Forgotten

Το πόσο με έχουν ξεχάσει οι περισσότεροι φίλοι όσο είμαι στο εξωτερικό δεν το περίμενα. Ζήτημα είναι εαν 6 άτομα μου έχουν στείλει ένα απλό μήνυμα.
Είναι λίγο απογοήτευση η όλη υπόθεση, ειδικά όταν στέλνω εγώ ένα μήνυμα και ούτε απάντηση δεν λαμβάνω.

Πάρε τώρα την κοπέλα με την οποία είχα μια σύντομη σχέση πριν φύγω απο την Ελλάδα. Αυτή η κοπέλα το ήξερε οτι φεύγω απο την πρώτη μέρα που την γνωρισα (για να μην λέει κανεις οτι την κοροϊδεψα) και όταν έφυγα είχαμε ακόμα πολύ καλή σχέση. Εκτώς απο μια φορα που την πήρα τηλέφωνο μετά από ένα μήνα αφότου έφυγα…τίποτα. Ούτε ένα μήνυμα, ούτε μια απάντηση στα δικά μου μηνύματα, τηλεφώνημα ούτε για αστείο και καμία απάντηση όταν πήρα εγώ τηλέφωνο. Αυτό είναι το extreme παράδειγμα φυσικά, αλλά με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο.

Πικραίνομαι όταν άτομα, τα οποία δεν περιμένω να μου κρατάνε κάποια κακία, με αποφεύγουν. Με χαλάει όταν “φίλοι” δεν κάνουν τον κόπο να στείλουν ένα μήνυμα για να δουν τι κάνω. Για εμένα είναι φύσης αδύνατο να τους τηλέφωνήσω όλους, ή τούλαχιστον ήταν μέχρι τώρα με τους λιγοστούς οικονομικούς μου πόρους.

Τώρα που μπορώ, δεν ξέρω εαν θέλω…
Όπως μου εξηγεί και ένα παλικάρι που έχω γνωρίσει, στο εξωτερικό καταλαβαίνεις ποιοί είναι πραγματικοί φίλοι.
Όποιους περίμενε να επικοινωνήσουν στην ονομαστική του γιορτή, τον αγνόησαν και αυτοί που δεν περίμενε τον θυμήθηκαν.

Sore Throat…again

Gawd Damnit!

Once again I get a sore throat without any reasonable excuse. I just woke up in the morning and my throat hurt and the next day I wake up and most of the back of my mouth is inflamed.

Gnnngh!

I wake up one hour earlier from the pain, and decide, what the hell, I’m going to start earlier so that I can find an all-night pharmacy and buy some Betadine.

I’d wish.

Not only were all the “Apotheke” (which is the word for pharmacy around here) closed at 7:30 when I was looking, but when I go on my lunch break, I found out they don’t have any Betadine (they have not even heard of it) but rather “Hexoral” which is supposed to be the same thing. So I buy one, in a spray and use it. It nearly chokes me and then hurts like a bitch in flames. And the worst is that it doesn’t seem to be making much of a difference. My throad is as inflamed as it was before, just in more pain.

And what the hell is the deal with the pharmacies around here? What is someone that needs a medicine urgently in the middle of the night to do? Lay down and die?

I fucking hate this sore throat business I’ve been having the last few years.

Τζαμπανταν Site

Ωχ τι μου θύμησες τώρα.

Pentagon E.Π.Ε.

Η πρώτη εταιρία που μπόρεσα να βρω δουλειά (412 Έουρο το μήνα μπαρακαλώ μπολύ) μετά απο 10 μήνες μου ανέθεσε τον ρόλο του εταιρικού web designer μιας και δεν είχε πολύ δουλειά εκείνο τον καιρό (Αφότου ο μπάρμπα-Παντούλης είχε διώξει όλους τους πελάτες) και έπρεπε να “γεμίσω το οκτάωρο” . Πήρε χαμπάρι λοιπόν το αφεντικό ότι μπορώ να γράψω μια-δυο γραμμές html χωρίς να χρειάζομαι WYSIWYG editor και με έχωσε να του φτιάξω σελίδα με html & flash.

