτώς απο μια φορα που την πήρα τηλέφωνο μετά από ένα μήνα αφότου έφυγα…τίποτα. Ούτε ένα μήνυμα, ούτε μια απάντηση στα δικά μου μηνύματα, τηλεφώνημα ούτε για αστείο και καμία απάντηση όταν πήρα εγώ τηλέφωνο. Αυτό είναι το extreme παράδειγμα φυσικά, αλλά με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο.
Πικραίνομαι όταν άτομα, τα οποία δεν περιμένω να μου κρατάνε κάποια κακία, με αποφεύγουν. Με χαλάει όταν “φίλοι” δεν κάνουν τον κόπο να στείλουν ένα μήνυμα για να δουν τι κάνω. Για εμένα είναι φύσης αδύνατο να τους τηλέφωνήσω όλους, ή τούλαχιστον ήταν μέχρι τώρα με τους λιγοστούς οικονομικούς μου πόρους.
Τώρα που μπορώ, δεν ξέρω εαν θέλω…
Όπως μου εξηγεί και ένα παλικάρι που έχω γνωρίσει, στο εξωτερικό καταλαβαίνεις ποιοί είναι πραγματικοί φίλοι.
Όποιους περίμενε να επικοινωνήσουν στην ονομαστική του γιορτή, τον αγνόησαν και αυτοί που δεν περίμενε τον θυμήθηκαν.