Μιλιταριστής Χριστιανός

Ό,τι νάναι. Αυτή τη Παρασκευή έτυχε να βγω για μερικές μπύρες με ένα γείτονα από το κτίριο μου.Γνωριστήκαμε επεισοδιακά (Πήγε να με δείρει) αλλά τελικά καταντήσαμε να τα πίνουμε μαζί.

Φαίνεται καλό παλίκάρι, λίγο πιο μπεκρής απ’ότι θα ήθελα – αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα – μεταλλάς, μακρυμάλλης και παρτάκιας. Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα και σύντομα ανακάλυψα οτι έχει μερικές πολύ περίεργες ιδέες.

Αρχικά η συζήτηση κόλλησε στο εαν θα επέτρεπες σε ένα καλό σου φίλο να κάνει σχέση με την αδελφή σου. Κυρίως μιλούσαμε θεωρητικά, μιας και αυτός δεν έχει αδελφή, αλλά φάνηκε καθαρά οτι διαφωνούσαμε ριζικά. Αυτός πιστεύει οτι η αδελφή είναι κάτι ιερό και οι φίλοι δεν θα πρέπει να την αγγίζουν, κάτι το οποίο δεν συμμερίζομαι. Ο μόνος λόγος για να έχεις μια τέτοια προκατάληψη για τους φίλους σου, είναι εαν αυτοί οι φίλοι είναι ψιλο-χοντρό-καθαρματάκια με της γυναίκες (κοινώς φέρονται γουρουνοειδώς). Εαν το κοινό σημείο συζήτησης με τους φίλους σου είναι το να γελάς με το πόσες πουτάνες γαμήσατε παρέα και το πως απέφυγες την γκομενά σου για να γαμήσεις την φίλη της κλπ, ε είναι λογικό να μην θέλεις ένα ανάλογο άτομο να κάνει τα ίδια στην αδελφή σου – Άσχετα με πόσο υποκριτική είναι η όλη άποψη.
Απο την άλλη, ο τρόπος που το βλέπω εγω είναι οτι εφόσον οι φίλοι σου είναι καλοί χαρακτήρες, δεν υπάρχει λόγος να μην θέλεις να ασχοληθούν με την αδελφή σου. Ακόμα καλύτερα μάλιστα, μιας και θα ξέρεις ότι αξίζουν από πρώτο χέρι. Ακόμα και να μην δουλέψει μια τέτοια σχέση, θα ξέρεις οτι δεν θα φερθούν σαν μαλάκες αλλά αντιθέτως, είναι πολύ πιθανόν να παραμέινουν φίλοι όταν χωρίσουν.

Όχι όμως. Αυτός επέμενε οτί είναι απλά η ηθική που έχει συνηθίσει στην Κροατία. Μια ηθική που, παραδόξως, είναι πολύ όμοια με την Ελληνική και την οποία, επίσης παραδόξως, δεν ασπάζομαι. Το να ακολουθείς μια ηθική του στυλ “Μου γαμάς την αδελφή και σε γαμάω στο ξύλο” χωρίς να έχεις μια βάση είναι απλά κλειστόμυαλο και προέρχεται/δείχνει μεγαλύτερα κολλήματα.

Η όλη συζήτηση μου θύμησε όταν ο καλύτερος μου φίλος έτυχε να κάνει κάνει το “τέρας με τα δύο κεφάλια” με την δικιά μου αδελφή. Ο κακομοίρης, έχοντας έχει συνηθίσει στην Ελληνική νοοτροπία, είχε τρομοκρατηθεί για τις συνέπειες, ακόμα και όταν δεν είχε κάνει τίποτα κακό (Είναι δύσκολο να αντισταθείς στην αδελφή μου) και την είχε βάλει να ορκιστεί να μην μου πει τίποτα.
Άσχετα οτι το ανακάλυψα μόνος μου (Α ρε αδέλφι πότε θα μάθεις να μην αφήνεις ανοιχτά ημερολόγια εδω και εκεί;) αλλά και η ίδια η αδελφή μου δεν μπόρεσε να μου το κρύψει. Προσπάθησε να μου το φέρει πλαγίως πλαγίως (“Αν σου πώ κάτι ορκίσου να μην θυμώσεις” κλπ) γιατι δεν ήξερε πως θα το έπαιρνα. Ξαφνιάστηκε λίγο όταν άρχισα να γελάω και να την συγχαίρω για την καλή επιλογή της 🙂
Ο κολλητός είχε ακόμα πιο κομικοτραγική αντίδραση όταν αποφάσισα να τον ψήσω λιγάκι:

(Απο το τηλέφωνο)

“Έλα ρε κάθαρμα.” του λέω
“Έλα ρε.”
“Τι κάνεις; Καλά;”
“Μια χαρά, εσύ;”
“Καλά. Λοιπόν, μήπως πρέπει να μου πεις κάτι;”
“Τι δηλαδη;”
“Έλα τώρα, μην κάνεις οτι δεν ξέρεις.”
“Τι ρε μαλάκα, δεν καταλαβαίνω.”
“Άσε ρε τα ψώφια. Τα ξέρω όλα!”
“Τι; Τι ξέρεις δηλαδή”
“Τυρί! Ξέρω ρε τι έκανες!”
“…”
“Και τώρα πρέπει να την παντρευτείς!”
“…”
“…”
“…”
“Ρε! Είσαι ακόμα εδώ;”
“…”
“Έλα ξεκόλα, πλάκα σου έκανα. Δεν υπάρχει πρόβλημα”
“Ρε μαλακά…συγνώμη ρε συ, δεν το έκανα επίτηδες. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί”
“Δεν πειράζει ρε σου λέω…”

κλπ. Μετά απο πολλά παρακάλια και συγνώμες, κατάφερα να του εξηγήσω οτι δεν με πειράζει καθόλου και στην τελική δεν μου πέφτει λόγος για τις επιλογές της αδελφής μου.

