Mapa

It seems that the one thing I do not look like, is a Greek.

Ever since I came to London, people have thought I was Italian, Polish, Russian, British, French and anything else you can think of.
Just yesterday, while I was on the airplane, the stewardess, as she was handing out drinks, turned and said something to me. After I asked her to repeat it twice, she spoke it almost to my ear and then I understood that it wasn’t the noise of the airplane that was making it difficult for me to listen; she was actually speaking in another language – Russian – as it turned out. She just, for some strange reason, assumed I was from the great North.

As a matter of fact, the only people that have pinned me as a Greek were ones that have lived in Greece for extended periods and as such, could recall the accent.

There is an upside to all this however, minor as it is. I can approach other Greeks without them knowing I can understand them. Usually they continue talking in Greek thinking that their conversation is almost private, and as previous examples have shown, that is an illusion. You can never be sure of whom is listening.

This Friday, I happened to be waiting for the (fuckin’ perpetually late) N171 bus in Tottenham Court Road. As chance would have it, two girls sitting next to me were speaking in Greek. I didn’t have anything to say so I just kept my silence until I saw we were boarding the same bus. I did surprise them by replying to them in Greek as we were getting in. It turned out that we had actually gone to the same place before (The Electric Ballroom) and they were returning home by the same bus I was. They had no idea I was Greek either. One of them actually thought I was some kind of Goth wannabe, what with my black leather trench coat, tired face and tangled hair. Eh.

Souk-Hell

Οι τελευταίες 2 εβδομάδες πού δούλεψα στο Souk ήταν απίστευτα ψυχοφθόρες. Ο Αρχικός μπάρμαν, ένας Πολωνός εν’ ονόματι Mike, έφυγε διακοπές και την θέση του πήρε ο αδελφός του αφεντικού. Αμέσως ανέλαβε καθήκοντα manager του bar και εκεί είναι που η ζωή μου άρχισε να γίνεται πολύ δύσκολη.

Ο τύπος πραγματικά δεν έχει ιδέα απο διεύθυνση, και για να το καλύψει με τρέχει όλη την ώρα για τις πιο αχρείαστες δουλειές, ώστε να έχει αυτός ελευθερία να φτιάχνει τα κοκτέιλ. Αποφεύγει τις κουραστικές δουλειές φυσικά – ρίχνοντας ‘τες σε ‘μενα ή στον δεύτερο μπάρμαν που προσέλαβαν πρόσφατα. Μη του πέσει η μύτη δηλαδή, εαν σηκώσει μια κάσα μπύρες.

Μερικά άλλα ωράια:

  • Κάθε μέρα πρέπει να ετοιμάσουμε το Mais en plus (ή πως στο διάολο γράφεται) γιατί πάντα η επόμενη μέρα είναι “busy”, ακόμα και εαν η επόμενη μέρα είναι η γαμημένη Δευτέρα που έχει κλαιν κόσμο. Αποτέλεσμα; 8 μπουκάλια ζαχαρόνερο (τη στιγμή που το Σάββατο, με το ζόρι να χρησιμοποιήσουμε 2), άπειρα κομμένα φρούτα που σαπίζουν σιγά-σιγά, τρείς κουβάδες σπασμένος πάγος να περιμένουν πότε θα έρθει η Παρασκευή, ανοικτά μπουκάλια κρασί (Γιατί “Δεν θα έχουμε χρόνο να το κάνουμε ότα θα είναι busy” …να ανοίξουμε το γαμημένο κρασι!?) και άλλα διάφορα.
  • Καθαριότητα που δεν έχει καμία λειτουργική αξία, όπως το να καθαρίσω το εξωτερικό απο τα μπουκάλια με το υγρό πιάτων, τα οποία μπουκάλια είναι καταχωνιασμένα κάτω απο το μπάρ! ή να καθαριστεί ο κάδος σκουπιδιών, μέσα-έξω, κάθε μέρα (Ναι, γιατι σκοπεύω να φάω από εκεί μέσα…)
    Και φυσικά δεν είναι αυτός που αναλαμβάνει να κάνει αυτές τις εργασίες, όοοχι…
  • Προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να βρεί λόγο να με κριτικάρει. Δεν μπορώ να κάνω ένα λάθος χωρίς να πεταχτεί για να μου το τρίψει στην μούρη. Εάν κάνει αυτός το ίδιο λάθος φυσικά δεν τρέχει τίποτα (“Don’t worry” είναι η αγαπημένη του φράση όταν κάνει μαλακία).

