So this is it. My last night in London has arrived. Tomorrow at 2pm I will be flying to Frankfurt.

All in all, it’s been interesting. I’ve met quite a few people and I found the crowds that I like to hang out with to be much more friendly than the relative in Greece. People tell me that Germans are much more cold and hostile but I think I’m going to reserve judgment until I get to see things for myself.

My experience here has been a mix of good and bad. In the end I’m just happy to have found a job but sorry that I have to, once again, leave everything behind.

It seems that the one thing I do not look like, is a Greek.

Ever since I came to London, people have thought I was Italian, Polish, Russian, British, French and anything else you can think of.
Just yesterday, while I was on the airplane, the stewardess, as she was handing out drinks, turned and said something to me. After I asked her to repeat it twice, she spoke it almost to my ear and then I understood that it wasn’t the noise of the airplane that was making it difficult for me to listen; she was actually speaking in another language – Russian – as it turned out. She just, for some strange reason, assumed I was from the great North.

As a matter of fact, the only people that have pinned me as a Greek were ones that have lived in Greece for extended periods and as such, could recall the accent.

There is an upside to all this however, minor as it is. I can approach other Greeks without them knowing I can understand them. Usually they continue talking in Greek thinking that their conversation is almost private, and as previous examples have shown, that is an illusion. You can never be sure of whom is listening.

This Friday, I happened to be waiting for the (fuckin’ perpetually late) N171 bus in Tottenham Court Road. As chance would have it, two girls sitting next to me were speaking in Greek. I didn’t have anything to say so I just kept my silence until I saw we were boarding the same bus. I did surprise them by replying to them in Greek as we were getting in. It turned out that we had actually gone to the same place before (The Electric Ballroom) and they were returning home by the same bus I was. They had no idea I was Greek either. One of them actually thought I was some kind of Goth wannabe, what with my black leather trench coat, tired face and tangled hair. Eh.

Επιτέλους βρήκα μέρος για να μείνω μόνος μου. Βρίσκεται στο Peckham και είναι 5 λεπτά απο το σταθμό τραίνου.

Είναι το δεύτερο σπίτι που βλέπω και σε σχέση με το πρώτο, στο οποίο η αντζέντης ούτε καν εμφανίστηκε, είναι πολύ χλιδή. Είναι στη σοφίτα απο μονόροφο σπίτι και έχω το κλασσικό κεκλινώμενο ταβάνι ωστε να νιώθω σαν φτωχός ζωγράφος. Θα συζώ με άλλους 3 και θα έχω όλα τα κομφόρ – κουζίνα, μπάνιο, και όλα τα έξοδα ήδη μέσα στο νοίκι. Το δωμάτιο μου είναι αρκετά μεγάλο ωστε να χωράει διπλό κρεβάτι, γραφείο και ίσως και ένα δεύτερο τραπέζι για παιχνίδια.

Καλά ο αντζέντης που με ανέλαβε ήταν αστέρι…στην δουλειά του. Ο τύπος συμφωνούσε σε ότι και να έλεγα, αρκεί να μου φαινόταν καλό το σπίτι. Σκεφτόμουν να του πετάξω καμία καφρίλα για να δω εαν θα την επικροτήσει και αυτή.

‘Ναι, ναι, πολύ ωραίο μου φαίνεται το δωμάτιο. Είναι ό,τι πρέπει για να κάνω εξάσκηση στην εξπερμάτωση απόστασης απο το παράθυρο.’

‘Μα ναι, και η θέα θα είναι καταπληκτική καθώς θα το κάνεις. Ίσως και η κοπελιά απένταντι να σε χειροκροτάει κιόλας.’

Τέλος πάντων, το μανίκι είναι £425, καθόλου άσχημα για το δωματιάκι δίπλα στο σταθμό. Υπολογίζω οτι με την δουλειά που έχω αυτή τη στιγμή θα μου περισσεύουν £400 το μήνα για τα έξοδα μου. Βγάζοντας φαϊ και μεταφορικά, θα πρέπει να έχω καμία 100-200 το μήνα για να καταναλώνω.

Το πρόβλημα είναι οτι πρέπει να βρω λεφτά για τα 2 πρώτα νοίκια, καθώς και να αγοράσω μια νέα οθόνη για τον υπολογιστή μου, ο οποίος ελπίζω να δουλέυει ακόμα, και μετά να εγκαταστήσω μια broadband, για να είμαι OK. Οπότε, εαν σας περισσεύει τίποτις… 😉