Εταιρική σελίδα για την ΟΕΒΕ ήταν, και το αποφάσισε αφότου τον έκραξαν με την πατάτα που τους είχε παραδώσει πιο πριν. Ε έκανα ότι μπορούσα ο κακομοίρης με τις ελάχιστες γνώσεις που είχα και κάνοντας juggle Web Design & Desktop Support. Καλούτσικο βγήκε αλλά δεν πρόλαβα να το τελειώσω μιας και απολύθηκα αφότου ζήτησα να πάρω αύξηση στα 550 έουρο. Αργότερα έμαθα οτι το πούλησε για 200 και μάλιστα άρχισε και μπιζνες στο εταιρικό web design (μπρρρ…)

Τώρα τι να πεις όταν μια επιχείρηση πιστεύει οτι με 200 ευρώ θα πάρει σοβαρή σελίδα. Θα πάει σε μια εταιρία σαν την Pentagon. θα μιλήσει σε κάποιον σαν τον Παντούλη (ο οποίος δέχεται να αναλάβει τα πάντα) και μετα, όταν η σελίδα του δεν θα κάνει τίποτα, θα νομίζει οτι είναι αχρείαστη και όχι οτι φταίει η τσιγκουνιά του.

Φρανκφούρτη λοιπόν

Εδώ είμαστε, μετά απο μια εβδομάδα αφότου έφυγα απο το Λονδίνο, επιτέλους έχω την ευκαιρία να ανανεώσω το ιστολόγιο μου, και αυτή τη φορά και στα Ελληνικά. Ναι, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο καινούργιο μου γραφείο στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (23ος όροφος στον Eurotower) και εκμεταλέυομαι λίγη ώρα αφότου σχόλασα για να σερφάρω, μιας και στο ξενοδοχείο που μένω δεν διαθέτω internet ή υπολογιστή που να μπορεί να το χρησιμοποιήσει.

Αρχικές εντυπώσεις απο την πόλη δεν είναι άσχημες. Η συγκοινωνία είναι πολύ καλή μιας και διαθέτει εκτεταμένο “Μετρό” και έχει μικρότερο μέγεθος απο την Θεσσαλονίκη. Τελικό αποτέλεσμα είναι οτι για να πάω οπουδήποτε χρειάζομαι το πολύ 30 λεπτά και για να φτάσω στην δουλειά χρειάζομαι 15 λεπτά, και αυτό κυρίως διότι πρέπει να περπατήσω 10 λεπτά μέχρι την στάση.

Απο διασκέδαση δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πολλά αλλα το επιδιώκω. Το πρώτο Σ/Κ που είμουν εδώ ανακάλυψα ένα μπαράκι (που μου πρότεινε ο υπάλληλος απο το μονάδικο μαγαζί με επιτραπέζια εδω γύρω) εν ονόματι Mephisto, στο οποίο πρώτο ξάφνιασμα είναι οτι ο Μπάρμαν είναι Έλλην και δεύτερο οτι το ίδιο ισχύει και για τον Ιδιοκτήτη. Αυτό θα πεί σύμπτωση.
Τα υπόλοιπα μέρη που εξερέυνησα ήταν:

