Category: Pondering Infinity

A Taste of my mind. Anything from Sociopolitics to Religion to Philosophy in general goes.

Public Venture, Public Content

Db01 Comment

We live in an age where worldwide communication and access to information is easier than ever. The audience that utilizes it has been steadily growing with the thing that allowed it to happen, the internet, in a never-ending self-sustained cycle. These people, these millions of internet users have also demonstrated that they want content now and they want it for free; not by a dubious voting or by “statistics” but by their deeds only. Just a look at the growth of Peer to Peer traffic and the widespread disregard for the copyright laws is all the proof that is needed.

The copyright laws as we now know them, something that was put to use barely a century ago, have not yet become a part of our ethics and we have already reached a stage where they do more harm than good to the public interest. It is no wonder that most people either disregard them or consider them outdated and outright irrelevant. Still, the publishers, the only ones who ever truly gain from copyrights, are fighting with tooth and claw to see them enforced in the digital age. They can see that the internet will make their role obsolete as it allows widespread distribution, without cost, of most types of entertainment content. Movies, music, games, comics, books, all can be copied and spread around by the user himself now.

However, there is still one problem that will never truly allow creative works to become inherently free.

Cost.

Yes artists, musicians, game designers, actors, cameramen and every other little gear in the master plan must still eat to live. The current business model allows that by using the so called venture capital. Someone (which can mean a person or a major publisher), usually quite rich, is presented the idea for a new work. If he decides to pursue it, then he funds the project with the ultimate goal of making the famous ROI. The Return of Investment.

Unfortunately this leads to a few problems as the last years have exemplified wonderfully.

First of all, the goal of funding such a project, is to for the venture capitalist to make money and as such the resulting work must be proprietary, patented, copyrighted and as locked down as it can be. This is the main reason why expensive projects will never be allowed to be released to the public freely, either through Creative Commons or the GPL. For how can the funder make the ROI when everyone will just simply copy the work and go on his merry way? It is unfathomable…at least for the behemoths that provide the venture capital. As a result, we get outdated methods of distributions that are deemed “safer” or crap-filled content that, in the best case, takes away our basic rights.

Then, we have the classic case of the money controlling the vision. It is not at all uncommon for the one who provides the funds to try and control the direction of the work. Regarding works of art, this can be disastrous. Either the artist will bow down, castrate his ideas and release something deemed as safe-for-consumption or the whole thing may break up (Firefly anyone?). This is of course for the case where the idea is even picked up in the first place, for let us not forget the hundreds of musicians that are doomed to obscurity (good for them I say) because the blue shirts could not understand their style. Or how about the classic problem with video games, where a novel idea is not even considered unless proposed by someone like Will Wright, and even he had to fight for it.
Of course, the winner here is not the artist or creator but the venture capitalist, who most often than not is a publisher as well. RIAA, MPAA, EA and all the rest. The creator, even if he IS given copyrights to his work (something that does not happen in the game industry at all) has to follow strict rules because he has sold his soul of the strict contract he signed, or the rights are transferred to the publisher. This is why, for example, RIAA can sue fans of artist who do not condone such action. Furthermore, the creator gets the scraps from any work he produces which, unless he becomes insanely famous, does not even allow him to live off his work [1]. Those publishers then use these money, this ROI to either fund more works or to sue p2p users, lobby for laws that protect only their interests and search for ways to limit what we have access to on the net.

Solution

This problem, as I see it, can only be solved in one way; take the distributor-provided venture capital out of the equation. The ones that should be giving the money for the project are not the ones that are motivated by greed the ROI, but the ones that want to enjoy new content. The people themselves.

This, in turn leads to two problems. Coordination and Gathering.

Like I said before, the world has millions of people using the internet at the time and they grow by the second. If a number of them donated an insignificant number, say 2$ for a specific project, even the money for a major-budget movie should be easy to gather, and the more people that are aware of this, the less the cost for each individual donor.

In the past, coordinating such an effort, making all the millions of people donate money to a specific entity which in turn dealt with the game/movie/recording studios to create the content would be impossible. Not any more however, and we can thank technology for that.

There is a problem with donations of course. Most people donate after the work is done, depending on the quality. This works for many Free Software programs and websites that do not strictly depend on them, but cannot work for projects that need funds from the start. This is why I propose another donation scheme. The Public Venture or Up-front donations.

Vision

Imagine a website where various artists or studios have proposed projects or ideas along with the expected cost in detail. People from all over the world can see what has been proposed and donate money to whichever ones they would like to see produced. These funds are not immediately transferred to the creator but instead stored, or rather held electronically in the site, and available for withdrawal from the owner at any time he happens to change his mind.
If a project reaches it’s expected cost however, then the money is transferred to the creator who is free to begin his work. Furthermore the creator is also required to release the resulting work in the public domain, or perhaps under the Creative Commons or GPL and has a legal binding to finish the work he has been paid to do.

The site could gather contributors by word of mouth, the Free Software community already has a few hundred thousand people that contribute because they like it, and many more who just donate money. The P2P network is filled with people who dislike the Recording Industry and would love nothing less than to see an alternative method to it. Artist and creators can be reached as well. Just word of mouth again. Tell someone who knows someone…

I believe the benefits of such an approach, where the public provides the capital are evident but just for the record let me name some that come to mind.

  • The artist retains his copyrights in a way which does not limit what the public may do to his work. He is also paid adequately and someone truly talented will be capable of living off his work.
  • The public domain is enriched and people have access to much more content at a lower price.
  • Since there is no need to sell a product, there is no need to spoon-feed the people with advertisements and direct them on what to enjoy. What is worthwhile is created, and what isn’t cannot gather the funds to do so. Original ideas have a chance to flourish as people have a chance to see them in the drawing board and the risk of failure is minimal for each person involved.
  • Quality is increased. There isn’t some publisher pushing for a Christmas deadline. There is no need to drive developers to the limit.
  • No more DRM, no more rookits in our content. No more lawsuits. No more payola, No more guilt. Artists are rewarded

Just imagine. How much would you donate if Josh Whendon offered to continue Firefly and release it on the public domain. If he wanted to gather $500.000 per episode, wouldn’t you give $5? The number of visitors to a medium popularity site would be enough to do it. The Digg’s visitors per day could donate 10 cents each and do it. And let’s not even talk about the numbers of the P2P pirate network.
What about Starcraft 2? Wouldn’t you give some money do finally see it and GPLed no less?

Epilogue

With this I’ll close this already lengthy post.
The power to change the world is already within our grasp, if only we realized it. As long as we keep twiddling our thumbs and let the powers that be lead us, we’ll continue to be handicapped and lose more of our rights with every day that passes. Fairplay, Vista and the “Treacherous Computing” are only the beggining…

PS: I wish to see this attempt happen and I’m certain it can be made to work. That said, if anyone wants to help me to attempts it, he or she is welcome to get in contact with me.

Πολεμος ουδετερότητας

Db0

Πριν από λίγους μήνες είχα κάνει γράψει ένα κείμενο για μια ανησυχητική πρόοδο όσον αφορά το τρόπο που λειτουργεί το internet. Τότε, και στο digg, και στην λίστα LGU ο περισσότερος κόσμος ήταν σκεπτικός για το πόσο κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και να υλοποιηθεί.

Μετά από μερικές εβδομάδες ησυχίας, τα νέα άρχισαν να έρχονται. Φαίνεται ότι οι εταιρίες πίσω από αυτή την κίνηση όχι απλά δεν αερολογούσαν άλλα ήταν σοβαρές σαν καρδιακό επεισόδιο. Οι πληροφορίες που ερχόντουσαν στα μάτια μου ήταν ανησυχητικές, to say the least. Δεν περνάει πια μέρα που να μην βλέπω κάποια καινούργια εξέλιξη σχετικά με αυτό το θέμα.

Εαν βαριέσαι να διαβάσεις το προηγούμενο κείμενο, περιληπτικά λέω ότι οι Αμερικάνικες εταιρίες που ελέγχουν τις τηλεπικοινωνιακές γραμμές (AT&t, Verizon κλπ) κατάφεραν να ανοίξουν παραθυράκι στο νόμο σύμφωνα με το οποίο, η συνδέσεις broadband δεν εμπίπτουν στην προστασία που παρέχει το Αμερικάνικο σύνταγμα στην ουδετερότητα της επικοινωνίας. Με λίγα λόγια, όσον αφορά την τηλεφωνία, μια εταιρία δεν μπορεί να δώσει μεγαλύτερη προτεραιότητα σε ένα πελάτη της από κάποιον άλλο επειδή την πληρώνει περισσότερο.
Αυτό το παραθυράκι άνοιξε ύπουλα, μέσω του lobby των εταιριών αυτών στο Κογκρέσο και τους έδωσε το πάτημα για να κάνουν το επόμενο βήμα’ να επιχειρήσουν να πολώσουν το internet με σχέδια διαφορετικής χρέωσης.
Με λίγα λόγια, κάποιος μπορεί να πληρώσει τις εταιρίες αυτές ώστε τα δικά του πακέτα να έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα από τα πακέτα κάποιου άλλου και άρα να φθάνουν πιο γρήγορα.