Πραγματικά, στην τελική, εαν η αδελφή σου δεν είναι κανένα καθυστερημένο, από που και ως που πρέπει εσυ να βάλεις φρένο. Εαν τώρα ξέρεις οτι οι φίλοι σου είναι γουρουνοειδής καθαρματάκια, γιατί στο διάολο είναι ακόμα φίλοι σου; Μήπως πρέπει να ξαναεξετάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Η κλασσική παροιμία “Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιός είσαι” δεν είναι τυχαία.

Τέλος πάντων, πίσω στο αρχικό μου θέμα.
Τα κολλήματα της νέας μου γνωριμίας λοιπόν, δεν άργησαν να έρθουν στο προσκήνιο.

Σε μια φάση, πρόσεξα οτι έκανε τον σταυρό του (όταν το δευτερο εστιατόριο που επισκευτήκαμε είχε κλείσει την κουζίνα του στις 11μμ). Μου φάνηκε περίεργο διότι μετά από αυτά που μου είχε πει για τον τρόπο ζωής του, μόνο για Χριστιανό δεν τον έκανα. Με περιέργεια τον ρώτησα εαν είναι.

“Χριστιανός Μιλιταριστής” μου είπε

Τι είναι αυτό; Με λίγα λόγια, Ναζί (ναι, το παραδέχτηκε στο τέλος). Θέλει να εξαφανήσει όλους τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους για εκδίκηση. Επειδή κάποιοι Μουσουλμάνοι σκοτώσαν κάποιους χριστιανούς, πιστεύει οτι πρέπει να κάνει το ίδιο εναντίων τους. Και μάλιστα να το κάνει πρώτος (ίσως για να μείνουν μονο οι επίλεκτοι). Επίσης πρώτο πρώτο θέλει να καθαρίσει τον Πάπα γιατί δεν βοηθάει τα παιδάκια στην Αφρική.

Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω να ξανασκεφτεί τις απόψεις του. Δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτεί οτι δεν είναι όλα τα άτομα της ίδιας θρησκείας το ίδιο, ή οτι όταν τελειώσουν οι εξωτερικοί εχθροί θα υπάρχουν πάντα δόγματα και αιρέσεις. Αντίθετα, όσο προσπαθουσα να του μιλήσω, τόσο περισσότερο εκνευριζόταν διότι δεν μπορούσε να συντηρήσει τις απόψεις του. Στο τέλος είχε καταντήσει να μου λέει οτι εαν δεν συμφωνώ μαζί του μπορώ να φύγω (θα μου πλήρωνε και το ταξί) και αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει άποψη.

“Μα αυτό είναι δογματικό” του λέω “Δεν μπορώ να πιστέψω οτι πραγματικά δεν θα αλλάξεις άποψη ότι αντίθεση και να σου φέρω”
“Ναι” μου απαντάει “Έχω δόγμα. Είμαι Ναζιστής” 😮

Ομολογώ οτι είμουν περισσότερο ξαφνιασμένος παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν περίμενα οτί θα γνώριζα στην ζωή μου ναζιστή, αλα η ζωή μου την έφερε μπαμπέσικα. Η μαλακία είναι οτί τον είχα συμπαθήσει ήδη μέχρι εκείνη την στιγμή οπότε μου ήταν πολύ δύσκολο να σηκωθώ και να φύγω. Όταν τον ρώτησα τι θα έκανε εαν του έλεγα οτι είμουν Εβραίος σιώπησε επικύνδυνα…σε σημείο που άρχισα να φοβάμαι μην μου ορμήξει. Τον καθυσήχασα όταν του είπα ότι είμαι αγνωστικιστής αλλά και πάλι…

Τώρα δεν ξέρω εαν πρέπει να τον κάνω παρέα. Πιστεύω οτι είναι περισσότερο μπερδεμένος παρά σοβαρός με αυτά που λέει. Απλά έχει τραβήξει λίγο περισσότερη προπαγάνδα απ’ότι είναι υγιηνό.
Δεν είμαι σίγουρος εαν θα πρέπει να συνεχίσω να τον κάνω παρέα – με την ελπίδα οτί σιγά σιγά μπορεί να πάρει καμία διαφορετική ιδέα από ‘μένα – ή να τον αποφύγω/σνομπάρω για τις καφρο-ιδέες του.
Μιλιταριστής Χριστιανός λοιπόν, μια άλλη έκφραση για το Ναζιστής. Λογικό.

Coincidences

So, back to [tagLondon[/tag] for the weekend. The reason for this was to pick up the rest of my stuff that I left here when I left (consisting of a few clothes and whatever is left of my CD/DVD collection). I could have just send it with courrier but that would cost approximately the same amount of money as me coming here so…here I am.

It’s amazing the amount of coincidences that happened with this trip. First, I came yesterday and I decided to call up a girl I met a week before I left for Frankfurt. It turns out that she is leaving London for vacation this weekend as well. In all the weeks she could pick, it was this one.
Well, at least I managed to see her for a few hours before she left (she flew at 4am). It was a good thing that I didn’t come yesterday.