  1. Μία Ιρλανδική pub που την δουλεύει ένας…Καναδός, ο οποίος μου έθεσε πολύ καθαρά οτι ο Καναδάς δεν βρίσκεται στην Αμερική αλλα “Στο βόρειο ημισφαίριο της Αμερικανικής ηπείρου”.
  2. Ένα μπαράκι που είχε την προσφορά των .99 cents η οποία ανακάλυψα δεν σήμαινε οτι πουλούσε τα πάντα στα .99 cents αλλα οτι όλα τα ποτά τελείωναν σε .99 cents. Σαν αποτέλεσμα το μενού είχε τιμές σαν 4.99 και 9.99 (το τελευταίο, για ένα μέτρο μπύρα…) Το μαγαζί αυτό έπαιζε περίεργα χαρούμενη μουσική. Δεν ξέρω τους ακριβείς όρους άλλα ήταν ένα συνεχόμενο mix απο χορευτικές διασκευές. Ακόμα και το “Ωπα, ώπα, σ’αγαπώ κι’ ας μη σου το ‘πα” άκουσα, σε Ελληνική και τουρκική έκδοση. Τα περισσότερα τραγούδια ήταν στα γερμανικά απο την άλλη. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός οτι ο μπάρμαν με κοιτούσε λίγο περίεργα και οτι το μαγαζί είχε μόνο ανδροπαρέες με έκανε να υποψιάζομαι οτι μπούκαρα σε gay bar. Τέλος πάντων
  3. Μια πιο traditional pub μέσα στην τουριστική περιοχή, στην οποία βρήκα μια παρέα απο 14-16χρονα να καπνίζουν και να πίνουν μπύρες (αλήθεια πια είναι η νόμιμη ηλικία για αλκοόλ στην Γερμανία;). Σε κάποια φάση αποφάσισαν οτι είμουν ενδιαφέρον και προσπάθησαν να μου μιλήσουν…Γερμανικά. Δεν δούλεψε ιδιαίτερα καλά. Το ίδιο αποτέλεσμα είχε και η Ουκρανέζα που καθόταν με τον άντρα της δίπλά μου.
  4. Ένα καθεδρικό ναό.

Έυτυχως, δόξα το Google, ανακάλυψα μερικά μέρη τα οποία είναι πιο κοντά στα γούστα μου, και σήμερα λέω να κάνω μια εξόρμηση στην “Σπηλιά” η οποία υποτίθεται παίζει metal-ιές και αύριο θα επισκευθώ ένα πιο alternative-gothic μέρος, εν ονόματι, “The Final Destination”

Κόσμο δεν γνωρίσα ακόμα, εκτώς απο τους συνάδελφους μου και τους Έλληνες στο Mephisto, διότι δεν μιλάω γρι γερμανικά. Τα αγγλικά δεν είναι ιδιαίτερα διάσημα απ’οτι έχω καταλάβει και η γνωριμίες καταντάνε λίγο αποτυχία σαν αποτέλεσμα. Γερμανικά δεν προβλέπεται να μαθαίνω (Τζαμπέ that is) μέχρι να τελειώσει αυτή η σαιζόν μαθημάτων, δεν ξέρω πότε θα είναι αυτό.

Αυτά για την ώρα.

Βαρέθηκα.

Last night

So this is it. My last night in London has arrived. Tomorrow at 2pm I will be flying to Frankfurt.

All in all, it’s been interesting. I’ve met quite a few people and I found the crowds that I like to hang out with to be much more friendly than the relative in Greece. People tell me that Germans are much more cold and hostile but I think I’m going to reserve judgment until I get to see things for myself.

My experience here has been a mix of good and bad. In the end I’m just happy to have found a job but sorry that I have to, once again, leave everything behind.

JobSearch Statistics

Time I’ve been in London: Approximately 5 Months

Number of Job search sites registered at: 12

CV versions: 4

Number of applications sent: A few hundred.

Number of times my CV has been looked at by agents: about 700

Number of agents called me to talk to me about a job opportunity: At least 30

Number of Interviews: 6 (9 including the second and thirds for the same company)
Number of job offers: 1

Location of New Job: Frankfurt, Germany (!)

Number of agents contacting me after looking at my CV: Less than 1 in 20

Job Description: 1st Line Support

Conclusion 1: Agents lie. A lot. When they tell call you for a job, being all excited and shit, 50% of the time, they won’t ever call you or email you back as they said they would.

Conclusion 2: Most of the time, when you send your CV to job vacancies advertised, it doesn’t even get looked at by anyone. Most of the times I called the Agency to confirm that they got and saw my CV, they never had.