Μαντέψτε ποιοι θα είναι οι χαμένοι της υπόθεσης. Εσύ, εγώ και ο κακομοίρης ο νέος επιχειρηματίας που θα βλέπει την πρωτοπόρα ιδέα του να μην μπορεί να σηκωθεί καν από το έδαφος.
Έχεις να πεις κάτι; Εαν δεν έχεις μερικές χιλιάδες δολάρια να δώσεις τότε λυπάμαι, άλλα η σελίδα σου θα σερβίρεται με ταχύτητα 33k.
Ξεχάστε τα P2P, ξεχάστε τα underground sites, ξεχάστε καινούργιες αλλαγές σαν αυτό που έγινε και γίνεται με τον firefox.
Εφόσον δεν έχεις λεφτά, δεν προβλέπεται…

Αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία παιδιά. Γίνεται ΤΩΡΑ. Και μην νομίζετε ότι επειδή συμβαίνει στις ΗΠΑ, δεν θα επηρεάσει και εμάς, ειδικά εμάς τους Έλληνες που κλασσικά τους παπαγαλίζουμε σε ότι κάνουν. Η μήπως πιστεύετε ότι εάν ο (Π)ΟΤΕ είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το μονοπώλιο του στις γραμμές τηλεπικοινωνίας, δεν θα το έκανε;

Ευτυχώς που υπάρχουν και άτομα που ενεργούν πριν να είναι πολύ αργά. Ήδη οργανώθηκε σελίδα με σκοπό να “Σώσει το Internet”. Αυτοί κατάφεραν ήδη να αφυπνίσουν ορισμένους γερουσιαστές ώστε να αντισταθούν σε αυτό το νομοσχέδιο. Μάλιστα προσπάθησαν να περάσουν και μια προσθήκη στο σύνταγμα  η οποία είχε σκοπό να προστατέψει την “Ουδετερότητα του Διαδικτύου”. Δυστυχώς η ψήφιση της απέτυχε. Ευτυχώς, η διαφορά ψήφων ήταν πολύ μικρή σε σχέση με αυτό που αναμενόταν [1].
Η μάχη χάθηκε λοιπόν άλλα ο πόλεμος συνεχίζεται.

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει το ουδέτερο διαδίκτυο και μπορούν αυτά τα νέα να διαδίδονται τάχιστα, σε αντίθεση με αυτό που θα θελαν οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου, οι οποίοι θα προτιμούσαν να περάσουν τον νόμο σιωπηλά και χωρίς ταραχές. Το ίδιο ακριβώς που προσπαθούν να σταματήσουν, έρχεται και τους δαγκώνει στον κώλο δηλαδή.
Έτσι λοιπόν, μπορούμε να μάθουμε τα “ψεματάκια” που λένε στο Κογκρέσο ορισμένοι γερουσιαστές,και καλά αντικειμενικά, για να δώσουν ευκαιρίες στους μικρούς επιχειρηματίες και άλλα τέτοια ωραία.
Μαντέψτε ποιος είναι οι κυριότερος σπόνσορας προεκλογικής εκστρατείας του εν λόγω κυρίου…

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς τώρα; Τίποτα συγκλονιστικό, αυτή είναι μια μάχη που πρέπει να την δώσουν μόνοι τους οι Αμερικάνοι πολίτες. Μπορούμε όμως να συμπαρασταθούμε βοηθώντας να διαδοθεί αυτό το νέο όσο περισσότερο γίνεται.

Το μόνο που ελπίζω είναι ότι στην περίπτωση που αυτό το σενάριο γίνει πραγματικότητα, στην Ευρώπη δεν θα περάσει (Έχουμε καλό ρεκόρ σ’ αυτά. Βλέπε πατέντες λογισμικού) και σαν αποτέλεσμα, θα ξεπεράσουμε τις ΗΠΑ στην τεχνολογική ανάπτυξη και το επίπεδο γνώσης (αν δεν τις έχουμε ξεπεράσει ήδη στο δεύτερο).

Ο πόλεμος πάντως εντείνεται και, κατά την γνώμη μου, δεν πρέπει να μείνουμε αμέτοχοι. Το δικό μας λιθαράκι μετράει

Καλο & Κακό

Db05 Comments

Συμπονετικός ή άκαρδος; Σωστός ή κάθαρμα; Αγαθός ή πονηρός; Λέξεις oi οποίες εκφράζουν 2 χαρακτηριστικές ταμπέλες που οι άνθρωποι τείνουν να κολλάνε στα άτομα που γνωρίζουν. Μια βασική ψυχολογική ανάγκη που νοιώθει ο κόσμος για να κατατάξει τους υπόλοιπους σε παρατάξεις και σαν αποτέλεσμα να ταιριάξει κάπου και συγχρόνως να προστατευτεί καλύτερα. Όλες αυτές οι λέξεις, συνήθως ανάγονται σε 2 έννοιες: Καλός ή Κακός;
2 έννοιες οι οποίες δεν έχουν καμία αντικειμενική βάση. Είναι τόσο άπιαστες και αόριστες που ο καθένας τις χρησιμοποιεί πια, όπου τον βολεύει. 2 έννοιες απάτη.

“Δεν υπάρχει καλό και κακό. Υπάρχουν μόνο εκφράσεις εγωισμού.”

Είναι μια πρόταση που λέει το ζουμί των σκέψεων μου μέσα σε λίγες λέξεις, άλλα ίσως χρειαστεί μια περαιτέρω ανάλυση για να γίνει κατανοητή.

Τι εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος είναι “καλός”;

Η καλοσύνη, σαν ταμπέλα, μπαίνει πάντα υποκειμενικά και σύμφωνα με τις εμφανείς πράξεις που βλέπουμε από κάποιον. Αυτές σχεδόν πάντα είναι αποδεκτές ή όχι ανάλογα με την ηθική της κοινωνίας που ζούμε άλλα υπάρχει ένα σύνολο πράξεων οι οποίες είναι πάντα αποδεκτές. Συνήθως αποκαλούνται αλτρουιστικές.
Κανείς δεν αντιτίθεται όταν κάποιος προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα. Δεν έχω δει κάποιον να παραπονιέται επειδή ο διπλανός του προσφέρει σε εράνους και κανείς δεν πρόκειται να πει κακή κουβέντα εναντίων των γιατρών χωρίς σύνορα πχ. Δεν έχει σημασία ποιος και από πού είσαι, κάποιον που φέρεται αλτρουιστικά είναι δύσκολο έως απίθανο να τον αντιπαθήσεις, εκτός και εάν οι πράξεις του πάνε, για κάποιο λόγο, ενάντια στα συμφέροντα σου.

Τώρα σκέψου, ποιους ανθρώπους θεωρείς “Καλούς”; Μήπως είναι αυτοί οι οποίοι προσφέρουν χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα; Και δεν μιλάω μόνο για υλική προσφορά η οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, είναι οι πιο εύκολες, άλλα και για την πνευματική υποστήριξη, την πραγματική φιλία αν το θες, και γενικά το να δίνεις κάτι που δεν σου περισσεύει.
Μην κάνεις λάθος, οι “καλοί” δεν είναι οι ηθικοί. Η ηθική είναι εντελώς υποκειμενική στην κοινωνία και την κουλτούρα του κάθε λαού και μερικές φορές (αν όχι πάντα) λαθεμένη. Ο Χίτλερ ήταν πολύ ηθικός και αυτό ήταν και ένας λόγος για τον οποίο εκλέχθηκε – δημοκρατικότατα παρακαλώ.
Καλός δεν είναι επίσης ούτε ο δουλοπρεπής. Μπορεί να τον βλέπεις και να νομίζεις ότι είναι καλός άνθρωπος επειδή δεν σου πάει κόντρα, άλλα τις περισσότερες φορές ένα τέτοιο άτομο κρύβει μέσα ένα υποχθόνιο μίσος που απλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκραγεί.
Όχι. Απλά σκέψου ποια άτομα, τα οποία ξέρεις πολύ καλά, θεωρείς πραγματικά “καλούς”. Πιστεύω ότι θα φτάσεις στο ίδιο συμπέρασμα με ‘μενα.