Πολύ το χάρηκα πάντως το Σάββατο που προσπάθησε να με αναγκάσει να ξαναδέσω τα μαλλιά μου καθώς κλείναμε το μαγαζί. Όταν τον αγνόησα, πήγε να κλαφτεί στον manager και έφαγε πόρτα. Δεν ξέρω ακριβώς τι του είπαν στα Αραβικά αλλά άκουστηκε σαν “Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;”

Πραγματικά, προς το τέλος της προηγούμενης εβδομάδας είμουν έτοιμος να τα βροντήξω όλα κάτω και να παραιτηθώ αλλά το βράδυ της Πέμπτης κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν ξέρω τι ή γιατί, και απέκτησα αρκετή αντοχή για να υπομείνω αυτή την κωλοδουλειά μέχρι να βρω κάτι καλύτερο.

Ας κρατήσουν το “διαμάντι” που έχουν τώρα, εγώ προτιμώ να κρατήσω την λογική μου.

Mood-swings

Αρχίζω να διακρίνω ορισμένες ρωγμές στην αιώνια αισιοδοξία μου. Τις τελευταίες μέρες είμαι θύμα σε διάφορες αλλαγές ψυχολογίας. Την μία είμαι αισιοόδοξος για το μέλλον και πιστέυω οτι απλά πρέπει να κάνω υπομονή μέχρι να μου δοθεί μια ευκαιρία, και την άλλη βλέπω την οικονομική & εργασιακή κατάσταση μου και απελπίζομαι.

Όπως το είπε και ο ξάδελφος μου ο οποίος έχει απλά “ταλέντο” για να σου ανυψώνει το ηθικό…

“Τηλέφωνα, τηλέφωνα αλλα δουλειά δεν βρίσκεις…”

Να’σαι καλά ρε Παύλο που δηλώνεις το προφανές. Για ακόμη μια φορά μου δίνεις δύναμη να συνεχίσω…*sigh*

Είναι και το γεγονός οτι ο υπολογιστής έχει αρχίσει να τα παίζει πάλι…random κολλήματα και μεγάλη καθυστέρηση με την πρόσβαση στον σκληρό με κάνουν να πιστεύω οτι ο 40ρης μου έιναι στα τελευταία του. Το πρόβλημα είναι οτι εοπάνω του κάθεται το μεγαλύτερο μέρος απο το logical volume στο οποίο βρίσκεται το λειτουργικο. Σε περίπτωση δυσλειτουργίας θα πρέπει να εγκαταστήσω εσωτερικά τον 250g και να βάλω πάνω του καινούργιο λειτουργικό…το οποίο, χωρίς internet θα είναι λίγο πίκρα.

Μιας και είπα internet, ρώτησα την BT τι χρειάζομαι για να βάλω τηλεφωνική γραμμή και μου ψυθίρισαν οτι θέλει αρχικά μόνο 50 λιριά για ασφάλεια…τελικά ότι και να κάνω μου τρώει περισσότερα χρήματα.
Μετά απο αυτό πρέπει να πάω ή στην TalkTalk για δωρεάν Internet μαζί με το πάγιο του τηλεφώνου (σύνολο 20£ το μήνα για 8mb, 40gb limit) ή στην Orange για δωρεάν Internet μαζί με το πάγιο του κινητού (σύνολο 45£ το μήνα για 8mb, 5gb limit…νομίζω). Πάω στοίχημα οτι θα πρέπει να αγοράσω και broadband modem το οποίο θα είναι τουλάχιστον 50£ ακόμα… ξανά – *sigh*

Ας ελπίσουμε δηλαδή να είναι μόνο ο δεύτερος σκληρός, γιατί εάν τα παίξει το PC…την πουτσίσαμε, για να το πω ευγενικά.

