Τα καλά τα ρούχα

Το Σάββατο που πέρασε είχα μια αντιλογία με το αδέλφι μου για τα ρούχα που θα φορέσω στον γάμο της για να την “Παραδώσω”. Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι αυτή με θέλει ντυμένο με κουστούμι ή κάτι παρόμοιο ενώ εγώ είμαι ορκισμένος εχθρός του συγκεκριμένου ντυσίματος. Η διαμάχη αυτή ολοκληρώθηκε με την αδελφή μου να με απειλεί οτί εαν δεν φορέσω καλο σακάκι και παντελόνι θα ζητήσει από τον θείο μας να την παραδώσει αντί για εμένα, και με εμένα να της λέω οτι μπορεί να κάνει ότι νομίζει.

Γενικά δεν ήταν μια πολύ ευχάριστη συζήτηση και για τις δυο πλευρές.

Τα επιχειρήματα της αδελφής μου για το συγκεκριμένο θέμα ήταν τα εξής

1. Φοράω αυτά τα ρούχα καθημερινά για την δουλειά μου. Γιατί δεν μπορώ να τα φορέσω για λίγες ώρες στον γάμο;
2. Δεν θέλει να φοράω τα ίδια ρούχα που έχω με τα φιλαράκια μου. Πρέπει να δείξω οτι αυτή η μέρα έιναι κάτι διαφορετικό.

Στα οποία, ο αντίλογος μου είναι ο εξής:

1. Τα ρούχα της δουλειάς μου τα φοράω μόνο και μόνο γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Είμαι αναγκασμένος να το κάνω εαν θέλω να φάω τον επόμενο μήνα. Εκτώς απο αυτό, σιχαίνομαι κάθε λεπτό που πρέπει να τα έχω πάνω μουκαι έχω μπει σε μπελάδες πολές φορές γιατί βγήκα “εκτώς της περπατημένης”. Εκτώς απο αυτό, ακριβώς επειδή φοράω αυτά τα καταραμένα ρούχα καθημερινά για εμένα δεν συμβολίζει τίποτα ιδιαίτερο. Αντιθέτως είναι αυτή την στιγμή ρούχα ρουτίνας.
2. Μπορώ να φορέσω κάτι άλλο εαν είναι να το κάνω μόνο και μόνο για να “δείξω” κάτι, δεν βλέπω τον λόγο. Ήδη κατεβαίνω στην Ελλάδα μόνο για αυτό το λόγο οπότε πιστευώ οτι ότι είναι να “δείξω” το δείχνω. Πέρα από αυτό, το επιχειρημά αυτό δεν μου κάθεται πολύ καλά. Γιατί δηλαδή πρέπει να φανεί σε τρίτους ότιδήποτε; Δεν είναι αρκετό να το νοιώθω;

Σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα για μένα είναι καθαρά ιδεολογικό. Αρνούμαι πεισματικά να κάνω, στην προσωπική μου ζωή, κάτι τόσο ενδεικτικό της οδοστροσίας έκφρασης που συμβαίνει στον κόσμο. Αυτά τα ρούχα για εμένα αντιπροσωπεύουν μια ολοκληρωτική απαλοτρίωση χαρακτήρα και μου φαίνεται τελείως ξεφτίλα που μερικοί επιλέγουν να τα φοράνε καθημερινά. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο απεχθάνομαι την ιδέα του να κάνω έστω και μία μικρή εξαίρεση, ας είναι και η αδελφή μου. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο δεν θα δεχόμουν να ξυριστώ, να κουρευτώ ή να φορέσω σταυρουδάκι για αυτήν την περίσταση.

Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι η αδελφή μου δεν το συνηδειτοποιεί αυτό. Έλπιζα ότι τουλάχιστον με ξέρει αρκετά καλά ώστε να μην μου ζητήσει να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν με ενοχλεί το γεγονός ότι δεν θα την “παραδώσω” στον γαμπρό (Άλλωστε αυτό είναι απλά μια γελοία χριστιανική μισογυνιστική παράδοση) αλλά το γεγονός ότι στεναχωριέται που δεν θα της κάνω το χατίρι. Δεν ξέρω πραγματικά πόσο άσχημα της έκατσε αλλά μου φαίνεται ότι θα αρχίσει να βγάζει συμπεράσματα που δεν θα είναι ορθά. Δυστυχώς για αυτό δεν μπορώ να κάνω πολλά όμως. Θεωρώ τον λόγο που στεναχωριέται ανάξιο λύπης.

Αυτό που με τσιγκλάει ακόμα είναι ότι μου ζήτησε να φορέσω τουλάχιστον κάτι διαφορετικό από αυτά που φοράω καθημερινά. Κάτι καλό.

Πρώτ’απ’όλα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί τα “καλά τα ρούχα” πρέπει να είναι ακριβά ή/και συμβιβαστικά; Γιατί υπάρχει αυτή η ηλίθια παράδοση; Δεν βλέπω ποιος είναι ο σκοπός. Ίσως στις παλιές κοινωνίες που ο κόσμος είχε μόλις ένα καλό ζευγάρι ρούχα (λόγο κόστους) και το κρατούσε για τις ειδικές περιστάσεις να είχε κάποιο νόημα αλλά για εμένα δεν ισχύει αυτό. Τα ρούχα μου απλά δεν υπάρχουν για αυτό τον σκοπό.

Το να ορίσω σε κάποιον τι ρούχα θα φορέσει δεν είναι κάτι που θα ζητούσα από κανένα να κάνει (εαν ποτέ παντευτω δηλ) αλλά egal, εφόσον το ζητάει μπορώ να δοκιμάσω. Δεν ξέρω τι όμως…