Απο την άλλη πλευρά τώρα. Ποιόν αποκαλούμε αλήτη, άκαρδο, σκατόψυχο, κακό; Μα φυσικά αυτόν ο οποίος είναι στυγνός εγωιστής έτσι δεν είναι; Κάποιον ο οποίος κοιτάει το συμφέρον του και “Πατάει επί πτωμάτων” ας πούμε.
Πρώτα όμως σκέψου και κάτι άλλο: Υπάρχει άνθρωπος που θα αποκαλέσει εκούσια τον εαυτό του “Κακό”; Δεν το πιστεύω, εκτός και εάν έχει κάποια ψυχολογική ασθένεια.
Όμως εάν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν κάνει αυτά που κάνει από “κακία” τότε γιατί τα κάνει; Αυτά τα άτομα δικαιολογούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους ώστε να μην χρειάζεται να αντιμετωπίσουν αυτό που έχουν καταντήσει. Μπορεί να εξηγηθούν με φράσεις όπως “Είναι ένας σκληρός κόσμος και πρέπει να είμαι σκληρός για να επιβιώσω” ή “Το φέρομαι έτσι γιατί όλοι θα φερόντουσαν έτσι εάν είχαν την ευκαιρία” κ.ο.κ. ουσιαστικά, λέγοντας ψέματα στον αυτό τους.
Στην τελική, δεν θεωρούν τον εαυτό τους “κακό”, άλλα “Ρεαλιστή”, “Έξυπνο” και άλλες ανάλογες λέξεις.
Αυτά τα άτομα δεν μπορούν να συνηδειτοποιήσουν πως τους βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος και ακόμα και όταν η εξωτερική πραγματικότητα εμφανιστεί μπροστά τους, το αποκαλούν ζηλεία ή παρεξήγηση. Φυσικά το γεγονός ότι αυτοί είναι συνήθως και οι άνθρωποι που ανεβαίνουν ψηλά κάνει την συνειδητοποίηση αυτή ακόμα πιο δύσκολη. Δυστυχώς η δύναμη θεωρείται αγαθό και αυτό τείνει να κάνει τον περισσότερο κόσμο να θεωρεί τον τρόπο με τον οποίο έφτασε εκεί ανεκτό, αν όχι αποδεκτό. Είναι μια άτυχη συγκυρία το ότι στην κοινωνία θεωρείται ύψιστο αγαθό ένα το οποίο μπορείς να το αποκτήσεις καταπατώντας τον υπόλοιπο κόσμο.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλος ο κόσμος ξέρει με τι μέσα κάποιος μπορεί να αποκτήσει δύναμη άλλα κάνει, στην κυριολεξία…την πάπια, μέχρι φυσικά η πραγματικότητα να ξεσκεπαστεί και μετά να μπορεί να το παίξει έκπληκτος (σκάνδαλο είναι η τρέντυ λέξη), και να ξεκινήσει το λιθοβόλημα.
Άλλα ξεφεύγω…

Δεν υπάρχουν λοιπόν μαυροφορεμένοι μουστακαλήδες που κλωτσάνε κουταβάκια και δένουν άμοιρες κορασίδες στις γραμμές του τρένου. Υπάρχουν όμως άτομα τα οποία θέλουν “απλά” να αποκτήσουν πλούτη, φήμη, εξουσία κοκ, με κάθε τρόπο και είναι διατεθειμένα να λυγίσουν τους κανόνες που και που, ώστε να πάνε μπροστά. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να ακολουθούν τον εγωισμό τους, ο οποίος είναι που απαιτεί τα προαναφερθέντα. Είναι πολύ αργά όταν ανακαλύπτουν ότι τα κέρδη αυτά έχουν κούφιο πυρήνα, άλλα αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας.
Κάποιος λοιπόν δεν είναι κακός άλλα εγωιστής και όσο περισσότερο εγωιστής είναι, όσο περισσότερα θέλει να αποκτήσει για τον εαυτό του, τόσο πιο εύκολο του είναι να αγνοήσει τον υπόλοιπο κόσμο για να το επιτύχει. Να γίνει στυγνός, με μια λέξη.
Όσο πιο στυγνός εγωιστής είναι κάποιος λοιπόν, τόσο πιο πολύ φαίνεται στους υπόλοιπους αυτό και εξού ο λόγος που βάζουν τις κλασσικές ταμπελίτσες. Απλά δεν μπορούν να συνηδειτοποιήσουν ότι αυτά που κάνει, δεν είναι γιατί θέλει το κακό τους άλλα γιατί θέλει το δικό του καλό περισσότερο απ’ όλα τ’ αλλα.

Συμπερασματικά λοιπόν, όσο πιο αλτρουιστής είναι κάποιος, τόσο πιο “καλός” και το αντίθετο ακριβώς ισχύει για τον εγωισμό.
Το Καλό/Κακό λοιπόν ανάγεται σε Αλτρουισμό/Εγωισμό.

Που μας φέρνει στο επόμενο κεφάλαιο.

Δεν υπάρχει αλτρουισμός

Ο αλτρουισμός τι υποδηλώνει; Μα το να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις να κερδίσεις κάτι από αυτό φυσικά. Εδώ όμως βρίσκεται και η παγίδα. Πάντα κερδίζεις κάτι με τις πράξεις σου, απλά αυτό το κάτι δεν είναι πάντα υλικό. Αυτό που κερδίζεις είναι συναίσθημα.
Δεν νιώθεις καλά όταν κάνεις μια κλασσική “καλή” πράξη; Μπορεί να μην κέρδισες κάτι χειροπιαστό από αυτήν άλλα σου ανέβασε την ψυχολογία το να σκέφτεσαι ότι βοήθησες κάποιον, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι, γιατί αλλιώς δεν θα το έκανες εξ’ αρχής.
Ο Αλτρουισμός σου λοιπόν είναι ψεύτικος γιατί κερδίζεις κάτι, κάτι που τονώνει την ψυχοσύνθεση σου, συναισθήματα σου, τον εγωισμό σου…
Είναι απλά μια διαφορετική έκφραση του εγωισμού. Παραδόξως, είναι και η μόνη μορφή του, η οποία είναι κοινωνικά αποδεκτή.

Πραγματικός αλτρουισμός μπορεί να υπάρξει μόνο με περιορισμούς, πχ μόνο σε υλιστικό επίπεδο’ οπού και θεωρείσαι έτσι γιατί δεν περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα. άλλα όχι γενικά και αντικειμενικά.
Όλοι έχουμε ένα σκοπό για τον οποίο κάνουμε ό,τι κάνουμε, και ο υπέρτατος σκοπός μας είναι ο εαυτούλης μας. Άλλοι νιώθουν ολοκληρωμένοι μέσα στα υλικά αγαθά, άλλοι μέσα στην αγάπη των συνανθρώπων τους κοκ. Οι ίδιες οι εκφράσεις εγωισμού δεν είναι κατακριτέες άλλα ο τρόπος με τον οποίον τις αποκτάς είναι. Γι’ αυτό και θεωρώ τον αλτρουισμό την ανώτερη έκφραση από αυτές και θεωρώ ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος εάν την είχε σαν υπέρτατη αρετή.

Σε μια κοινωνία όμως η οποία βασίζεται στην πλεονεξία για να λειτουργήσει (Καπιταλισμός), ο αλτρουισμός είναι για τους πολύ λίγους, τους “αθώους” και “αγαθούς”…
Εδώ είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο υποστηρίζω την φιλοσοφία του Open Source λογισμικού. Βασίζεται πάνω σε αρχές με τις οποίες συμφωνώ.

Δεν υπάρχει καλό και κακό λοιπόν, υπάρχουν μόνο εκφράσεις εγωισμού.

Αυπνίες

Db02 Comments

Σήμερα δεν κοιμήθηκα καλά. 2 ώρες για να είμαι ακριβής. Ο λόγος είναι κάτι κλασσικό για εμένα, κάτι που μου έχει συμβεί αρκετές φορές ώστε να μπορώ να το αναγνωρίζω και να το καταπολεμώ, αλλά αυτή την φορά δεν ήθελα. Διείσδησα μέσα στην αιτία της αϋπνίας μου και αν μη τι άλλο, τάισα τις ρίζες της.

Απόλαυσα τις σκέψεις μου…

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει για ένα νέο είδος φόρου, ο οποίος θα βασιζόταν πάνω την ενεργή συμμετοχή του πληθυσμού μιας χώρας. Αυτό ήταν άλλη μια σκέψη της νύχτας την οποία θέλησα να καταγράψω ώστε, κυρίως, να μην την ξεχάσω εγώ. Οι σκέψεις που έκανα χθες το βράδυ, ξεκίνησαν με τον ίδιο απλοϊκό τρόπο αλλά ο ειρμός τους με ταξίδεψε σε περίπλοκες μορφές που απλά φαινόντουσαν τόσο σωστές που δεν ήθελα να κοιμηθώ πριν διερευνήσω αυτό το μονοπάτι παραπάνω.