Ευτυχως βγάζω “θεωρητικά” 800 λίρες το μήνα που θα πρέπει να είναι αρκετές για αυτά. Δυστυχώς, δουλέυω σαν το σκυλί.

Οπότε παρέα με τις ψυχολογικές μου αλλαγές, περιμένω ακόμα για μια ευκαιρία. Τηλέφωνα με παίρνουν…να δούμε καμία συνέντευξη πότε θα πάμε.

Ε-π-ι-τ-έ-λ-ου-ςُ

Μετά από 2.5 μήνες στο Λονδίνο, επιτέλους έκλεισα συνέντευξη, και αυτή τη φορά είναι μια δουλειά στην οποία φαίνεται να πληρώ όλες τις προυποθέσεις. Όχι μόνο αυτό αλλά μέσα στην εβδομάδα άλλοι 2 αντζέντηδες με πήραν τηλέφωνο για να κανονίσουν συνέντευξεις… Unπιστεύable δηλαδή (πάντα σχετικά με το πόσοι επικοινώνησαν μέχρι τώρα). Και το αστείο είναι οτι όλα ξεκίνησαν αφότου με απέλυσαν απο μπάρμαν. Έχω το κακό συνήθειο να μην κρατάω το μεγάλο στόμα μου κλειστό όταν έχω δίκιο και αυτό φαίνεται ότι τελικά τζάντισε την υπεύθυνο αρκετά ωστε να με απολύσει χωρίς προειδοποίηση.

Τελικά δεν μου βγήκε πολύ σε κακό, έτσι είχα το τηλέφωνο μου ανοικτό και μπόρεσαν να με βρούν αυτοί που με έψαχναν αλλά κέρδισα και μια ωραία συστατική επιστολή. Παρ’ολ’αυτά, ήταν ένα σοκ αρχικά αλλα νιώθω αισιόδοξα για το μέλλον (‘τι σπάνιο φαινόμενο…’). Στην χειρότερη, αύριο το απόγευμα δουλέυω σε ένα Souk bar δοκιμαστικά, οπότε ακόμα και η συνέντευξη να ναυαγήσει, πιστεύω θα έχω για να φάω.

Internet φυσικά ακόμα δεν έχομεν, αλλα τουλάχιστον βρήκα ένα φθηνό και καλό Internet γκαιφέ και μπορώ να πάρω την δόση μου. Σήμερα μόλις απέκτησα και το γραφείο μου για τον υπολογιστή και μπορώ να κάτσω σαν άνθρωπος (μέχρι τώρα χρησιμοποιούσα τις κούτες) αλλα φυσικά δεν μπορούσα να το βάλω χωρίς απρόοπτα…είμαι τυχερός που το μόνο που κάηκε είναι η παροχή τροφοδοσίας στον 250G εξωτερικό σκληρό μου, και όχι ο ίδιος ο σκληρος.

Αυτά για την ώρα

Wish me luck…

50p a Page?!

FFS, I wanted to print a TFL map at the local internet cafe and they wanted to charge me 50p a page!

Are they going to give me a silver lined paper with a royal seal or something?

I need to get my own PC back…fast

Disconnected

Here I am then, disconnected from the internet after moving to my own room. I’m now writing from what must be one of the worst internet cafe I’ve ever been into. I won’t go into much detail because it is depressing. Let me just say that I have to use Internet Exploder, the computers are chock ful of virii and they don’t even know the speed of their internet connection. At least I’m not using Windows ME.