Another coincidence is that a guy I met from our common firestaff interest (in the Electric Ballroom no less) is having a birthday. Not only that, but he decided to give me a call today, after 3 months of no contact at all (!). I’m not complaining at all however, this is the perfect occasion for my night out. And I’ll get a chance to meet that perpetual whiner, Alex 😛

Now, if Nancy and Dan decide to visit London on Saturday, I’ll be amazingly surprised 🙂

The funny thing is that I didn’t even choose this date myself. It was all because my cousing could only let me stay here this week, when his gf is on vacation.

Forgotten

Το πόσο με έχουν ξεχάσει οι περισσότεροι φίλοι όσο είμαι στο εξωτερικό δεν το περίμενα. Ζήτημα είναι εαν 6 άτομα μου έχουν στείλει ένα απλό μήνυμα.
Είναι λίγο απογοήτευση η όλη υπόθεση, ειδικά όταν στέλνω εγώ ένα μήνυμα και ούτε απάντηση δεν λαμβάνω.

Πάρε τώρα την κοπέλα με την οποία είχα μια σύντομη σχέση πριν φύγω απο την Ελλάδα. Αυτή η κοπέλα το ήξερε οτι φεύγω απο την πρώτη μέρα που την γνωρισα (για να μην λέει κανεις οτι την κοροϊδεψα) και όταν έφυγα είχαμε ακόμα πολύ καλή σχέση. Εκτώς απο μια φορα που την πήρα τηλέφωνο μετά από ένα μήνα αφότου έφυγα…τίποτα. Ούτε ένα μήνυμα, ούτε μια απάντηση στα δικά μου μηνύματα, τηλεφώνημα ούτε για αστείο και καμία απάντηση όταν πήρα εγώ τηλέφωνο. Αυτό είναι το extreme παράδειγμα φυσικά, αλλά με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο.

Πικραίνομαι όταν άτομα, τα οποία δεν περιμένω να μου κρατάνε κάποια κακία, με αποφεύγουν. Με χαλάει όταν “φίλοι” δεν κάνουν τον κόπο να στείλουν ένα μήνυμα για να δουν τι κάνω. Για εμένα είναι φύσης αδύνατο να τους τηλέφωνήσω όλους, ή τούλαχιστον ήταν μέχρι τώρα με τους λιγοστούς οικονομικούς μου πόρους.

Τώρα που μπορώ, δεν ξέρω εαν θέλω…
Όπως μου εξηγεί και ένα παλικάρι που έχω γνωρίσει, στο εξωτερικό καταλαβαίνεις ποιοί είναι πραγματικοί φίλοι.
Όποιους περίμενε να επικοινωνήσουν στην ονομαστική του γιορτή, τον αγνόησαν και αυτοί που δεν περίμενε τον θυμήθηκαν.

Φρανκφούρτη λοιπόν

Εδώ είμαστε, μετά απο μια εβδομάδα αφότου έφυγα απο το Λονδίνο, επιτέλους έχω την ευκαιρία να ανανεώσω το ιστολόγιο μου, και αυτή τη φορά και στα Ελληνικά. Ναι, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο καινούργιο μου γραφείο στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (23ος όροφος στον Eurotower) και εκμεταλέυομαι λίγη ώρα αφότου σχόλασα για να σερφάρω, μιας και στο ξενοδοχείο που μένω δεν διαθέτω internet ή υπολογιστή που να μπορεί να το χρησιμοποιήσει.

Αρχικές εντυπώσεις απο την πόλη δεν είναι άσχημες. Η συγκοινωνία είναι πολύ καλή μιας και διαθέτει εκτεταμένο “Μετρό” και έχει μικρότερο μέγεθος απο την Θεσσαλονίκη. Τελικό αποτέλεσμα είναι οτι για να πάω οπουδήποτε χρειάζομαι το πολύ 30 λεπτά και για να φτάσω στην δουλειά χρειάζομαι 15 λεπτά, και αυτό κυρίως διότι πρέπει να περπατήσω 10 λεπτά μέχρι την στάση.

Απο διασκέδαση δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πολλά αλλα το επιδιώκω. Το πρώτο Σ/Κ που είμουν εδώ ανακάλυψα ένα μπαράκι (που μου πρότεινε ο υπάλληλος απο το μονάδικο μαγαζί με επιτραπέζια εδω γύρω) εν ονόματι Mephisto, στο οποίο πρώτο ξάφνιασμα είναι οτι ο Μπάρμαν είναι Έλλην και δεύτερο οτι το ίδιο ισχύει και για τον Ιδιοκτήτη. Αυτό θα πεί σύμπτωση.
Τα υπόλοιπα μέρη που εξερέυνησα ήταν:

  1. Μία Ιρλανδική pub που την δουλεύει ένας…Καναδός, ο οποίος μου έθεσε πολύ καθαρά οτι ο Καναδάς δεν βρίσκεται στην Αμερική αλλα “Στο βόρειο ημισφαίριο της Αμερικανικής ηπείρου”.
  2. Ένα μπαράκι που είχε την προσφορά των .99 cents η οποία ανακάλυψα δεν σήμαινε οτι πουλούσε τα πάντα στα .99 cents αλλα οτι όλα τα ποτά τελείωναν σε .99 cents. Σαν αποτέλεσμα το μενού είχε τιμές σαν 4.99 και 9.99 (το τελευταίο, για ένα μέτρο μπύρα…) Το μαγαζί αυτό έπαιζε περίεργα χαρούμενη μουσική. Δεν ξέρω τους ακριβείς όρους άλλα ήταν ένα συνεχόμενο mix απο χορευτικές διασκευές. Ακόμα και το “Ωπα, ώπα, σ’αγαπώ κι’ ας μη σου το ‘πα” άκουσα, σε Ελληνική και τουρκική έκδοση. Τα περισσότερα τραγούδια ήταν στα γερμανικά απο την άλλη. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός οτι ο μπάρμαν με κοιτούσε λίγο περίεργα και οτι το μαγαζί είχε μόνο ανδροπαρέες με έκανε να υποψιάζομαι οτι μπούκαρα σε gay bar. Τέλος πάντων
  3. Μια πιο traditional pub μέσα στην τουριστική περιοχή, στην οποία βρήκα μια παρέα απο 14-16χρονα να καπνίζουν και να πίνουν μπύρες (αλήθεια πια είναι η νόμιμη ηλικία για αλκοόλ στην Γερμανία;). Σε κάποια φάση αποφάσισαν οτι είμουν ενδιαφέρον και προσπάθησαν να μου μιλήσουν…Γερμανικά. Δεν δούλεψε ιδιαίτερα καλά. Το ίδιο αποτέλεσμα είχε και η Ουκρανέζα που καθόταν με τον άντρα της δίπλά μου.
  4. Ένα καθεδρικό ναό.

Έυτυχως, δόξα το Google, ανακάλυψα μερικά μέρη τα οποία είναι πιο κοντά στα γούστα μου, και σήμερα λέω να κάνω μια εξόρμηση στην “Σπηλιά” η οποία υποτίθεται παίζει metal-ιές και αύριο θα επισκευθώ ένα πιο alternative-gothic μέρος, εν ονόματι, “The Final Destination”

Κόσμο δεν γνωρίσα ακόμα, εκτώς απο τους συνάδελφους μου και τους Έλληνες στο Mephisto, διότι δεν μιλάω γρι γερμανικά. Τα αγγλικά δεν είναι ιδιαίτερα διάσημα απ’οτι έχω καταλάβει και η γνωριμίες καταντάνε λίγο αποτυχία σαν αποτέλεσμα. Γερμανικά δεν προβλέπεται να μαθαίνω (Τζαμπέ that is) μέχρι να τελειώσει αυτή η σαιζόν μαθημάτων, δεν ξέρω πότε θα είναι αυτό.

Αυτά για την ώρα.

Βαρέθηκα.

Γνωριμίες

Συνέχεια είτε γνωρίζω άτομα στα πιο άκυρα μέρη ή άκυρα άτομα σε κοινά μέρη.

Σήμερα, καθώς γύρναγα στο σταθμό μετά την δουλειά, με σταμάτησε μια κοπέλα για να μου μιλήσει για δωρεές προς τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Όταν της εξήγησα οτι είμαι μπατιράκι ποιάσαμε την κουβέντα. Στο τέλος ανταλλάξαμε τηλέφωνα & η-μέιλ ωστε να μην χαθούμε.

Τις προάλλες είχα γνωρίσει ένα τυπά καθώς γυρνούσα με το νυχτερινό λεωφορείο. Αρχικά μου είχε ζητήσει χρήματα για να συμπληρώσει το εισιτήριο και αφότου το έφαγε τα κέρματα τον υποστήριξα στον οδηγο για το γεγονός. Αρχή της γνωριμίας ήταν το όνομα του, Ash, το οποίο μου έφερο στο μυαλό Evil Dead, το οποίο φυσικά και ήξερε.

Στην Pub χθές έποιασα την κουβέντα με ένα μεσήλικα με μπλέ μαλιά και piercing ο οποίος είναι απο τους παλιούς του post-rock ο οποίος μου έδωσε συμβουλές για καλά club (ή μαλλον “κακά” club 🙂 ) στο Λονδίνο.

Πλάκα έχει.

Κουλτούρα

Finally γνώρισα μερικά άτομα απο εδώ πέρα. Mετά απο 3 εβδομάδες μεν αλλά επιτέλους δε.

Είναι πολύ καλό αίσθημα όταν εκεί που δεν ξέρεις πως να πλησιάσεις τον κόσμο, όταν κάνεις δεν σε κοιτάει καν, έρχεται απο το πουθενά ένα παληκαράκι και σου ποιάνει την κουβέντα. Έτσι γιατί σε είδε να κάθεσαι μόνος σου.

Έτσι έγινε και σε μένα, και γνώρισα 4 ατομάκια. Πολύ το χάρηκα.

Στο τέλος τους μάθαινα Ελληνικές βρισιές. Σήμερα το μάθημα είχε το “Άι Γαμήσου “ (Fuck off), “Γαμω το κέρατο μου” (Fuck my horn), “Θα μου κλασεις τ’αρχιδια” (You’ll fart my testicles) και φυσικά το “Μαλάκα” (Wanker) και όλα αυτά μαζί με την εξήγηση για το πότε και πώς είναι η σωστή χρηση.

Έτσι για να ανταλλάζουμε κουλτούρα

Final Salonica Pics

Επιτέλους μετέφερα τις φωτογραφίες που τράβηξα απο την Θεσσαλονίκη λίγες μέρες πριν φύγω, στο site. Δυστυχώς οι νυχτερινές είναι εντελώς GTP λόγω τις άθλιας μηχανής μιας χρήσης που χρησιμοποίησα.