Αρχικά μου ήρθε η ιδέα για μια ιστοσελίδα η οποία θα αναλάμβανε τον ρόλο να παρέχει ένα κεντρικό σημείο οπού θα μπορούσαν να γίνονται δωρεές σε έργα Open Source. Θα είναι Web 2.0 στυλάκι, και θα καταγράφει το πόσο πολύ ένα μέλος έχει προσφέρει, με την μορφή ενός καρμικού συστήματος. Δηλαδή, ανάλογα με το το ποσό που θα έχει δώσει ένα άτομο σε δωρεές, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το kharma του. Γενικά μια απλοϊκή ιδέα της στιγμής η οποία ίσως να βοηθούσε τους υποστηρικτές του ελεύθερου λογισμικού να έχουν μια καλύτερη ιδέα για το πόση δυνατή είναι η κίνηση.

Ένα ποσό από αυτά τα χρήματα, ίσως ένα 1% από κάθε δωρεά να διατιθεται στην μη-κερδοσκοπική οργάνωση με κάποιο ανάλογο όνομα όπως donations.org και εάν άρχιζε να έχει μεγάλη κίνηση να μπορούσα να προσληφθώ από την οργάνωση full-time. Φυσικά θα χρειαζόμουν αρχικά και κάποιον web 2.0 designer για να σχεδιάσει την σελίδα σύμφωνα με τις οδηγίες μου.

Μετά σκέφτηκα ότι ίσως μια πιο σωστή λύση θα είναι το κάρμα να υπολογίζεται με βάση μιας διαίρεσης των χρημάτων που έχεις δώσει με τα χρήματα που βγάζεις μηνιαίως, ώστε κάποιος ο οποίος κερδίζει πολλά χρήματα αλλά δίνει ένα ελάχιστο ποσοστό, που παρ’ όλ’ αυτά είναι μεγαλύτερο από κάποιον που βγάζει “τρεις κι’ εξήντα” , να κερδίζει λιγότερο συνολικά κάρμα από τον άλλο, τον οποίο αυτά που δίνει τον πονάνε περισσότερο. Φυσικά για να γίνει αυτό θα χρειαζόταν το σύστημα να έχει κάποιο τρόπο με τον οποίο να ξέρει πόσα χρήματα βγάζει κάποιος. Αυτό σκέφτηκα θα ήταν εφικτό μόνο εάν το κάθε μέλος δήλωνε πόσα χρήματα βγάζει. Αυτό όμως θα άνοιγε την πόρτα για να παίξει κάποιος το σύστημα δηλώνοντας μικρότερο εισόδημα από το πραγματικό του, με σκοπό να κερδίσει περισσότερο κάρμα. Η λύση σε αυτή την περίπτωση θα ήταν να έπρεπε να δώσει κάποιες προσωπικές πληροφορίες ώστε να μπορέσει να εξακριβωθεί η ταυτότητα του και (αυτό το σκέφτηκα μόλις τώρα) να τον εγκρίνει ένα μέλος το οποίο τον γνωρίζει προσωπικά ή απλά μπορεί με κάποιο τρόπο να επιβεβαιώσει το αληθές της ταυτότητάς του.

Τότε, εάν κάποιο άτομο άλλαζε το μηνιαίο εισόδημά του προς το χαμηλότερο, τα άτομα που τον ξέρουν προσωπικά θα μπορούσαν, εάν ήξεραν ότι έλεγε ψέματα, να του δώσουν μια ψήφο μη-εμπιστοσύνης και να αναγκάσουν το άτομο να αποδείξει τον εισόδημα του, εάν δεν θέλει να χάσει τα δικαιώματα του μέλους ή να έχει μια ποινή στο κάρμα.

Και μετά άρχισε το πανηγύρι του μυαλού…

Φαντάσου τώρα, ότι αυτή η οργάνωση δεν περιορίζεται μόνο στο ελεύθερο λογισμικό, αν και εκεί είναι το πιο πρόσφορο μέρος για να ξεκινήσει, αλλά άρχιζε να έχει κίνηση στην “Πραγματική Ζωή”. Για παράδειγμα, πες ότι η οργάνωση μπορούσε κάποιος να κάνει δωρεές όχι μόνο σε σχέδια ελεύθερου λογισμικού αλλά και σε φάσεις όπως ανθρωπιστική βοήθεια ή ότι μπορείς να κερδίσει κάρμα παίρνοντας μέρος σε ενέργειες που διευθύνει η ίδια η οργάνωση, πχ την κατασκευή ενός κτιρίου ή κάποια άλλη εργασία η οποία γίνεται για το κοινό καλό.

Τώρα λοιπόν, το κάθε μέλος έχει διάφορους τρόπους να μαζέψει κάρμα, γιατί να μην μπορεί να το “ξοδέψει” επίσης;

Πες ότι κάποιος χρειάζεται ένα μέρος για να μείνει αλλά δεν έχει χρήματα. εάν η οργάνωση είχε νοικιάσει ή αγοράσει με δωρεές ένα διαμέρισμα θα μπορούσε αυτό το άτομο να κατοικήσει εκεί και να πληρώνει με κάρμα, το οποίο θα μπορούσε να ανανεώνει κάνοντας εργασίες που ανταμείβουν με αυτό. Αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλες ενέργειες φυσικά, παραδείγματος χάρη στα τρόφιμα. Μια εταιρία θα μπορούσε να χαρίσει τρόφιμα στην οργάνωση κερδίζοντας κάρμα στο όνομα της και τα τρόφιμα αυτά θα μπορούσαν να διατίθονται είτε σε άτομα / περιοχές που τα έχουν ανάγκη (άστεγους, τριτοκοσμικές χώρες κλπ) ή να τα “αγοράσουν” με κάρμα. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με απλές δωρεές φυσικά, όπως μια δωρεά για συγκέντρωση τροφίμων. Δεν χρειάζεται να κάνει το πρώτο βήμα κάποια εταιρία, αλλά όποια το κάνει θα φαίνεται. Ίσως κάποια στιγμή, οι εταιρίες με καμάρι θα διαφημίζουν το κάρμα τους.

Ένα βήμα παραπέρα: Πες ότι έχει προχωρήσει πολύ το θέμα και η οργάνωση έχει αρκετά μέλη και συχνές δωρεές, θα μπορούσε να αρχίσει να βοηθάει πιο ενεργά, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, ίσως κοινωφελούς χαρακτήρα, σχεδιασμένες για ανειδίκευτα άτομα και πληρώνοντας με κάρμα ή ίσως με ένα συνδυασμό κάρμα-χρημάτων. Ο σκοπός αυτών των εργασιών δεν είναι να πλουτίσει η οργάνωση (που έτσι και αλλιώς είναι μη-κερδοσκοπική) αλλά να προσφέρει σε ανθρώπους μια λύση.

Οι καρποί από αυτές τις εργασίες θα διατίθονται στην οργάνωση και, όπως και πριν, θα διατίθονται είτε σε άτομα με ανάγκη, ή σε μέλη με κόστος σε κάρμα.

Πχ, πες ότι είναι ένας άστεγος. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει εύκολο τρόπο για να ξαναεισχωρήσει σε μια αγορά εργασίας που προϋποθέτει ότι ο εργαζόμενος έχει ήδη μια κάποια ζωή. Δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά όταν είσαι άπλυτος και με ξεσκισμένα ρούχα και ούτε μπορείς να βρεις ρούχα και μπάνιο όταν δεν έχεις λεφτά που φυσικά δεν έχεις όταν δεν έχεις εργασία. Ένας αέναος φαύλος κύκλος ο οποίος σαν δίνη καταπίνει τα άτομα που είναι αρκετά άτυχα να μπλεχτούν μέσα του.

εάν τώρα αυτός ο άνθρωπος έβλεπε μια αγγελία για δωρεάν κατοικία δεν θα υπήρχε λόγος να μην την πάρει; Εφόσον λοιπόν μένει εκεί, η οργάνωση μπορεί να του ζητήσει να κάνει κάποια εργασία για να το καλύψει και θα πληρώνετε σε κάρμα, ένα μέρος του οποίου θα δίνεται πίσω για την διαμονή και την διατροφή ενώ το υπόλοιπο μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει ή να το διατηρήσει.

