Αυτό το Σ/Κ πήγα κατέβηκα Αθήνα για να δω τους Skyclad παρέα με τον Φίλιππο, ξεκινήσαμε μετά απο ένα ξενύχτι στα Λαδάδικα κατα τις 7:40 με το τραίνο οπου συνέβη το εξής τραγελαφικό.
Εγω που λές, είμουν πολύ κουρασμένος (24 ώρες ξάγρυπνος γαρ) οπότε με το που έκατσα στην καρέκλα μου (ναι δεν πήραμε κλίνες για οικονομία) ξεράθηκα στον ύπνο. Το πρόβλημα όμως ήταν ό,τι κρύωναν τα πόδια μου σε βαθμό που ξύπναγα. Κρύωναν γιατι η πόρτα ήταν ανοιχτή, οπότε την έκλεισα πριν κοιμηθώ.
Σε μια φάση λοιπόν ξυπνάω απο το κρύο και βλέπω την πόρτα ανοιχτή. Λέω, ‘Κάποιος θα βγήκε έξω και θα ξέχασε να την κλείσει’ οπότε την κλείνω (καθόμουν δίπλα) και ξανακοιμάμαι.
…Ωσπού ξαναξυπνάω γιατι πάλι πάγωνα και βλέπω την πόρτα ανοιχτή και πάλι. Την κλείνω.
Να μην τα πολυλογώ, το ίδιο πράγμα συνέβη κάπου πέντε φορές μέχρι να ξυπνήσω ολοκλήρωτικά κατά τις 3 το μεσημέρι. Ευτυχώς που νύσταζα πολύ δηλαδή.
Κατεβαίνουμε, τέλος πάντων, στον Σταθμό Λαρίσσης οπου μου λέει ο Φίλιππος:
‘Καλα σε μία φάση νόμιζα οτι θα πλακωνόσασταν’
‘Με ποιόν’ ρωτάω εγώ όλο απορία
‘Μα, με αυτόν που άνοιγε την πόρτα μόλις την έκλεινες’
‘Άνοιγε κάποιος επίτηδες την πόρτα μόλις την έκλεινα;!’
‘Ναι, εκείνος ο μουσάτος που καθόταν στην άλλη άκρη. Μετα απο λίγο αφότου σε έπαιρνε ο ύπνος, σηκωνόταν, σε κοίταζε λίγο περίεργα και την ξανάνοιγε’
‘Καλά ρε τρόμπα! Γιατι δεν μου είπες τίποτα για να τον βρίσω που με είχε ξεπαγιάσει’
‘Νόμιζα οτι τον είχες προσέξει…’
Απίστευτη καγκουρίαση δηλαδή. Όχι μόνο άνοιγε την πόρτα με αντιδραστικό τρόπο, αλλα το έκανε μόνο όταν καταλάβαινε οτι με πήρε ο ύπνος για να μην τον πάρω χαμπάρι.
Έ ρε και να τον έποιανα στα πράσα…