Λοιπόν αρχικά τα τοπία. Πανε απο επάνω να δεις χαρακτηρισμό αμα θες
Η Καμάρα. Το πιο κλασσικό σημείο για συναντήσεις στην Θεσσαλονίκη

Η Δημητρίου Γούναρη. Ακριβώς κάτω απο την καμάρα

Τα ερείπια δίπλα στην Δημ. Γούναρη. Κλασσικό μέρος για αναρχίκους, πρεζάκηδες και γενικές κραιπάλες

To Μπολιβάρ είναι κλασσικό metal γκαϊφέ στο κέντρο της Θεσσαλονίκη. Αυτοί που το έχουν δεν έχουν ιδέα απο την μουσική όμως

Το διαχρονικό είναι ακόμα ένα στέκι μου (Τα υπόλοιπα βγήκαν πολύ μαύρα γμτ). Κάποτε έπαιζε ροκιές. Τώρα ότι νά'ναι και καμία φορά και ροκ.

Και τώρα φωτογραφίες με την ασχημόφατσα μου μέσα.

Πίνοντας μια μπύρα σε ένα σχετικά μεγάλο ποτήρι στην Ολύμπου

Εγώ μαζί με το αδέλφι μου. Ναι, το ξέρω οτι μοιάζουμε

Και τέλος, η φωτογραφία που πήρα απο την μάζωξη που οργάνωσα στο Αρκ (Όπου “Οργάνωσα” = “Θα πάω Αρκ στις 11 όποιος θέλει να με δει πριν φύγω ας έρθει” ). Πραγματικά χάρηκα πολύ που ήρθαν όσοι ήρθαν.

The great goodbye

Απο αριστερά προς τα δεξιά: Νίκη (Μη! όχι άλλες κατάρες), Αδέλφι, Ειρήνη, Αδελφή της Λήδας (Πάλι ξέχασα το όνομα σου, sorry – edit: Φρίδα;), Πάνος (Που’σαι ρε πίθηκα φίλε!), Λήδα (Shall we dance?), Φίλιππος (Folk Metal ρε!), Χρύσα (Μια πορτοκαλάδα, σε ψηλό ποτήρι παρακαλώ), Μανωλιός (Θα το βάλω, θα το βάλω), Αχμ! Αντρέας, Χριστιάνα, Πωσελένε (Sorry, sorry – Μπροστά), Αγγελική (Φιλιά Πίσω), Δώρα (παλιο-ποζερο-grouppie), Κωστής (Είσαι Gay), Ελένη, Κώστας (Που είναι οι ψηφιακές ρε;) και κάπου στο βάθος, κρυμμένη στις σκιές η Έλενα (Θα σου αγοράσω Βρετανικό καταπέλτη για να ρίχνεις Πύργους).
Θα μου λείψετε παιδιά…

Cheers [tag]Salonica[/tag]!

Second Interview

Δεύτερη συνέντευξη στην SEGA λοιπόν. Τελικά το ραντεβού κανονίστηκε για Τρίτη διότι οι Άγγλοι είχαν Πάσχα την Δευτέρα. Ο Παύλος διάβαζε υποτίθεται hardcore οπότε δεν έλεγε ιδιαίτερα να πάω σπίτι του. Ευτυχώς ο Κώστας ο Μελάς δεν είχε πρόβλημα να με φιλοξενήσει για 3 βράδια οπότε το κανόνισα έτσι.

Αυτή τη φορά ευτυχώς το εισιτήριο ήταν φθηνότερο κατά 120 έουρο, αλλά αυτό δεν το έκανε ιδιαίτερα οικονομικό πάλι. Τώρα θα έφευγα Σάββατο πρωί στις 7 η ώρα και μετά θα γύρναγα την Τετάρτη στις 7 (όπως την προηγούμενη φορά δηλαδή, Λονδίνο-Αθήνα-Θεσσαλονίκη).
Επειδή σαν κλασσικός κραιπαλάς δεν ήθελα να χάσω και το βράδυ της Παρασκευής στην αγκαλιά του Μορφέα, κανόνισα με την Φωτεινή και βγήκαμε για μπύρες στο Cult. Εκεί η σερβιτόρα μου έδωσε κάποια hints αλλά τελικά μαλακιζόταν και όταν της την έπεσα μέσα στην τουαλέτα μου έκανε την πάπια, ότι και καλά έχει σχέση. Αρχίδια δηλαδή. Εγώ πιστεύω ότι κώλωσε. Μου έλεγε και η άλλη για το δράμα της με τον τυπά που γουστάρει αλλά δεν κάνει καν τον κόπο να του το δείξει ξεκάθαρα και ξενέρωνα.

Τεσπα, η Ηρώ η οποία ήταν να έρθει σε μισή ώρα τελικά ήρθε σε τρεις και πήγε κατευθείαν Dizzy όταν δεν μας βρήκε στο Cult. Η Φωτεινή την έκανε γιατί ήταν κουρασμένη και εγώ πήρα την Ηρώ και πήγαμε για disco στο 8Ball. Εκεί έκατσα μέχρι τις 5:20 και μετά την έκανα καρφωτός για το αεροδρόμιο μιας και είχα πάρει την τσάντα μου μαζί. Απογοήτευση μέσα στο 8Ball όμως. Όχι μόνο έμαθα ότι έχασα την Ειρήνη για λίγο, αλλά η Άννα (η ψηλή μικρούλα) έκανε την πάπια επίσης. Μόνο η Άννα η κοντή-μεγάλη ήταν πιο φιλική αλλά αυτή πάντα έτσι είναι. Με αυτήν έπεσε ένα σεβαστό χούφτωμα και στο τέλος με είχε αγκαλιάσει λες και περίμενε να την φιλήσω αλλά δεν έκανα καν τον κόπο. Μια χυλόπιτα είναι αρκετή.