Τώρα θα μου πει κάποιος ότι αυτό δεν αφήνει αρκετές επιλογές στο άτομο για να απολαύσει την ζωή βουτώντας στον καταναλωτισμό όπως όλος ο κόσμος, στο οποίο απαντάω:

Δεν είναι αυτός ο σκοπός του να δουλεύεις για την οργάνωση. Το κάνεις για να προσφέρεις στον υπόλοιπο κόσμο και να καλυτερέψεις το βιοτικό επίπεδο της Γης. εάν κάποιο άτομο πιστεύει ότι δεν ανταμείβεται αρκετά για τις προσπάθειες του, τότε τίποτα δεν τον εμποδίζει να ξαναμπεί στο παιχνίδι του καπιταλισμού. Όταν δουλεύεις για κάρμα, πάντα θα δίνεις περισσότερα απ’ οσα παίρνεις αλλά επίσης θα έχεις πάντα αρκετά για να ζήσεις άνετα, όποιος και αν είσαι. Η ευκαιρία για ζωή πάντα θα υπάρχει.

Ακόμα παραπέρα….

Οι τριτοκοσμικές χώρες έχουν μεγάλα προβλήματα στον χώρο της εργασίας, της υγείας και της ασιτίας. Τι θα γινόταν εάν η οργάνωση άνοιγε κέντρα διανομής φαγητού και η πληρωμή που χρειαζόταν ήταν κάποια εργασία, πχ η δημιουργία κάποιου καταφυγίου για τους άστεγους ή η δημιουργία μιας φάρμας για τοπική παραγωγή φαγητού. Τα άτομα, θα μπορούσαν φυσικά να πάρουν τρόφιμα αρχικά αλλά θα είχαν και κάποιο τρόπο να προσφέρουν πίσω στην οργάνωση και στον υπόλοιπο κόσμο. Το νόημα δεν είναι να δίνεις φαγητό ή στέγη σε άτομα τα οποία θα την δούνε κηφήνες, αλλά να κάνεις αυτά τα άτομα να ενεργηθούν και να τους παρέχεις μέθοδο για να αξιοποιήσουν αυτή την ενέργεια.

Γιατί τώρα ξεκίνησα με τις τριτοκοσμικές χώρες; Γιατί εκεί η τιμές είναι πολύ μικρές. Με μια σχετικά μικρή δωρεά θα μπορούσε να αγοραστεί, πχ ένα οικόπεδο ή κάποια στρέμματα τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα από τον τοπικό πληθυσμό, μειώνοντας την ανεργία ή τουλάχιστον την ασιτία. εάν σε μια τέτοια τριτοκοσμική χώρα δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα από άτομα που ζουν…ανθρώπινα ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Εντάξει λοιπόν με την εργασία, αλλά τι γίνεται με τα άτομα που η εργασία τους δεν είναι πιο πνευματική, όπως καλλιτέχνες, μουσικοί, φιλόσοφοι κλπ; Σκέφτηκα ένα φοβερό τρόπο ώστε να έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει, εφόσον αυτό που κάνουν δεν είναι για κερδοσκοπικούς σκοπούς αλλά για την βελτίωση της πνευματικής κληρονομιάς μας.

Πες ότι δημιουργώ ένα τραγούδι, εάν το διαθέσω στον κόσμο χωρίς να διατηρήσω την πνευματική ιδιοκτησία (πες μέσω των creative commons) τότε ουσιαστικά το τραγούδι διατίθεται στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Ένα τραγούδι ή γενικά οποιαδήποτε δημιουργία, θα μπορούσε να διατεθεί στην οργάνωση για “κρίση” η οποία δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα δημόσιο, ανοιχτό δημοψήφισμα το οποίο θα δείχνει πόσο καλή είναι αυτή η δημιουργία. από εκεί και πέρα το άτομο που δημιούργησε το τραγούδι θα μπορεί είτε να κερδίζει ένα πόσο από κάρμα κάθε φορά που ένα μέλος ψηφίζει ίσο με είτε με τον μέσο όρο ή με το νούμερο που ψήφισε το άτομο (πάντα μέσα σε μια συγκεκριμένη κλίμακα, πχ 1-10) ή θα μπορούσε στην αρχή κάθε μήνα να κερδίζει κάποιο κάρμα ίσο με τον μέσο όρο του δημοψηφίσματος επί κάποιο σταθερό νούμερο το οποίο θα πέφτει μήνα με μήνα ως ένα κατώτατο σημείο. Τέλος πάντων ιδέες είναι αυτές.

Όπως και να έχει, αυτό το σύστημα μπορεί μεν να μην κάνει τους καλλιτέχνες πλούσιους αλλά σίγουρα τους επιτρέπει, εφόσον έχουν δημιουργήσει αρκετά έργα, να ζούνε από τις δημιουργίες τους. Χρησιμοποιώντας το κάρμα που κερδίζουν για να βρουν στέγη και τροφή από την οργάνωση. εάν θέλουν να γίνουν πλούσιοι (γιατί η δόξα, εφόσον είναι καλοί είναι σίγουρη) τότε μπορούν να γίνουν σκλαβάκια των καπιταλιστικών εταιριών και να ελπίζουν…

Το αστείο με όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι δεν προσπαθεί να κάνει κάτι ριζοσπαστικό αλλά αντιθέτως, δουλεύει μαζί με το καπιταλιστικό σύστημα. Βασίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν καλύτερα όταν προσφέρουν χωρίς αντάλλαγμα και ότι δημιουργούν χωρίς να περιμένουν να γίνουν πλούσιοι. Αυτή η οργάνωση θα προσπαθήσει να εξομαλύνει τον κατώτατο παρονομαστή ώστε, το λιγότερο να έχεις ο καθένας μας μια αξιοπρεπή ζωή. εάν όμως κάποιος παρ’ ολ’ αυτά θέλει να γίνει πλούσιος, μπορεί να ακολουθήσει τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης και να το επιχειρήσει, δεν τον σταματάει κανείς. Απλά δεν θα κερδίζει κάρμα.

Αναγνωρίζω ότι η πλεονεξία που κινεί τον καπιταλισμό ήταν και ο κυριότερος μοχλός ανάπτυξης που υπήρχε μέχρι τώρα. Ο κόσμος δημιουργούσε καινούργια πράγματα για να βγάλει χρήματα. αλλά λόγο αυτής ακριβώς της πλεονεξίας τώρα η πρόοδος έχει αρχίσει να χάνει ταχύτητα. Όταν οι καινοτομίες πια δεν προέρχονται από μεμονωμένα άτομα με “αστέρια στα μάτια τους” αλλά από μεγαλοεταιρίες οι οποίες χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να κλειδώσουν τον ανταγωνισμό (πατέντες, “πνευματική ιδιοκτησία” κλπ) τότε ο καπιταλισμός δεν εξυπηρετεί πια την πρόοδο, αλλά τον εαυτό του.

Φαντάσου τώρα έναν άνθρωπο ο οποίος έχει τόσο αξόδευτο κάρμα. Τι σκέψεις θα κάνεις για αυτόν, που ξέρεις ότι αυτό είναι κάτι χειροπιαστό, το έχει κερδίσει όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Δεν είναι αυτός το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση; Ζει ανθρώπινα και σύγχρονος όλος ο κόσμος τον αγαπάει για την προσφορά του. Γιατί όχι;

Όλα αυτά λοιπόν σκεφτόμουν προχθές (Γιατί μου πήρε 2 μέρες να το γράψω αυτό) και δεν μπορούσαν να κοιμηθώ. Συνέχισα να το σκέφτομαι εδώ και εκεί, στο λεωφορείο ή στο φαγητό και όλο και καλύτερη μου φαίνεται σαν ιδέα.

Εγώ σκοπεύω να το προσπαθήσω πάντως. Αρχικά με την δημιουργία της σελίδας για τις δωρεές στα προγράμματα ανοιχτού λογισμικού και αργότερα ίσως με κάποια αρχική επένδυση από κάποιον που έχει τα ίδια αλτρουιστικά ιδανικά. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν έχω πολλή γνώση από web design, ειδικά για ένα τόσο μεγάλο project και μόνος μου δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα καταφέρω και σκέφτομαι να βρω κάποιον να με βοηθήσει στο πρώτο στάδιο. Έχω σκεφτεί ήδη την αγγελία που θα βάλω.

Ζητείται ιδεαλιστής Web Designer για να αλλάξει τον κόσμο

web log free

Δωρεάν

Db0

Ο ανοιχτός κώδικας είναι ένα εναλλακτικό του καπιταλισμού

Ο ανοιχτός κώδικας (Open Source) προμηθεύει την βάση για μια μη-αγοραστική, μη-κρατική εναλλακτική οικονομία που προωθεί την οικολογία, δικαιοσύνη και την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Αυτή η επισκόπηση, πρώτα δημοσιευμένη στο περιοδικό Red Pepper θα πρέπει να είναι ενδιαφέρον σε όλους τους ακτιβιστές.