Conclusion 3: Cover Letters don’t do jack shit. I used to send Custom Cover letter all the time when I started looking. Later I tended to copy-paste a bit more. In the end I didn’t even bother changing the default one. I had the most success when I used the Jobserve site, which incidentally does not have even have an option for a Cover Letter.

Conclusion 4: Don’t even bother to send CV to Google.

Final Outcome: I’m tired of searching…

I have been pissed by a black cat

“Konstantine I have some really bad news”

This is how my Agent for ECB opened the conversation last Thursday when he called me to tell me what progress we had.

“Oh no” – Is what is thought, with “no” echoing in my head.

To make a long story short, what my agent told me, is that they changed their mind and decided not to hire me after all at ECB. I was dumbstruck…at least until desperation set in.

I felt like the earth opened up and swallowed my hopes.

“How? Why?” – I asked, choking back some tears.

“I don’t know, but Melva (The intermediate between agency and ECB) is very angry and is going to a meeting to find out what happened.”

At this point, I couldn’t really say anything. I was just incredibly sad.

My agent continued – “I’m truly sorry Konstantine, I will try and find you another job…” but I was too gone to really carry a conversation.

“How can a company as big as ECB do this?” – I kept thinking to myself.
I’ve truly never heard before of an employer “changing his mind” about a job offer after he made it. It just seemed incredibly irresponsible and I was determined to get to the bottom of it.

After letting my sister and cousin know, I couldn’t really gather the courage to go job hunting for that day. Having the single break I had these five months so cruelly shattered, dissipated any enthusiasm I would be able to gather for job search. I left it for the other day, although It’s frankly something that I cannot afford to set aside.
Since I didn’t get the job afterall, I now need to pay rent and I don’t have a job.

An unforeseen consequence of all this is that I lost two jobs that could sustain me. The day my agent told me I got the ECB job, two people called me for bar work and I turned them down because I thought that a) I wouldn’t need it. b) I would be leaving soon and there was no reason to leave them hanging.
How was I supposed to know.

That day, I did manage to sent a (pretty dramatic) mail to Melva to ask what happened but I never received a reply. I left things as they were for the time and attempted to call her Monday afternoon. What she told me was unbelievable.

They never did accept me. All they told the agent is that I had things looked very good and that they were waiting for the final result. Why my agent decided to tell me that I got the position is anyone’s guess.
Furthermore, when I contacted him 5 days later to ask what was happening, he would tell me that “my position has not been compromised” and that “I should not worry”.

Now how can that be, when they never even said yes in the first place?
Funny thing is that I had a gut feeling that something was going to go awry (and so did my sister) but…hell…damn the optimist in me.
Anyway, Melva did not know why they decided not to hire me after all and they do not need to disclose the reason, but deep down, for some reason, I have the feeling that it’s because they read my last entry and did it to punish me for jumping to conlcusions.

sigh

So, here I am. Still at London and not going anywhere. My big break came and spat me in the eye for being so damn happy about it.

Great.

Wo0oOhooo

AAAAaaaaaAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
I found a job.

FINALLY!

After many months of searching and many more weeks of waiting, I finally was accepted in a position, and what a position it is!

I find it kinda strange how I left Greece and came to London to find a Job and I will end up in Frankfurt… eh

Finally a weight has been lifted off my shoulders. No need to try and find a whatever job just to be able to afford the rent (which in retrospect, after visiting today a friend who is paying much less than me for a room not much smaller, I realize was a bad choice). Fortunately I was saved the experience of having to become a bar tender at a gay bar (and concert hall, but I believe the first fact is more important)

So European Central Bank, here I come!

Rejection

I just don’t get, am I just so unlucky or what?

First [tag]Interview[/tag]: Good impression

Second Interview: Good impression, great vibe and some unexpected compliments

Final result: The other candidate get the job.

Total times this has happened until now: 2

I mean, WTF!

Do I always end up running against a person that is just a bit better than me or what?

I am truly and utterly disappointed by my (non)success rate… I am just hoping for some good news after this week is through.