I’m in my own apartment now, in Peckham, and it’s pretty nice. Leaving alone definitely has its charm. I’ve already met my flatmate’s and they seem decent enough. Strangely enough, one is working in IT and the other is trying to work in IT…

Work has been killing me for the last few days, just yesterday I finished a 11 hour shift (and 13 hours at the pub) because I volunteered to help when the pub became swamped after my morning shift ended. Truth is that I was tempted to get the hell outa dodge when I saw the number of people arriving but my good side got the best of me once more. The problem, of course, was that I was working until 11:30pm the last night and I was scheduled to work 10:30am the next day. What this meant was a 48 hour period with only 16 hours of true rest (when taking out the transportation). Sweet.
Fortunately, they agreed to change my shift for the evening one today, so I got some much needed R&R.

I used that time to go to the Morisson’s Supermarket and stock up on food. I had 30 pounds to pass the month, now I have 15 but at least I (probably) won’t need to buy any more food. I still need to find money for a monitor and a broadband connection though and I’m not getting paid until the 28th.

A few other thing have happened but it seems that my time to go to work has arrived. More l8t3r.

Γνωριμίες

Συνέχεια είτε γνωρίζω άτομα στα πιο άκυρα μέρη ή άκυρα άτομα σε κοινά μέρη.

Σήμερα, καθώς γύρναγα στο σταθμό μετά την δουλειά, με σταμάτησε μια κοπέλα για να μου μιλήσει για δωρεές προς τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Όταν της εξήγησα οτι είμαι μπατιράκι ποιάσαμε την κουβέντα. Στο τέλος ανταλλάξαμε τηλέφωνα & η-μέιλ ωστε να μην χαθούμε.

Τις προάλλες είχα γνωρίσει ένα τυπά καθώς γυρνούσα με το νυχτερινό λεωφορείο. Αρχικά μου είχε ζητήσει χρήματα για να συμπληρώσει το εισιτήριο και αφότου το έφαγε τα κέρματα τον υποστήριξα στον οδηγο για το γεγονός. Αρχή της γνωριμίας ήταν το όνομα του, Ash, το οποίο μου έφερο στο μυαλό Evil Dead, το οποίο φυσικά και ήξερε.

Στην Pub χθές έποιασα την κουβέντα με ένα μεσήλικα με μπλέ μαλιά και piercing ο οποίος είναι απο τους παλιούς του post-rock ο οποίος μου έδωσε συμβουλές για καλά club (ή μαλλον “κακά” club 🙂 ) στο Λονδίνο.

Πλάκα έχει.

Losing Souvlako-Faith

Έ ρε Γιώργο, ντάξ, σωστά όλα αυτά που λές αλλα θα διαφωνήσω σε 2 σημεία.

Το μαγαζί θα το καθαρίζεις κάθε στιγμή που ο πιο περίεργος πελάτης μπορεί να θεωρήσει ότι είναι βρώμικο

Δηλαδή κάτσε, εαν κατάλαβα καλά εννοείς οτι όταν ο κάθε υποχόνδριος χαλαστεί που έχει λίγη βρωμιά ανάμεσα στις χαραμάδες απο τα πλακάκια, θα πρέπει το προσωπικό να καθαρίζει; Δεν νομίζω οτι ένα κατάστημα θα πρέπει να τρέχει για τα κόμπλεξ του καθ’ενός.