Δωρεάν (αρχικός τίτλος: Free as in free beer)

Εάν πάρω τον εαυτό μου σαν παράδειγμα, οι τελευταίοι που ακούνε για το ελεύθερο ή ανοιχτού κώδικα λογισμικό (Open Source Software), είναι οι ακτιβιστές και οι συγγραφείς. Παρ’ όλ’ αυτά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άτι πολύ μεγάλο και αρκετά ριζοσπαστικό διαδραματίζεται, το οποίο πιέζει της μεγαλοεταιρίες όσο και οι αντί-καπιταλιστικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά το Seattle.

Ξεκίνα τον ηλεκτρονικό υπολογιστή σου, μπες στο διαδίκτυο και, αναγκαστικά, θα χρησιμοποιήσεις ένα browser (περιηγητή) για να δεις την σελίδα που θέλεις. Το ενενήντα τοις εκατό των Η/Υ, έρχονται προ-εγκατεστημένα με τον Internet Explorer, οπότε όταν αγόρασες τον προσωπικό σου Η/Υ, ένα ποσοστό του κόστους πήγε στον Bill Gates.

Και όμως, περιηγητές ανοιχτού κώδικα, όπως ο Firefox, μπορούν να κατεβαστούν από το Internet.χωρίς κόστος και είναι γενικά αποδεκτό ότι κάνουν καλύτερη δουλειά από τα αγορασμένα προϊόντα. Το OpenOffice, ένα δωρεάν πακέτο προγραμμάτων γραφείου με σχεδόν 50 εκατομμύρια downloads, κάνει περισσότερα από τους εμπορικούς ανταγωνιστές του.

Το κίνημα του Open Source παράγει προγράμματα, σχέδια και ένα συνεχώς αυξανόμενο φάσμα από διάφορες μορφές πληροφοριών που αναπτύσσονται, διαδίδονται και συνεχώς βελτιώνονται.

Αυτά που λέω δεν είναι μόνο για τους “κομπιουτεράδες” (σσ. Κοινώς Geeks) . Ο Ράσμους Νίελσεν, ένας Δανός ειδήμονας της Μηχανογράφησης παρήγε την Vores Oel ή σε μετάφραση: “Η Μπύρα μας”` μια συνταγή που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να προσαρμοστεί από οποιονδήποτε.

Αντιστεκόμενος στον Carlsberg ο οποίος κατοχύρωσε τα πνευματικά δικαιώματα της συνταγής toy για να αποτρέψει το…”κλέψιμο” της, η φιλοσοφία του ανοιχτού λογισμικού επέτρεψε στους Δανούς να αποκαταστήσουν την αλκοολούχα κληρονομιά τους.

Η Vores Oel λοιπόν, στα λόγια του διάσημου μπεκρή και πρωτοπόρου του ελεύθερου κώδικα, Richard Stallman, είναι “Ελεύθερη αλλά όχι δωρεάν” (“Free as in freedom, not free as in free beer”). Αυτό σημαίνει ότι εάν ένα μικρό ζυθοποιείο ξεκινήσει να φτιάχνει Vores Oel, μπορεί να πουλήσει την μπύρα αλλά όχι την συνταγή.

Έμαθα για το Οpen Source μόλις μερικές μέρες αφότου τελείωσα το βιβλίο μου για τον αντί-καπιταλισμό, Babylon and Beyond, έριξα μια ματιά στους υπολογιστές της δουλειάς και τους βρήκα όλους συνδεμένους στο Internet με τον Firefox. Μαθητές και συνάδελφοι που οι ικανότητές τους στον Η/Υ, δεν ξεπερνούν τα email και τον περιήγηση του ιστού, είναι όλοι δεινοί υποστηρικτές του λογισμικού ανοιχτού κώδικα.

Αν και η ορολογία είναι αμφισβητούμενη, το ανοιχτό/ελεύθερο λογισμικό είναι βασισμένο σε δύο κύριες τακτικές. Πρώτον, τα πακέτα πληροφοριών διατίθονται χωρίς κόστος αν και καμία φορά, χρήματα δημιουργούνται μέσω της παροχής συνοδευτικών προϊόντων ή υπηρεσιών. Ο Firefox διατίθεται από την Mozilla, η οποία παράγει έσοδα μέσω δωρεών στο Ίδρυμα Mozilla και συνεργασίες με εταιρικούς χρήστες.

Η συμμετοχική παραγωγή είναι το δεύτερη μοτίβο κλειδί. Οι χρήστες ενθαρρύνονται να προσαρμόσουν και να αλλάξουν τα προϊόντα – μια προσέγγιση στην οποία στηρίζεται η ανάπτυξη του ίδιου του παγκόσμιου δικτυακού ιστού. Ο Tim Berners-Lee, ο οποίος είναι ένα από τα δύο άτομα στα οποία αναγνωρίζεται ευρέως η εφεύρεση του διαδικτύου, συνδύασε προ-υπάρχων λογισμικό για να το δημιουργήσει και επέμενε να βασιστεί σε χρήση χωρίς πληρωμή ώστε να αναπτυχθεί γρήγορα.

Παρότι ο Bill Gates θεωρείται ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο παγκόσμιος ιστός, στον οποίο βασίστηκε μεγάλο μέρος της περιουσίας του, δημιουργήθηκε δωρεάν. Αυτό το περίεργο παράδοξο παρουσιάζει ένα παζλ για τους συμβατικούς οικονομολόγους και δείχνει ότι μια πολύ διαφορετική ιδέα της οικονομίας είναι εφικτή.

Οι οικονομολόγοι μπλέκονται σε κόμπους προσπαθώντας να εξηγήσουν το φαινόμενο του Open Source. Με λίγα λόγια, και για να αποφύγω περίπλοκες εξηγήσεις, οι παραδοσιακή καπιταλιστική οικονομία θεωρεί την απληστία αγαθή ή αλλιώς, σωστή. Εάν ο Tim Berners-Lee χρέωνε για κάθε κλικ στον παγκόσμιο ιστό, θα είχε πριν από πολύ καιρό εξαγοράσει τον Bill Gates και θα είχε χτίσει το πρώτο εξοχικό στο φεγγάρι.

Η κατανόηση του γιατί αυτά τα πράγματα συμβαίνουν δωρεάν, είναι πολύ δύσκολη για μια σχολή σκέψης η οποία θεωρεί ότι όλα κινούνται λόγο της υλιστικής πλεονεξίας.

Η κατασκευές του ανοιχτού κώδικα όμως, δημιουργούνται από ανθρώπους μόνο και μόνο για την αυτό-ικανοποίηση τους. Οι “σπασίκλες” των υπολογιστών δεν σκέφτονται «Πρώτα η καριέρα» αλλά δουλεύουν για την απλή πώρωση του να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο ή απλά να στρώσουν μερικά κολλήματα στο πρόγραμμα του φιλαράκου τους.

Η Wikipedia, η δικτυακή εγκυκλοπαίδεια, είναι γραμμένη, επεξεργασμένη και διαθέσιμη δωρεάν. Τα άρθρα της δεν έχουν ονομασμένους συγγραφείς οπότε ακόμα και η δόξα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ο σκοπός των ατόμων που συγγράφουν. Ο κόσμος απλά ασχολείται για την ικανοποίηση του να κάνει ακριβώς αυτό.

Κάποια πιο συμβατικά οικονομικά οφέλη αναδύονται από αυτό. Η ανάπτυξη του ελεύθερου λογισμικού κατεβάζει τα εργατικά κόστη και βοηθάει στο να πολιορκηθούν μονοπώλια όπως της Microsoft, κερδίζοντας για τον ανοιχτό κώδικα, συμμάχους μεταξύ των δεξιών ελευθεροφρόνων. Έχει κερδίσει την υποστήριξη τους λόγω αυτού που ο νομικός θεωρητής Yochai Benkler ονομάζει κοινωνικό συμμερισμό ( Social Sharing ).

Το περιοδικό The Economist, σε μια κίνηση σχεδόν όσο απρόβλεπτη όσο το να προσηλυτισθεί ο George Bush στον Σουφισμό, παραδέχεται ότι ο κοινωνικός συμμερισμός είναι μια εντελώς καινούργια μορφή οικονομίας η οποία λειτουργεί χωρίς την Αγορά και το Κράτος.

Αυτό έχει και προφανείς προοδευτικούς υπαινιγμούς. Η ‘Ελεύθερη’ Αγορά είναι στην πραγματικότητα χτισμένη στην αρχή της περίφραξης – το να μετατρέπει τους, προηγουμένως κοινόκτητους και ελεύθερους πόρους σε αγοράσιμα αγαθά. Αυτή είναι μια διαδικασία που μπορεί να παρατηρηθεί, σε μια από τις πιο στυγνές καταστάσεις της σήμερα, με τη μορφή των μεγαλοεταιριών οι οποίες προσπαθούν να πατεντάρουν τους φυσικούς φυτικούς σπόρους ώστε οι αγρότες οι οποίοι τους χρησιμοποιούσαν μέχρι τώρα δωρεάν, να αναγκάζονται να τους αγοράσουν – μια διαδικασία που οδηγεί στην οικονομική ανάπτυξη από την μία και στην φτώχεια και περιορισμούς της ελευθερίας από την άλλη. Μια παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο λογισμικό των υπολογιστών όπου η ικανότητα για δημιουργική συμμετοχή δεσμεύεται από την περίφραξη του προγραμματιστικού κώδικα σαν πνευματική ιδιοκτησία των εταιριών.