Αγγλία έφτασα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και μετά από συνεννόηση με τον Κώστα έφθασα στον σταθμό κοντά στο σπίτι του και ήρθε να με πάρει.
Η Μαρία φυσικά το παράκανε με την περιγραφή της. Δεν ήταν τίποτα απίστευτο το δωμάτιο αλλά εάν ήταν ένα πράγμα, αυτό ήταν “γαμιστρώνας”. Το κόκκινο νέον γύρω-γύρω στο πάτωμα ήταν όλα τα λεφτά το βράδυ. Σύμφωνα με την περιγραφή του Κώστα:

“Το ανάβεις και η γκόμενα ανοίγει τα πόδια σε χρόνο DT”.

Η Μαλακία είναι ότι δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος (sleeping bag/πετσέτες) οπότε αναγκάστηκα να δανειστώ μια πετσέτα από τον Κώστα καθώς και ένα στρώμα θαλάσσης για να κοιμηθώ. Γενικά δεν φάνηκε να τον ενοχλώ πολύ με την παρουσία μου. Αν μη τι άλλο, πιστεύω ότι κάναμε καλή παρέα.

Την πρώτη νύχτα, το Σάββατο δηλαδή, ο Κώστας είχε κανονίσει να πάει σε ένα super event σε κάποια night club που το κάνανε μαζί. Μη έχοντας άλλη επιλογή (εκτός από το να κάτσω σπίτι να διαβάζω Νίτσε δηλαδή) πήγα μαζί του. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να μου βρει κει εμένα εισιτήριο από το Internet οπότε έπρεπε να κάτσω στην ουρά για να μπω. Παρ’ολ’αυτά μπήκα μόλις 10 λεπτά μετά από αυτόν και μετά από ένα ξέφρενο ψάξιμο τελικά συναντηθήκαμε (μπήκαμε από εντελώς αντίθετες πόρτες). Εγώ πλήρωσα και 3,5 λίρες λιγότερο, χο-χο!

Μέσα, όπως ήταν αναμενόμενο, γινόταν πα-νι-κός. Είχε μερικές χιλιάδες άτομα στριμωγμένα και από ορισμένα choke-points σου έβγαινε η πίστη για να περάσεις.
Tο μέρος είχε τρεις σκηνές. Μια ήταν με trance-dance και οι άλλες 2 ήταν με live από dance-trance και ότι άλλη μαλακία παίζανε εκεί.
Γενικά είχε πολλές ωραίες κοπέλες αλλά με την προφορά μου ήταν δύσκολο να συνεννοηθώ. Όταν προσπάθησα η άλλη αναγκαζόταν να μου επαναλαμβάνεται 3 φορές κάθε φορά, κάτι που σκότωνε το όλο θέμα. Σημεία αναφοράς ήταν στην πρώτη σκηνή οπού ήταν τόσο ασφυκτικά που νόμιζες ότι ήσουν σε heavy metal συναυλία. Πολύ σπρώξιμο ρε παιδί μου. Στην δεύτερη σκηνή, έπαιζε κάτι alternative-industrial πραγματάκια αλλά το αστείο είναι όταν βγήκε μια γκόμενα στην σκηνή με κάτι δικά της. Ο χώρος κυριολεκτικά άδειασε. Πολύ ξενέρωμα. Τέλος στο bar/chill out σημείο εκεί που καθόμουν, σε μια φάση έφυγε ο διπλανός μου και έβαλε τα γυμνά της πόδια μια τύπισσα. Πειραχτήκαμε λίγο και μετά σηκώθηκε και μου πρότεινε ένα μπουκάλι νερού με ένα θολωμένο νερό μέσα

‘Do you want some’ μου είπε
‘Yeah, why not’
‘Ok, but just a little alright’

Το παίρνω και το μυρίζω
‘What is it? Some kind of alcohol?’
‘MDMA’
‘What’s MDMA?’

Παίρνοντας πίσω το μπουκάλι και σφραγίζοντάς το χωρίς να πιω τελικά ‘Where are you from?’
‘Greece’
‘Ah…Ecstacy’
‘Ooooh’

και αυτό ήταν το τέλος της συζήτησης. Ένοιωσα λίγο dork που δεν κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ναρκωτικό αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα που δεν δοκίμασα στο χύμα.
Τελικά γυρίσαμε, αφότου έκανε ο Κώστας σκληρά παζάρια με τους “μαύρους” ταξιτζήδες, πληρώνοντας 20 λίρες και ξεράθηκα στον ύπνο.

Την επόμενη μέρα είχε τρελή έξοδο σε pub. Αρχικά συναντηθήκαμε κατά τις 13:30 κοντά στο Cutty Shark με ένα φίλο του Κώστα, τον Mat και αρχίσαμε να λέμε διάφορα. Η πλάκα είχε ότι δεν έλεγαν να μας αφήσουν ήσυχους στο τραπέζι.

Αρχικά έρχονται δυο κυρίες και ρωτάνε:

Hello, may the two of us sit at the other edge of the table?’
‘No problem at all’ απαντάει ο Mat.

Ε με το που έδωσε το OK κάνουν νόημα οι τύπισσες και τσούπ! Εμφανίζονται από το πουθενά 4 παιδιά και ένας μπαμπάς, κάθονται στο τραπέζι και αρχίζουν να κάνουν pic-nic ενώ εμείς οι τρεις έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα.