Δεύτερον, δεν πιστέυω είναι σωστό να χάνεις την πίστη σου στους υπαλλήλους. Εαν θέλει φοβέρα για να δουλέψει, ίσως θα πρέπει να αλλαχθεί. O άλλος καημένος, ο οποίος είναι σωστός στην δουλειά του και πρέπει να δουλέβει με αφεντικά μπαμπούλες, τι φταίει;

Έχω δουλέψει με αφεντικά-μαλάκες οι οποίοι νόμιζαν οτι επειδή με πλήρωναν (και μάλιστα άσχημα) τους έδινε το δικαίωμα να μου φέρονται όπως γουστάρουν. Ε όταν κατάλαβα την κατάσταση και είδα οτι δεν διορθώνεται τότε άρχισα να ακολουθώ το ρητό “κάνω ότι δουλέβω, κάνουν ότι με πληρώνουν” μέχρι να μαλώσουμε και να φύγω απο εκεί. Αντιθέτως, σε αυτούς οι οποίοι μου φέρθηκαν σωστά, έκανα και το μεταφορικό έξτρα μίλι.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σκοπός δεν είναι να γίνεις εσύ μπαμπούλας αλλά να μετατρέψεις τους υπαλλήλους σου σε σωστούς επαγγελματίες και εν αποτυχία αυτού, να βρείς άλλους υπαλλήλους. Μόνο τότε το κατάστημα θα δουλεύει αυτόνομα γιατί μην ξεχνάς οτι ο ρόλος του μπαμπούλα λειτουργεί μόνο όσο είναι αυτός εκεί.

Εαν τους φοβερίζεις για να δουλέψουν, να περιμένεις ότι όσο λείπεις τα “ποντίκια” θα χορεύουν.

Δωμάτιο

Επιτέλους βρήκα μέρος για να μείνω μόνος μου. Βρίσκεται στο Peckham και είναι 5 λεπτά απο το σταθμό τραίνου.

Είναι το δεύτερο σπίτι που βλέπω και σε σχέση με το πρώτο, στο οποίο η αντζέντης ούτε καν εμφανίστηκε, είναι πολύ χλιδή. Είναι στη σοφίτα απο μονόροφο σπίτι και έχω το κλασσικό κεκλινώμενο ταβάνι ωστε να νιώθω σαν φτωχός ζωγράφος. Θα συζώ με άλλους 3 και θα έχω όλα τα κομφόρ – κουζίνα, μπάνιο, και όλα τα έξοδα ήδη μέσα στο νοίκι. Το δωμάτιο μου είναι αρκετά μεγάλο ωστε να χωράει διπλό κρεβάτι, γραφείο και ίσως και ένα δεύτερο τραπέζι για παιχνίδια.

Καλά ο αντζέντης που με ανέλαβε ήταν αστέρι…στην δουλειά του. Ο τύπος συμφωνούσε σε ότι και να έλεγα, αρκεί να μου φαινόταν καλό το σπίτι. Σκεφτόμουν να του πετάξω καμία καφρίλα για να δω εαν θα την επικροτήσει και αυτή.

‘Ναι, ναι, πολύ ωραίο μου φαίνεται το δωμάτιο. Είναι ό,τι πρέπει για να κάνω εξάσκηση στην εξπερμάτωση απόστασης απο το παράθυρο.’

‘Μα ναι, και η θέα θα είναι καταπληκτική καθώς θα το κάνεις. Ίσως και η κοπελιά απένταντι να σε χειροκροτάει κιόλας.’

Τέλος πάντων, το μανίκι είναι £425, καθόλου άσχημα για το δωματιάκι δίπλα στο σταθμό. Υπολογίζω οτι με την δουλειά που έχω αυτή τη στιγμή θα μου περισσεύουν £400 το μήνα για τα έξοδα μου. Βγάζοντας φαϊ και μεταφορικά, θα πρέπει να έχω καμία 100-200 το μήνα για να καταναλώνω.

Το πρόβλημα είναι οτι πρέπει να βρω λεφτά για τα 2 πρώτα νοίκια, καθώς και να αγοράσω μια νέα οθόνη για τον υπολογιστή μου, ο οποίος ελπίζω να δουλέυει ακόμα, και μετά να εγκαταστήσω μια broadband, για να είμαι OK. Οπότε, εαν σας περισσεύει τίποτις… 😉