Το Open Source προκαλεί αυτή την προσέγγιση και επαναφέρει τα προγράμματα σε κοινή ιδιοκτησία. Αυτό όμως μόνο καινούργια ιδέα δεν είναι. Κοινοκτηματικά πολιτεύματα, οπού οι τοπικές κοινωνίες μοιράζονται την χρήση της κοινής γης, υπάρχουν διάσπαρτες στην ιστορία. Σε αυτές, ένας πόρος μπορούσε να δανειστεί και να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε εφόσον το επέστρεφε στην αρχική του κατάσταση. Με τον ανοιχτό κώδικα, αυτό που επιστρέφεται είναι πάντα πιο βελτιωμένο απ’ ότι ξεκίνησε.

Οι προσπάθειες να δημιουργηθεί κάτι δωρεάν, να διαμοιραστεί και να χρησιμοποιηθούν οι πόροι για να εξυπηρετήσουν την κοινωνία θα αντιστέκονται πάντα από τις μεγαλοεταιρίες οι οποίες αναγκαστικά προσπαθούν να προωθήσουν ανανεώσιμη περίφραξη. Το μη-εταιρικό ιδεώδες όμως είναι ότι η ελεύθερη χρήση των παραγωγικών πόρων θα διευκολύνει την δημιουργία μια κοινωνίας η οποία θα είναι και οικολογικά βιώσιμη αλλά και ισότιμη, βασισμένη στην εθελοντική συμμετοχή παρά στην προστακτική.

Το μέλλον λοιπόν της ριζοσπαστικής πολιτικής είναι αναπόφευκτα δεμένο με τον αγώνα για μια Open Source και ελεύθερης κοινωνίας. Μια μέρα, οι απόγονοι μας ίσως μένουν κατάπληκτοι που οι παππούδες τους συνήθιζαν να εργάζονται για το χρήμα και όχι για την ευχαρίστηση και την αναγκαιότητα.

Ο Derek Wall διδάσκει Ριζοσπαστική Πολιτική Οικονομία (Radical Political Economy) στο κολέγιο Goldsmith του Λονδίνου. Είναι ένας οίκο-σοσιαλιστής με κύρος και πρόσφατα έκδωσε το Babylon and Beyond: The Economics of Anti-Capitalist, Anti-Globalist and Radical Green Movements, Pluto. 2005. http://www.plutobooks.com/

Το αρχικό κείμενο αυτό το βρήκα εδώ

Φόροι

Db0

Μόλις μου ήρθε μια τρελή ιδέα.

Τι θα γινόταν εαν κάθε άτομο μπορούσε να διαλέξει που θα πήγαιναν τα χρήματα που έδινε σε φόρους; Με κάποιο τρόπο για να το παρακολουθήσει δεν θα έκανε την Δημοκρατία πιο δημοκρατική;

Πες δηλαδή οτι έχω να πληρώσω 500 ευρώ σε φόρους. Δηλώνω λοιπόν κάπου οτι θέλω:

  • 30% να πάει στην εκπαίδευση
  • 20% να πάει στην υποδομή της πόλης μου
  • 0% να πάει στην Eurovision
  • 10% να διατεθεί για δημόσια θεάματα

κλπ…

Τώρα σκέψου ένα σύστημα που μέσω δικτύου θα μπορεί κάθε εργαζόμενος να κάνει αυτόματα τις επιλογές του. Εδω πιστεύω οτι θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, δηλαδή οι επιλογές που κάνει ο κάθε πολίτης θα πρέπει να είναι δημόσια αναγνώσιμες ωστε να μπορεί να υπάρχει έλεγχος, απο οποιονδήποτε, για τυχών παρσπονδίες απο αυτούς που έχουν τον τελικό έλεγχο των πόρων (με λίγα λόγια, να μην δηλώνω εγώ οτι θέλω το 30% να πάει στην παιδεία και τελικά να πάει το 20%)
Μετά θα πρέπει να μπορεί ο καθένας να δεί πόσα χρήματα τελικά διατίθονται στον συγκεκριμένο κλάδο και που πηγαίνουν.

Πχ, εαν λέμε για την παιδεία έχουν μαζευτεί 1000 ευρώ (λέμε τώρα). Τα 500 πάνε για μισθούς εργαζομένων. Τα 100 για διατήρηση των σχολικών χώρων. Τα 100 για άνοιγμα νέων χόρων, τα 100 για έρευνα & ανάπτυξη κλπ. (πάλι μιλάω γενικά εδώ). Έτσι θα μπορεί ο οποιοσδήποτε να παρατηρήσει που διατίθονται τα χρήματα ωστε να μην υπάρχει κανένας φόβος οτι χρησιμοποιούνται κάπου που δεν επιλέχτηκε.
Επίσης Θα πρέπει, όχι μόνο να λέει γενικά που πηγαίνουν τα χρήματα, αλλα όποιος θέλει περισσότερες λεπτομέρειες να μπορεί να τις έχει. Πχ:

Σύνολο Πόρων: Α ευρώ
—
Δημιουργία 4 Σχολείου Κολοπετινίτσας: Χ ευρώ
1000 εκπαιδευτικοί 1 χρόνου x Ψ ευρώ το μήνα = 1000Ψ το μήνα.
…
Διαθέσιμοι πόροι για ανάπτυξη
Α-(Χ+1000Ψ+…)
(Καλά εδώ θα λέει το τελικό αποτέλεσμα μόνο)

κλπ.

Οπότε έχουμε ένα σύστημα στο οποίο ο ίδιος ο πολίτης αποφασίζει τι είναι πιο σημαντικό γι’αυτον και μπορεί ανα πάσα στιγμή να ελέγξει τι συμβαίνει με τα χρήματα που διαθέτει, υποτίθεται, για την καλυτέρευση της ζωής του.

Φυσικά όλο αυτό το σύστημα προϋποθέτει οτι όλος ο κόσμος θα έχει πρόσβαση και διάθεση νανει αυτές τις κινήσεις. Η απάθεια είναι ο εχθρός μας.
Η σωστώτερη λύση θα ήταν να είναι απαραίτητο να γίνει τουλάχιστον μία φορά (οι ρυθμίσεις θα διατηρούνται εφόσων δεν αλλαχθούν). Ακόμα και τα στα άτομα τα οποία δεν είναι γνώριμα με υπολογιστές, θα έπρεπε να μπορούν να κατευθυνθούν σε ειδικά σημεία ωστε να τους βοηθήσουν ειδικοί. ‘Η μια άλλη λύση είναι το κάθε άτομο να μπορεί να ψηφίσει και για το πώς να διατεθούν τα χρήματα τα οποία δεν έχουν ταξινομήσει οι “ιδιοκτήτες” τους και να χρησιμοποιείτω ο μέσος όρος των ψήφων. Αυτό ίσως να χρησιμεύσει και σαν έξτρα καταλύτης για αυτούς που δεν βαριούνται να ασχοληθουν. Ποιός άλλωστε θέλει να ξέρει οτι άλλοι διαχειρίζονται τα χρήματα του.

Αυτά για την ώρα

Religion

Db0

Now This is interesting…

You scored as Satanism. Your beliefs most closely resemble those of Satanism! Before you scream, do a bit of research on it. To be a Satanist, you don’t actually have to believe in Satan. Satanism generally focuses upon the spiritual advancement of the self, rather than upon submission to a deity or a set of moral codes. Do some research if you immediately think of the satanic cult stereotype. Your beliefs may also resemble those of earth-based religions such as paganism.

atheism
 
71%
Satanism
 
71%
Paganism
 
71%
agnosticism
 
63%
Buddhism
 
50%
Judaism
 
25%
Christianity
 
21%
Islam
 
17%
Hinduism
 
8%

Which religion is the right one for you? (new version)
created with QuizFarm.com

I thought I was more of an agnostic. In the end, I had to use a tiebreaker and because I chose the more egoistical choice (I trust in my own strength most of all) rather than the more atheistic (All life organisms were created by random process) I was labeled as a Satanist but with a tie for Atheism and Paganism.

I still call myself an atheistic agnostic though.