Excuse me’ Λέει ο Mat ‘I thought it was only the two of you’

Και με μία απάθεια που σκοτώνει, γυρνάει η μία από τις κυρίες μισοχαμογελόντας:

‘You were wrong.’

Και μένουμε μαλάκες….
Ευτυχώς την έκαναν μετά από λίγο αλλά δεν προβλεπόταν να μείνουμε μόνοι μας. Μετά από λίγο έσκασε μύτη μια χοντρούλα και ζήτησε να κάτσει μαζί μας. Υποτίθεται ότι περίμενε κάποιους φίλους της από το Cutty Shark. Μας έπιασε την πάρλα που λες και πρέπει να ήταν λίγο τρελή. Μας έλεγε για τα δώδεκα κοτοπουλάκια που αγόρασε και πως το ένα το έκανε δώρο και ένας φίλος της έκατσε πάνω του και το έλιωσε. Μετά, χωρίς να το ζητήσουμε έτσι, μας έδειχνε ζωγραφιές της από γυμνά μοντέλα. Μας μοίραζε σοκολατένια αυγουλάκια, χωνόταν συνέχεια προσπαθώντας να μας πιάσει την κουβέντα και γενικά είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Ευτυχώς στην έκανε και αυτή σχετικά γρήγορα.
Πάλι όμως δεν έμελλε να μείνουμε μόνοι μας σε εκείνο το καταραμένο τραπέζι, και μια παρέα ζήτησε να κάτσει. Ευτυχώς αυτοί δεν έκανα τίποτα περίεργο.
Ύστερα από αυτό ήρθε ένα άλλο παλικαράκι που δεν θυμάμαι το όνομα του και την κάναμε για άλλη pub.

Γενικά γυρίσαμε όλες τις pub της περιοχής και άρχισαν να μου ρίχνουν πολύ δούλεμα βλέποντας πόσο λίγο πίνω. Ειδικά, και εδώ πρέπει να το παραδεχτώ ότι δεν ήταν σοφή κίνηση, όταν σε μια φάση παράγγειλα κόκα-κόλα. Ε εκεί άρχισε το μεγάλο δούλεμα το οποίο δεν σταμάτησε παρά όταν χωρίσανε οι δρόμοι μας. Με δούλευαν για τα πάντα, από το γεγονός ότι δεν πίνω πολύ, ως το ότι θέλω να μάθω Φλάουτο κάποια στιγμή (Ας είναι καταραμένος ο Κώστας που το ανέφερε) και ότι άλλο μπορούσαν να βρουν. Εδώ κατάφεραν να κάνουν τυχαία άτομα γύρω στο μπαρ να με δουλεύουν. Ευτυχώς τα πήρα όλα in-good-spirit και κάναμε γενικό χαβαλέ. Τους αποκαλούσα μπάσταρδους σε κάθε ευκαιρία όμως.

Σε μια φάση πήγαμε και σε ένα μεξικάνικο όπου διαγωνιζόμασταν για το ποιο κοκτέιλ ήταν το πιο gay και αν και του Mat ήταν το χειρότερο, το τελικό πόρισμα, το οποίο έβγαλε η κοπέλα του, μια χαριτωμένη μαύρη η οποία με κοιτούσε πολύ έντονα, ήταν ότι εγώ είχα το πιο gay κοκτέιλ. αλλά που να το ξέρω ότι το Chocolate Fantasy θα είχε τόσο ηλίθιο ποτήρι και ασπριδερό χρώμα; Αδικία!
Πλάκα είχε που την πέφταμε όλοι στην χαριτωμένη σερβιτόρα, ακόμα και ο Mat ο οποίος ήταν κομμάτια σε εκείνη την φάση, μπροστά στην δικιά του. Τελικά καταφέραμε, μετά από δική μου παρέμβαση, να της πάρουμε το email το οποίο τσέπωσε ο Κώστας και “υποτίθεται” θα στείλει ΄ένα ουδέτερο μήνυμα ώστε να διαλέξει ανάμεσα σε εμένα και αυτόν.
Η Μέρα τελείωσε κατά τις 11 σε μια τελευταία pub όταν πιο ο Mat είχε γίνει γκολ και είχε να λέει ασυναρτησίες (Συγκεκριμένα είχε κολλήσει να με ρωτάει εάν είμαι μάγος και εάν μπορώ να κάνω spells, ό,τι νάναι…)

Την Κυριακή δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο, για την ακρίβεια εγώ κοιμόμουν όλη την ημέρα. Το βραδάκι πήγαμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, αφότου φτιάξαμε το ηχοσύστημα, στο κέντρο του Λονδίνου και ο Κώστας μου έδειχνε τα αξιοθέατα. Πλάκα είχε σε μια φάση που καθώς είχε ψιλοβραδιάσει και γυρνάγαμε πίσω αμίλητη, έπεσε ένα τραγούδι που είχε refrain “This is Rock & Roll” και σε συνδυασμό με τα κίνηση μέσα στο Λονδίνο έδινε μια σουρεαλιστική εντύπωση, λες και βγήκε από ταινία.