Την βλέπω την δουλεια…

Db0

Λοιπόν να δείτε που με αυτά που γίνονται με την ελευθερία λόγου τον τελευταίο καιρό είμαστε ικανοί να ξεκινήσουμε και τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Με κάτι τέτοιες μαλακίες ξεκινάνε όλα.

  • Μέρα 0 – Η Δανία βγάζει τα σκίτσα
  • Μέρα 2 – Οι ανατολικές χώρες αντιδρούν με τον τρόπο που είδαμε
  • Μέρα 4 – Οι εφημερίδες του ανεπτυγμένου κόσμου ξαναβγάζουν τα σκίτσα απο αντίδραση – USA twiddle their thumbs
  • Μέρα 9 – Η κατάσταση στις Αραβικές χώρες εκτραχύνεται με λεηλασίες πρεσβειών και άλλα εκτράχειλα
  • Μέρα 11 – Η Δυτικές χώρες και το Internet αντιδρούν με ακόμα μεγαλύτερη γελειοποίηση του Μωάμεθ και των Συντηρητικων Ισλαμιστών – USA twiddle their thumbs
  • Μέρα 14 – Μετά απο μερικές μέρες ταραχών, γίνεται ο πρώτος φόνος Ευρωπαίου. Προσπαθούν να το περάσουν σαν ατύχημα αλλα κανείς δεν τους πιστεύει.
  • Μέρα 15 – Η Ευρώπαϊκή κοινότητα απαιτεί άμεση τιμωρία του καθε ενόχου. Στις εφημερίδες και το Internet γίνεται χαμός, πρώτη φορά στο Digg το θέμα φτάνει τα 7.000 diggs. Οι γελοιογραφίες και τα αντι-ισλαμικά αρθρα δημιουργούνται με γεωμετρικούς ρυθμούς. – USA twiddle their thumbs
  • Μέρα 18 – Μετά απο μερικές μέρες σιωπής και ενώ κάνεις δεν τιμωρείται, στο Internet εμφανίζονται φονταμενταλιστές Ισλαμιστές και αρχίζουν να τα χώνουν παντού. Άπειρα flame-wars ξεσπάνε παντού και η ελευθερία λόγου πάει κόντρα για πρώτη φορά στα συμφέροντα των μεγαλοεταιριών που βλέπουν τα κέρδη τους απο την Ανατολή να χάνονται μέσα σε μια άπνοια απο Μποϋκοτάζ.
  • Μέρα 20 – Η βόμβα σκάει. Για λίγη, σχετικά, ώρα, ένα βιντεάκι απο προσχεδιασμένο φόνο “δυτικού άπιστου” με φρικτό τρόπο, ανεβαίνει σε μια σελίδα. Το link χάνεται σχεδόν αμέσως αλλα όχι πριν το τραβήξουν οι γρήγοροι του δικτύου. Μέσα σε μια μέρα κυκλοφορεί παντού σε άπειρα ονόματα. 10.000 diggs. – Οι ΗΠΑ λένε : “Έλατε ρε παιδιά…”
  • Μέρα 23 – Η Ευρώπη απειλέι με εμπάργο, Οι Άραβες λένε “Θα μας κλασετε, εμείς έχουμε τα πετρέλαια”. Και κάπου εδώ ξεκινάει το μεγάλο κατρακύλημα.

Μετά απο εδώ δεν έχω ιδέα τι μπορεί να γίνει, αλλα χαμός σίγουρα.

Τωρα ξέρετε.

Εαν γίνει να θυμάστε οτι εγώ το είπα πρώτος…διατηρώ πνευματικά δικαιώματα για να βγάλω βιβλίο..με DRM παρακαλώ.

Νοστράδαμος…ΧΑ!

Πλάκα πλάκα, σε έναν τέτοιον πόλεμο πώς θα αντιδρούσε ο δυτικός κόσμος; Τουμπεκί γιατι δεν έχουμε πετρέλαιο ή τι; Μάλλον τουμπεκί

Πρέπει να διαβαστεί…

Db0

And a post in Greek, just because I want to.

Ο Γιώργος έφερε στην προσοχή μου ένα καταπληκτικό άρθρο του Νίκου Δήμου που εκφράζει απόλυτα αυτό που πιστέυω και εγώ για την σημερινή ελληνική χριστιανο-κοινωνία.

Το προτείνω ανεπυφύλακτα σε όλους τους Έλληνες αναζητητές-φιλόσοφούς.

Οι προσωπικές μου σκέψεις σε αυτό το ζήτημα είναι προφανώς παρόμοιες.
Δεν είναι δυνατόν, με τις σημερινές μας γνώσεις να κυριαρχεί ακόμα τέτοιος σκωταδισμός στην Ελλάδα απο χορτάτους παπάδες που δεν θέλουν να αφήσουν την κότα με το χρυσό αυγό.

Είναι δυνατόν, ο νέος ο κόσμος ακόμα να χειραφετείται απο της απαρχαιομένες απόψεις των γιαγιάδων μάς; Γιατι μόνο οι γιαγιάδες πιστεύουν αυτές τις παπαριές ακόμα.

Πώς είναι δυνατόν ο κόσμος να αμύνεται τόσο σθεναρά στην απόκτηση κριτικής σκέψης και να αρκείται στο να βλέπει fame story το οποίο καίει εγκεφαλικά κύτταρα.
Βλέπω καθημερινά άτομα να παρατάνε τις ασχολίες και τις παρέες τους για να πάνε να παρακολουθήσουν, αν είναι δυνατόν, Eurovision. Εκπομπές επιπέδου δηλαδή.

Έχω καταντήσει να διαβάζω ένα βιβλίο Ιστορίας και να θεωρούμαι διανοούμενος σε σχέση με τα μουλάρια που το θεωρούν χάσιμο χρόνου. Δοκίμάζω να κάνω μια συζήτηση με φίλους που θεωρώ λίγο πιο ψαγμένους και μόνο ένας στους τρεις δεν θα το γυρίσει στο χιούμορ ή θα αποφύγει την συζήτηση. Απογοήτευση σου λέω.

Κανείς δεν αγαπάει την φιλοσοφία πια, κανείς δεν μαθαίνει απο την ιστορία. Κανείς δεν κρίνει. Απλά τα καταπίνουν όλα αμασητεί και λένε και ευχαριστώ

Σε μία χώρα γεμάτη με ειδιμονες-ηλίθιους (idiot-savants εν αγγλιστί) οι Θρησκευτική εξουσία κόβει και ράβει διότι κανείς δεν κάνει τον λόγο να μάθει τι σαπίλα κρύβεται απο πίσω. Όλοι φυσικά το ξέρουν κατα βάθος αλλα κανείς δεν τολμάει να αντισταθεί ενεργά απο φόβο οτι είναι μόνος. Ναί, υπάρχουν φωνές στο Internet που τα χώνουν και τους χαίρομαι αλλα είμαστε στην αφάνεια ρε γαμώτο. Ο κυρ Μήτσος ή έστω ο Μιχαλάκης ο φοιτητής θεολογίας (έλεος) δεν πρόκειται να τα δει ποτέ.

Αλλα πώς θα γίνει κάποια αλλαγή εαν αυτοί που φέρουν την φωνή της λογικής (εγώ και εσύ δηλαδή) σιωπούνε απο φόβο; Θα μου πείς τώρα, όταν το κράτος μπορεί να καταδικάζει ξένους συγγραφείς επειδή έγραψαν σάτιρα για τον Ιησού, φαντάσου τι μπορεί να κάνει αυτή η θεοκρατική χούντα σε έναν απλό πολίτη…

Ελευθερία του λόγου my ass!

Defining Characteristic

Db0

I just read this piece which at the end has this specific thing to say

“I suppose we all do it to some extent, base our self-perception on a single characteristic and cling to it with every ounce of solid matter in our bodies.”

Now this is a very interesting thought and it got me thinking about what could possibly be my own “special characteristic”. I know for sure that isn’t something ephemeral like beauty or physique and it isn’t something like “being always right” or “perfect worker”, no. And instantly it came to me.

I’m Good

I define myself from my high personal integrity and generic altruism and consider that I do things in the best interests of everyone involved. I try to take the right side in every conflict, not lie and not badmouth others.
This is also where I attribute the good luck that I frequently encounter, sort of like a Karma effect.

As a result, there is no single most easy way to get me worked up than to insult my precious personal integrity. Call me ugly, stupid, lazy, whatever. I don’t care. But call me a double-faced, backstabbing lying sonova and you’re got a heated argument on your hands.
There is just no easier reason to make me do something than to call me egoistical for not doing it.

I don’t know if such a thing should be considered good or bad, but imho you can’t take the good without the bad and I choose to believe that the good in this case overwhelm the bad. If I had to choose that special characteristic, this would be my choice once more…well ok, perhaps “Sex God” sounds good as well 😉