Το βράδυ κατευθυνθήκαμε στο σπίτι του Παύλου, ο οποίος από την αρχική ιδέα του να πάμε με μια παρέα του σε pub, το γύρισε στο να πάμε εμείς οι τρεις σε pub και τελικά στο να κάτσουμε σπίτι του να πιούμε κρασί. Ε τον βούδα, ούτε να κουνηθεί δεν ήθελε. Τίποτα άλλο ενδιαφέρον εκτός από την πλάκα που ρίχναμε όταν μπριζονόταν καθώς εξιστορούσε και κούναγε το κεφάλι του σαν τον Βέγγο.
Η Δευτέρα ήταν η μέρα της συνέντευξης. Ξύπνησα μαζί με τον Κώστα και ξεκίνησα μόνος μου κατά τις 11 παρά. Έφτασα αρκετά νωρίς, πράγμα που βοήθησε γιατί μπερδεύτηκα με τους δρόμους και έκανα 20 λεπτά για να φτάσω.
Στην είσοδο του κτιρίου (που στεγάζει 4 εταιρίες btw) έπρεπε να υπογράψω ένα χαρτί. Όταν η μια από τις κοπέλες είδε το όνομα μου προσπάθησε να το προφέρει και δεν μπορούσε. Όταν με ρώτησε από που είμαι και της είπα Ελλάδα, έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και με κάρφωνε στα μάτια. Αυτή ήταν από την Λιθουανία στην οποία και Κωνσταντίνους έχουν και έχουν και αρκετούς μαλλιάδες, οπότε με πέρασε για πατριώτη. εάν μπω στην Sega ίσως να την κάνω “πατριώτισσα” πάντως 😉

Για την συνέντευξη πάλι με στήσανε 10 λεπτά και τελικά πήγα με τον Ito κατευθείαν. Πήγαμε σε ένα πιο χαλαρό μέρος και ήρθαν μαζί και τα άτομα από την ομάδα του IT. Το σχέδια ήταν να τους γνωρίσω και να δω πόσο καλά ταιριάζω. Ονόματα δεν θυμάμαι αλλά πιστεύω ότι υπήρχε καλή χημεία μεταξύ μας. Και χαβαλέ κάναμε και φάνηκε ότι ήξερα αρκετά πραγματάκια, και πιστεύω ότι έδειξα ενθουσιασμό και είχαμε και κοινά ενδιαφέροντα.

Οι ερωτήσεις τους κυμαίνονταν από το πόσο ασχολήθηκα με το Linux στο ποίους συγγραφείς διαβάζω στο Battlestar Galactica, το οποίο όταν το ανέφερα ενεργοποίησα τον Ito. Καλό σημάδι πιστεύω. Μου έκανε και μια ερώτηση παγίδα “Ποια είναι η χειρότερη εμπειρία μου από την δουλειά ή ποια είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που έχω προκαλέσει” εκεί, σχεδόν αμέσως, μου ήρθε η ιστορία με την τρυπάνι του Παντούλια στο σχολείο. Πολύ πίκρα αλλά τους έκανε να γελάσουν χωρίς, πιστεύω, να δείξω ότι ήμουν κακός στην δουλειά μου.

Στο τέλος ο Joan μου έκανε μερικές τυπικές ερωτήσεις σημειώνοντας τις απαντήσεις μου. αλλά μου είπε “You’re doing fine, don’t worry” οπότε, δεν ξέρω, πιστεύω ότι όλο το θέμα πήγε καλά. Υποτίθεται θα πάρω την απάντηση τους μέσα στην εβδομάδα (σήμερα έχει συνέντευξη το τελευταίο άτομο) και λογικά από αύριο θα ξέρω. Είμαι λίγο αγχωμένος και παρά την θέληση μου, νοιώθω οπτιμιστής για αυτή την θέση. Δεν το θέλω φυσικά γιατί εάν μου πουν όχι, που είναι αρκετά πιθανό, θα με ρίξει, αλλά, ρε γμτ…πιστεύω τα πήγα πολύ καλά στην συνέντευξη και την ίδια άποψη έχει Παύλος και Κώστας.

Ίδωμεν.

Ο γυρισμός ευτυχώς ήταν εύκολος και ήρθα καπάκι στην δουλειά από το Αεροδρόμιο πληρώνοντας το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 8 εύρο για ένα ταξίδι 15 λεπτών…

Τώρα έχω καθαρίσει τον υπολογιστή μου απο ενοχοποιητικα στοιχεία και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για να παραιτηθώ μια απο αυτές τις μέρες.

Photobloggin'

Ουρίστε και μερικές φωτογραφίες που μου τράβηξαν αυτές τις ημέρες.
Ευτυχώς πέτυχα την Ηρώ στο Harley με την καινούργια της ψηφιακή. Οι πρώτες είναι απο εκει ενώ είμαι ντυμένος καρναβάλι. Υποτίθεται οτι είχα ντυθεί Van Helsing αλλα τελικά κατάντησα να μοιάζω πιο πολύ με τον Δράκουλα 🙂

Με την Χριστίνα.

Με την Ηρώ

Παραδόξως, την “ενδυμασία”, εαν και την σκέφτηκα τελευταία στιγμη (Πραγματικά. Μισή ώρα πριν βγώ) βγήκε σχετικά καλή, τουλάχιστον απ’οτι μου είπαν (στο 8-Ball, απο μια χαριτωμένη σερβιτόρα που με κέρασε και σφηνάκι no less)

Οι υπόλοιπες είναι απο την επόμενη Παρασκευη στο Dizzy οπου βγήκα με την Ηρώ και την Φωτεινή και κάναμε μαλακίες.


‘Μωρό μου, ξέρεις τι θέλω ε; ε; ε;’ *wink* *wink*
Γαμάτη φάτσα 🙂


Heavy!


Headbangin’

Ωραία πράγματα. Τώρα περιμένω να πάρω τις υπόλοιπες απο την Δώρα.